Yolların müdavimleri

Türkiye'nin dört bir tarafına hayat taşıyan otobüs ÅŸoförleri her ne kadar hasretleri sona erdirseler kendileri ailelerinden uzakta özlem çekerek mesleklerini yapmaya çalışıyorlar. Yolların sesiz müdavimlerinden olan 35 yıllık uzun yol ÅŸoförü Åžahin Akgül hikâyesini dinledik.

“BU MESLEK BENDE BÄ°R TUTKU”

Ä°ki çocuk babası olan Akgül, “35 yıldır hayatım yollarda geçiyor.Ä°ki tane Allah bağışlarsa evladım var.Hatta torunum bile var artık.Bu meslek bende bir tutku.Çocuklarımın doÄŸumun da bile yollardaydım.Onları ne kadar özlesem de bu iÅŸi yapmaktan geçekten çok mutlu oluyorum.Uzun yolla gitmek zordur.Biz aslında bu iÅŸi yaparken en çok acıyı da  mutluluÄŸu da  görenlerdeniz” ifadelerinde bulundu.Uzundur yollar virajları vardır, hayatın olduÄŸu gibi beklide kaybedecek bir ÅŸeyleri olmayanları götürürler yada arkasında anaları bırakan evlatları taşıyandır sessiz müdavim Akgül, “Biz artık alıştık ayrılıklara,sevinçlere, aÄŸlamalara ancak bizde özlüyoruz bazen ailemizle vakit geçirmeyi.Çocuklarımla birlikte sabah kahvaltısı yapmayı yada akÅŸam yemeÄŸi yemeyi.Ancak ÅŸuan için bunlar pek mümkün görünmüyor” dedi.

“GÄ°TMEDİĞİM Ä°KÄ° ÅžEHÄ°R KALDI”

Türkiye’de güneydoÄŸuda birkaç ÅŸehir dışında gitmediÄŸi ÅŸehir kalmadığını söyleyen Akgül, “Uzun yılarımı verdim ben bu yollara Türkiye’de gitmediÄŸim en fazla iki ÅŸehir kalmıştır. Onlarda güneydoÄŸu da bu mesleÄŸi bitirmeden inÅŸallah oralara da gideceÄŸim” dedi. Akgül ,en uzun yol ÅŸoförlüÄŸünü Ä°zmir’den IÄŸdır’a yaptığını belirti.Yolların yolcular ve ÅŸoförler için farklı olduÄŸunu ifade eden Akgül, “Yollar bizim için farklıdır nerde viraj var ,nerenin yolu güzel diye bakarız.Ancak giden müÅŸteri için ise ne zaman ulaÅŸacağımdır aslında.Yolculuklar uzun olunca müÅŸteriler ciddi anlamda sıkılıyor.Tabi ÅŸimdilerde arabalarda sınırsız teknoloji var ancak bundan yirmi yıl önce böyle bir ÅŸey yoktu.MüÅŸteriler uzun yolculukların çabuk bitmesini isterdi” diye konuÅŸtu.

YOLLARDAN HÄ°KÂYELER

Yollar farklıdır, uzundur, sevda olduÄŸu gibi acıda olur. Akgül etkilendiÄŸi bir olayı anlatıyor. “Asker yolcu ediyorlar bir keresinde cıva gibi delikanlı gönderiyor anası. AÄŸlıyor bir tarafta baba bir yandan da gururla oÄŸluna belli etmemeye çalışıyor. Dik durmaya çalışıyor baba ama nafile gözünden öyle yaÅŸlar akıyor ki engel olamıyor. Ben de o gün bütün yol boyunca o babayı düÅŸünüp düÅŸünüp aÄŸlamıştım. Sonra askere giden çocukla yolda muhabbet ettik. Babasını sordum babam böyledir belli etmez sevdiÄŸini üzüldüÄŸünü ama çok deÄŸerliyizdir onun için demiÅŸti. OÄŸlum geldi gözümün önüne bende onu askere göndereceÄŸim diye düÅŸünmüÅŸtüm. Sonra o muhabbet ettiÄŸim asker rabim rahmet eyleye ÅŸehit düÅŸtü. DuyduÄŸum da çok üzülmüÅŸtüm cıva gibi deli kanlıydı. Belki de babanın o göz yaÅŸları biliyordu oÄŸlunun ÅŸehit olacağını” ÅŸeklinde konuÅŸtu.

UMUDUMUZ SAÄž SALÄ°M EVE DÖNMEK

Her yolun bir sonu olduÄŸu gibi aslında bizde Akgül’ün hikayesin sonuna geldik. Yolar onun tutkusu olmuÅŸ kış,soÄŸuk,sıcak demeden yolarda birilerini bir yerlere yetiÅŸtiriyor.Ancak uzun yol ÅŸoförlüÄŸünün zor bir iÅŸ olduÄŸunun da altını çiziyor Akgül, “Yollar benim sevdam bilmiyorum daha kaç yıl yaparım bu iÅŸi ama Türkiye’yi karış karış biliyorum bu sayede.Ben sevdama sahip çıkmaya çalışıyorum inÅŸallah yolda ,belde bir ÅŸey olmadan evimize dönmeyi umut ediyoruz”diyerek hikayesinin sonuna geldi. (Aysun KARABAYIR)