Kartondan hayatlar

04 Şubat, 2015, Çarşamba

Çevresindekiler tarafından kartoncu dede olarak tanınan 60 yaşında ki Muhittin Babalık topladığı kartonları satarak hayatta kalma mücadelesi veriyor. Hiç çocuğu olmayan Babalık tek göz odalı bir evde eşiyle birlikte yaşadığı sıkıntıları ve hayatın yüklerini nasıl omuz omuza vererek aşmaya çalıştıklarını anlattı gözyaşlarını tutamayarak

A+
A-

“GENÇLİĞİMDE İNŞAATLARDA ÇALIŞIYORDUM”

Gençliğinde inşaatlar da çalışarak parasını kazanan Babalık yaşadığı korkunç iş kazasından sonra bu işi bırakmak zorunda kalarak yaşadığı zorlukları gözleri dolarak anlatıyor, “Gençliğimde inşaatlarda sıvacı olarak çalışıyordum. O zamanlarda da çok bir para kazanmıyordum ama en azından kimseye muhtaç değildim. 15 yıl önce inşaatta çalışırken inşaattan düştüm ve birçok rahatsızlık geçirdim o günden sonra da bir daha bu işi yapmadım. Zaten sağlıklı olsam bile artık yaşım 60’a geldi bu yaştan sonra inşaatlarda çalışmam imkânsız”

“EŞİMLE BİRLİKTE TEK GÖZ ODA DA YAPAYALNIZ YAŞIYORUZ”

Eşiyle birlikte 37 yılın acılarını omuz omuza vererek aşmaya çalıştıklarını dile getiren Babalık, “37 yıllık evliyim fakat hiç çocuğumuz olmadı, eşim ve ben bir göz oda da yapayalnız yaşıyoruz. Bazen kendi kendime diyorum ki belki bir çocuğumuz olsaydı bize destek olurdu fakat bazen düşününce ne hayırsız evlatlar var, eğer çocuğumuz olup bize sahip çıkmasaydı daha çok üzülürdük diye düşünerek halime şükrediyorum” diyor ve sözlerine eşine duyduğu bağlılığı ve sevgiyi anlatarak devam ediyor, “ Eşim benim her şeyim o da çok hasta ama bu hayatta ikimiz birbirimize tutunarak yaşam mücadelesi veriyoruz”

“KENDİMDEN GEÇTİM AMA EŞİMİN BU HALİNİ GÖRMEK BENİ ÜZÜYOR”

Soğuk, sıcak demeden her şartta sokaklarda karton satarak hayatını devam ettiren Babalık evlerinin sağlıklı yaşamak için uygun bir yer olmadığını belirterek eşi için duyduğu endişeyi dile getiriyor, “Yaşadığım o acı olayın üstünden tam 15 yıl geçti ve ben 15 yıldır hayatımı karton satarak devam ettiriyorum. Karton satarak çok para kazanmasam da en azından akşam eve götürecek ekmek paramı alnımın teriyle kazanıyorum. Yaşam şartlarımız çok kötü evimiz diye adlandırdığımız tek göz oda da karın tokluğuna geçinip gidiyoruz. Buna da şükrediyoruz çünkü beterin beteri var en azından başımızı sokacak bir yerimiz var diyoruz fakat yaşadığımız yer sağlığımızı kötü etkiliyor ben kendimden geçtim ama hayat arkadaşımın bu halini görmek beni üzüyor” dedi. (Ayşegül İLİSULU)