Tuhafiyeciden konfeksiyon atölyesine uzanan başarı hikayesi

Küçük bir tuhafiye dükkanıyla iÅŸ hayatına atılan, ön yargılara, iflaslara ve kansere inat pes etmeyen Serpil Karakan, büyük emekler sonunda konfeksiyonatölyesi sahibi oldu.

EÅŸinden ayrıldıktan sonra iki çocuÄŸuyla beraber hayat mücadelesini sürdüren Karakan (38), yıllarca maddi ve manevi sıkıntılar yaÅŸadı.

Geçim mücadelesi verirken 10 yıl önce lenf kanseri teÅŸhisi konulan Karakan, hayattan ümidini kesmedi.

Hastalığına raÄŸmen çalışmayı sürdüren Serpil Karakan, ÅŸehir ÅŸehir gezip kumaÅŸ sattı.

Yıllarca tedavi gördükten sonra iki sene önce hastalığından tamamen kurtulan Karakan, azmi ve çalışkanlığıyla çevresindekilere örnek oluyor.

Karakan, AA muhabirine yaptığı açıklamada, küçük bir tuhafiye dükkanıyla iÅŸ hayatına atıldığını söyledi.

Ä°ÅŸlerini kısa zamanda ilerleterek giyim maÄŸazası açtığını anlatan Karakan, "Sonra kumaÅŸ alıp satmaya baÅŸladım. Ufak tefek bir atölye kurdum hatta büyük firmaların fason ürünlerini diktik. Åžimdi kendi imalatımızı yapıyoruz." dedi.

Bir kadın olarak iş hayatında zorlandığını dile getiren Karakan, şunları kaydetti:

"Ama çalışmam gerekiyordu. Galiba biraz da cesaretliydim. Ä°flas ettiÄŸim zamanlar da oldu. 'Ä°nanmak baÅŸarmanın yarısı', ben inandım ve baÅŸardım. En büyük tepkiyi annemden aldım. 'Sakın yapma, biz kadın başımıza ne yapabiliriz, yetiÅŸtiremeyiz' dedi. Toplum olarak kadınları baÅŸarısız görüyorlar. Aslında deÄŸil. Kadınlara fırsat verilmiyor. MaÄŸazayı açtığımda kimse bana inanmamıştı. Erkekler, özellikle de büyük iÅŸletme sahipleri 'En fazla bir ay dayanırsın, uzak dur' dediler. Üst kademeye yükseldikçe de 'Sen yerinde otur' dediler."

Atölyesinde 20 kiÅŸiye istihdam saÄŸlayan Karakan, daha fazla kiÅŸiye iÅŸ kapısı olmak istediÄŸini belirterek, "Kurumsal bir firma olup, markalarla yarışmak istiyorum. Kendi markamı yaratmak istiyorum." diye konuÅŸtu.

"Ölürken arkamda bir ÅŸeyler bırakmak istedim"

Rahatsızlığını öÄŸrendikten sonra da çalışmaya devam ettiÄŸini belirten Karakan, ÅŸöyle devam etti:

"Ciddi bir rahatsızlık çektim. Doktorlarım bile benden ümidi kesmiÅŸti ama ben hastalığı yendim. Çalıştıkça, bir ÅŸeyleri baÅŸardıkça güç aldım. Belli baÅŸlı çalıştığım firmalar ve düzenli bir iÅŸim vardı. Tedavi döneminde ciddi maddi sıkıntılara girdim. Hastalığımın son evreleriydi. Çalışmam hastalığıma en büyük moral oldu. O dönemde ÅŸehir ÅŸehir gezip kumaÅŸ sattım. Çalışmak bana en büyük moral oldu. Farklı insanlar gördüm. DeÄŸiÅŸik ortamlar görme ÅŸansım oldu. Hem geziyorsun hem para kazanıyorsun. Hastayken çok zorlandım ama üretmek, bir ÅŸeyleri meydana getirmek bende bir aÅŸk. SevdiÄŸin iÅŸte hiçbir ÅŸey gözüne zor gelmiyor."

Karakan, iki yıl önce hastalığı atlattığını dile getirerek, "Kontrollerim hala devam ediyor. Ben ölüp gideceksem arkamda bir ÅŸeylerim kalsın istedim. Ümidimi kesmek istemedim. 4 metrekarelik bir tuhafiye ile baÅŸladım. Bir yıl sonra giyim maÄŸazası açtım. Kendimi tekstilin içinde buldum. Åžimdi imalat yapıyorum. Çocuklarımın çok desteÄŸini gördüm. Hayatımda kimseyi kırmadım. Kimse de beni kırmadı. Bana inananlar vardı ve ben onların inancını boÅŸa çıkarmadım." sözlerine yer verdi.