GAKKOŞLAR KENTİ ELAZIĞ

Hayatımızı renklendiren, şenlendiren ve anlamlı kılan uğraşlar bizleri aklen ve bedenen, canlı ve dinamik tutar. Hemen herkes yaşamın günlük telaşı ve mücadelesi içinde yorgun düşen gönlünü ve bedenini dinlendirmek için kendince bir uğraş bulur, onunla eğleşir, mutlu olur, zihnini ve bedenini rahatlatır. Bu uğraşlar, hobiler, okumalar, çalışmalar zaman içinde daha da ilerler ve iş sanatın bir dalıyla daha fazla uğraşmaya kadar varır. Bu alanlardan biri de fotoğraf çekmek olsa gerek. Sizlere fırsat buldukça buradan kendi fotoğraf serüvenime ait anılar ve maceralar aktarıyorum. Bu güzel anlardan biri de ülkemin güzel şehri Elazığ’da yaşandı.    

Hemen her fotoğraf sevdalısının, her amatör fotoğrafçının içinde dayanılmaz bir arzudur Fotomaratona katılmak. Fotomaraton ülkenin birçok farklı şehrinden fotoğrafçının belirlenen yer ve zamanda bir araya gelmesiyle düzenlenen bir fotoğraf etkinliği. Size verilen o kısıtlı zaman içinde o şehre dair görüntüler yakalamaya çalışır, fotoğraf diliyle o yeri anlatırsınız. Maraton denilse de koşmanıza gerek yok. Bu etkinlikler bir fotoğraf yarışması gibi görünse de katılımcılara, düzenlenen şehre, organize eden kuruma ve size çok şey katar, çok şey kazandırır. Benim fotoğraf serüvenim henüz çok genç, buna rağmen benim de birkaç fotomaratona katılma şansım oldu.

Fotomaraton; fotoğrafçıları aynı tema etrafında birleştiren ve zamanla yarışılan bir kültürel etkinlik. Bu tür etkinlikler de belki de katılanlar için en güzel şey oraya gelenlerle tanışma ve kaynaşma fırsatı bulunması ve elbet o şehri tanıma imkânı yakalanması. Fotoğraf tutkusu sayesinde konu olarak seçilen şehrin, bölgenin tanıtımına katkı sağlandığı gibi yarınlara kültürel bir arşiv de bırakılmış olur.

Bugün sizlere katıldığım ilk fotomaraton olan “Elazığ’dan Palu’ya Fotomaratonundan” bahsedeceğim. Bu fotomaraton benim için çok önemliydi çünkü fotoğraf denilen büyülü dünyanın kapılarını açıp içeri girdiğimden bu yana ilk defa bu konuyla ilgilenen farklı şehirlerden gelmiş kişilerle tanışma şansını bulacaktım. Bu, durumu daha da heyecanlı hale getiriyordu. Elazığ’a kara yoluyla uzun bir yolculuk sonucu gidilecekti. Yol üzerinde Malatya’ya da uğrayıp ilk görev yerim olan Yeşilyurt’a da gittim. Şehrin çok değişmiş olduğunu görmek ve görev yaptığım sağlık ocağının yıkılarak park haline getirilmiş olduğunu görmek bana çok farklı hisler yaşattı…

Elazığ’a ulaşınca ilk işim konaklayacağım otele yerleşmek oldu. Her yer birbirini daha önce tanıyıp burada karşılaşan kişilerle doluydu. Otelin lobisindeki görevliye fotomaratona kaydımı yaptırıp bir koltuğa oturup etrafı seyre koyuldum. “Merhaba Muzaffer Bey” diyen sesin sahibine döndüğümde hiç tanımadığım bir hanımefendinin bana baktığını gördüm, “sizi sosyal medyadan tanıyorum, fotoğraflarınızı beğeniyle takip ediyorum “ dedi ve ben daha ilk günden bu etkinliğin keyfini almıştım bile, bu durum beni çokça mutlu etti.

Zaman geçtikçe herkes birbiri ile tanışıp, gruplar halinde sohbet eder olmuştu.Tabii konular, konuşmalar, söyleşiler hep fotoğraf üzerineydi. Otelin toplantı salonunda bir masada oldukça yaşlı bir bey ile oturuyorum, kısa bir merhabalaşmadan sonra ikimizde kendi halimize daldık. Kendi kendime “bu yaşta bir insanın böyle yorucu bir faaliyette ne işi var?” diye düşündüm. Acaba jüri üyesi mi? Ben bunları düşünürken kapıdan içeri giren herkesin bizim masaya doğru bakıp başıyla hafifçe selamladıktan sonra içeri girdiğini fark ettim. Oturduğum yerden kalkıp birisine sordum“şu masada oturan bey kimdir?” diye. Aldığım cevap biraz evvelki düşüncelerimden dolayı utanmama neden oldu doğrusu. “O yaşlı dediğiniz adam Türkiye’nin Fotoğraf dalında ilk devlet sanatçısı Ozan Sağdıç’tır” Kızardığımı yüzümü ateş basmasından anladım.

Sabah olunca herkes şehre dağılıyor, zaten fotomaratonun amacıda bu, Fotoğraf maratonları sayesinde kalabalık bir fotoğrafçı grubu kentin bir gününü kesintisiz olarak görüntülüyor,kentin hafızasına bir not olarak düşülüyor.

Çarşı içinde kalaycı Muzaffer ve Alaaddin ustaları görüyorum, dükkânları karşı karşıya, selam faslından sonra konuyu anlatıp fotoğraflarını çekmek için izin istiyorum. “Elbette” diyorlar, bir yandan sohbet ederken diğer yandan büyük bir hevesle hiçbir anı kaçırmamak adına deklanşöre basıyorum.

Çarşı içinde dolaşmaya devam ederken dünya tatlısı bir aksakallı semerci ustasına rastlıyorum, Ahmet Usta’ya da konuyu anlatıp fotoğraf için izin istiyorum, bir şartla diyor Ahmet Usta; “yarın sabah kahvaltıya benim misafirim olacaksın.” Olur diyorum ve çekiyorum fotoğraflarını.

Öğleden sonra Harput gezisi var, araçlarla Harput’a gidiyoruz. Ayrıca etkinlik çerçevesinde Harput’tan başlayacak bir bisiklet maratonu da var. Hem Harput’u gezmek hem de bisiklet maratonunu fotoğraflamak niyetindeyim. Harput Elâzığ’ın ilk yerleşim yeri, MÖ 3000 yıllarında kurulmuş, Harput’ta Osmanlı, Artuklu, Selçuklu dönemine ait çok sayıda eser bulunmakta,Ulu Cami, Kurşunlu Cami, Alacalı Cami, Ağa Cami bunlardan bazıları…  Harput’ta gezerken yolumuz Antikacı Şamil ustanın dükkânına çıkıyor. Şamil Ustanın dükkânında birçok antika eser var, fotoğraflarını çekiyoruz. Şamil usta da bizi ertesi gün öğle yemeğine davet ediyor, tamam diyorum ve oradan ayrılıyorum. Maratona katılacak bisikletçilerin güzergâhı üzerinde bir yere gidip onların da fotoğraflarını çekiyorum.

Gün bitiyor ve otele döndüğümde anlıyorum ne kadar yorulduğumu. Sabah otelde kahvaltıyı beklerken koyu bir sohbete dalıyor herkes, bir gün önce devlet sanatçısı olduğunu öğrendiğim beyefendinin “buraya oturmaya mı geldik, ben gidip biraz fotoğraf çekeceğim” sözü kendime getiriyor beni ve doğruca Semerci Ahmet Ustanın dükkânına gidiyorum. Semerci Ahmet Usta köşedeki esnaf kahvesinde sofrayı çoktan hazırlatmış, sıcacık ekmekler fırından daha yeni alınmış. Masada yöresel ne kadar ürün varsa hepsi mevcut, şu reçeli dün hanıma sizin için kaynattırdım diyor. Neşe içinde tadı damağımdan silinmeyecek bir sohbet ve kahvaltı yapıyoruz.

Fotoğrafın en çok sevdiğim yanı bu; belki para verseler, belki zor kullansalar bir araya gelemeyebileceğiniz kişilerin gözlerinin içine bakarak hayatlarına dokunabiliyorsunuz.

Vedalaşıp oradan ayrılıyorum. Kapalı çarşıyı, camileri, esnafları, kent meydanını gezip izin alabildiklerimin fotoğrafını çekiyorum. Fotoğraf çekmeye bir kere dalarsanız zamanın nasıl geçtiğini asla anlamıyorsunuz. Bu nedenle antikacı Şamil ustanın yemek davetine gitme zamanını kaçırıyorum. Harput’a varışım davet saatinden daha sonra oluyor. Şamil Usta çok soğuk bir yüzle karşılıyor ve ne yaparsam yapayım gönlünü yumuşatamıyorum. Çaresiz otelin yolunu tutuyorum.

Ertesi sabah foto-maratona ismini veren Elazığ’dan Palu’ya içinde sadece fotoğrafçıların olduğu bir trenle yola çıkıyoruz. Tren fotoğrafçılarla dolu olunca her yerden deklanşör sesi geliyor. Bir ara tren Hazar gölü kenarında duruyor, trenden inip olabildiğince uzağa giderek trenin fotoğrafını çekiyorum. Palu’da tren yolunu, tarihi köprüyü fotoğraflayıp, bulduğum ilk araçla Elazığ’a dönüyorum ve doğruca Antikacı Şamil Ustanın yanına gidiyorum. Tam yemek vaktinde oradayım. Şamil Usta kızgın olsa da yemeğe buyur ediyor, bol domates soslu fırında pişirilmiş karnıyarık yemeğinin tadı damağımda kalıyor, kalacak.

O akşam Kaymakamlıkça düzenlenen Fotomaraton değerlendirme toplantısına katılıp, çektiğim fotoğrafları teslim ediyorum. Ertesi sabah yine geldiğim gibi, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra evime dönüyorum. Yorgunum ama keyifliyim.

Kadim medeniyetler beşiği, Gakkoşlar diyarı Elazığ’a dilerim yolum bir kez daha düşer.

Sağlıkla, bir sonraki yazımızda buluşmak dileğiyle.