MERAL ZUHAL

Tek yumurta ikizi Meral ile Zuhal (doğum 16.11.1947),

ticaret lisesini bitirdikten sonra bankacılık sektöründe çalıştı.

70’lerin ortalarında tesadüf eseri ‘İkizler’ adıyla müzik dünyasına giriş yaptı.

Sonra Meral Zuhal ismiyle yollarına devam eden kardeşler kısa sürede üne kavuştu.

İlk 45’likleri Çık Git Kolumdan/Terkedilmiş’i 1974’te yayınlayan ikili, aynı yıl ‘Uyanık Kardeşler’ filmine konuk oyuncu oldu.

Param Yok Pulum Yok (söz-müzik: Hulki Saner) şarkıları dillerden düşmeyen, TRT’nin zevkine uygun, pek beğenilen şovlarıyla Seksenler’in sonuna dek ekranlarda yer bulan Meral Zuhal, Zaman Mekan Makinesi adlı TV dizisinde de rol aldı.

…………….

İntikam için Barış’ın menajeriyle nişanlandım

70’li yılların en ünlü ikizleri Meral-Zuhal kardeşler, “Param Yok Pulum Yok” şarkısı ile hafızalara yerleşti. 74 yaşında ve hâlâ neşelerinden hiçbir şey kaybetmeyen ikizlerle, dünden bugüne sanat hayatlarını konuştuk. ( Eda SOLMAZ hazırladı)

Türkçe sözlü hafif Batı müziği şarkılar söyleyen ikizlerin, “Param Yok Pulum Yok” şarkısı ise onların şimdi bile hatırlanmasını sağlayan en özel eseri oldu. İkizler, bankacılıktan fotomodelliğe ve şarkıcılığa geçiş hikayelerini şöyle anlatıyor:

“İlkokulda öğretmenimizin canı sıkkın olduğu zaman bizi tahtaya kaldırır şarkılar söyletirdi. Daha sonra Denizli’de ticaret lisesini bitirdikten sonra ailecek İstanbul’a geldik. Çünkü ablamız avukatlık yapmaya başlamıştı. Biz de Türk Ticaret Bankası’nda işe başladık. 3 sene orada çalıştık. Annemizin vefatından sonra bankadan istifa ettik. Banka işleri sıkıcı gelmişti. Fotoğrafçı bir tanıdığımız vardı, onun yanında fotomodel olarak çalıştık. Takvimlerde model olduk. Oraya modelliğe gelenlerden biri dedi ki, ‘Sizi vapurda Fecri Ebcioğlu görmüş, tanışmak istiyor. Telefon numarasını gönderdi. Kendisini aramanızı istiyor.’

Fecri Bey’in Etiler’deki ofisine gittik. Bize ‘Kızlar sizde ses var mı ses?’ diye sordu. O sıralar ablam bize doğum günümüzde gitar hediye etmişti. Onunla birkaç beste yapmıştık.

Bu arada ne nota biliyoruz ne başka bir şey... Sonra kasete şarkımızı kaydedip ona götürdük. O sırada ofiste olan Hayko, şarkımızı dinledi ve ‘Bunu siz söylemezseniz ben okurum’ dedi. Fecri Bey’in ısrarlarıyla şarkı bizde kaldı ve o sıra TRT’ye yeni yapacağı program ‘Baharla Gelen Yeni Sesler’de sahne almamızı istedi.

O zamanlar radyoda denetim vardı fakat TV’de daha yoktu. Bu sayede hemen TV’ye çıkabildik.

Programda Parla Şenol, Yeşim, Halit Kakınç da bizimle sahne aldı.

Adnan Saner, orada söylediğimiz ‘Çık Git Kolumdan’ şarkısına plak yaptı. Şarkı, 1974 yılında radyo denetimini de geçti.

Aradan birkaç gün geçti, kahvaltı yaparken radyoda bir anda şarkımız çalmaya başladı. Babam tuhaf tuhaf bize baktı ve ‘Hep fasa fiso işler yapıyorsunuz’ dedi. Fakat bize hiç karışmadı.”

İkizlerden Meral ise bir dönem flört ettiği sonrasında ise yakın arkadaş oldukları Barış Manço ile nasıl tanıştıklarını şöyle anlatıyor:

“Bahariye’de Nazım Hikmet’in ailesinin bir köşkü vardı. Orası yıkılıp apartman yapılmıştı ve babam da bir daire almıştı. Barış Manço, o zaman annesiyle oturuyordu ve birkaç apartman yakınımızdaydı. Bir gün kapı çaldı, karşımda Barış duruyordu. ‘Sizin bodrum katındaki daire satılık mı?’ diye sordu. Orayı stüdyo yapmak istediğini söyledi. Tanışıklığımız öyle başladı. Alırdı gitarı eline yeni yaptığı besteleri bize dinletirdi. Biz de dalga geçer, çok fazla ilgilenmezdik. O sıralar Barış ile flört ediyor gibiydim. Hatta anneme bundan bahsetmiştim. Ama annem, ‘o birisiyle nişanlanıyor’ demişti. Ve bir süre sonra Barış’ı o kızla görmüştüm. İntikam almak için peşimde olan menajeriyle nişanlandım. Osman Kavran’ın gazinosunda Barış sahneye çıkarken bilerek menajeri Ersin’i görmeye giderdim. İntikamımı aldıktan sonra ise çok iyi dost olduk. Bu arada annem balkondan düşüp vefat edince Barış, onun anısına ‘Ölüm Allah’ın Emri’ şarkısını besteledi.”

Ayrıca Barış Manço’nun bir kliplerini ve iki plak fotoğraflarını çektiklerini söylüyorlar: “Barış ilk kez şarkımızı dinlediğinde ‘Siz benim şarkılarımı bile dinlemezdiniz. Nasıl bu kadar iyi oldunuz?’ diyerek şaşırmıştı.”

Meral, aralarındaki o kopmayan bağı şöyle anlatıyor: “Biz yıllarca beraber oturduk. Zuhal, Hey dergisinin genel müdürü Doğan Şener’le evlendi. Beni de yanlarına aldılar.”

Zuhal ise 70’lerde sahnede kadın olmayı şöyle tarif ediyor: “Çok zordu. Bir kere masa isterlerdi. Bizim sehpamız bile yoktu gazinolarda. Müşterimiz ya da sansasyonumuz yoktu. Gazeteler de bir mevzu

“Uyanık Kardeşler”

Meral ve Zuhal kardeşlerin, en bilinen şarkısı ise “Param Yok Pulum Yok”.

1974 yapımı Kadir İnanır ve Müjdat Gezen’in başrolündeki “Uyanık Kardeşler” filminin soundtrack’i olan şarkı, dönemin klasiği haline geldi.

Kardeşler, şarkının çıkış hikayesini şöyle anlatıyor:

“İkinci plağı hemen hazırlamamızı istediler. O esnada Hulki Saner, ‘Uyanık Kardeşler’ diye Film hazırlıyordu. Başroldeki, Müjdat Gezen ‘Param Yok Pulum Yok’u okuyacaktı ve şarkının altyapısı tamamen onun sesine göre hazırlanmıştı. Fakat vazgeçtiler ve ‘Bu şarkıyı kızlara okutalım’ dediler. Şarkı bizim sesimizin tonuna uymuyordu yine de söyledik. Dikkat ederseniz filmde sesimiz Orhan Boran’ın Yuki’si gibi çıkar. Cıyak cıyak... Fakat plakta sesimizi modernize ettiler. O da TRT denetimden döndü. Çünkü şarkının içinde ‘kesem boş’ diye bir cümle var. O dönem birçok söz yasaktı.”

Arabesk söylemeyince emekli olduk

74 yaşındaki kardeşler şimdilerde Moda’da sakin bir hayat geçiriyor. Zuhal, 3 ay önce sosyal medyadan tanıştığı biriyle evlenmiş, Meral da onlara komşu olmuş. Sahnelerden uzak kalma nedenini ise şöyle anlatıyorlar: “80’li yıllarda müzik endüstrisi bir krize girdi ve arabesk furyası başladı. Birçok arkadaşımız arabeske yöneldi. Biz kararlıydık ve arabesk okumadık. Sonra plak endüstrisi battı. Birçok kişi gibi biz de ara verdik.”

İkili, geçim kaynaklarından ise şöyle bahsediyor: “Bir dönem sanatçılara emeklilik fırsatı verdiler. Bülent Ecevit zamanında emekli olduk. Rahmetli Erol Büyükburç telefon açıp ‘Kızlar bugün son gün gidin, müracaat edin’ dedi. Hemen müracaat ettik ve emekli olduk. Her işimizi kendimiz yaparız, lüksümüz de yok.”

………………

İkizlerin geçmişini hayranları çaldı

70'li yılların ünlü ikilisi Meral-Zuhal kardeşler, İstanbul-Moda'da emekliliğin tadını çıkartıyorlar. Ancak akıllarından çıkmayan tek şey Denizli'deki evlerine giren 'hırsız' hayranları. Eve giren esrarengiz kişi, ikizlerin ne kadar fotoğrafı, özel eşyası varsa alıp götürmüş.

TURGAY NOYAN

Hani 40 yıllık dost diye bir şey var ya bizimkisi öyle. Meral-Zuhal ikilisi ile İstanbul'a geldikleri yıllardan bu yana dostluğumuz var. Üstüne üstlük Zuhal benim sevgili dostum, ağabeyim, gazeteci Doğan Şener'le evlidir. Onun için Moda'ya röportaja giderken içimde bambaşka bir heyecan vardı. Bir süredir görüşemediğimiz ikizler, beni 40 yıllık dostluğa yakışır sıcaklıkta karşıladı. Doğan ağabeyimle de hasret giderdik. Meral'le Zuhal'in Denizlili olduğu aklımdan çıkmış. Röportaj için konuşmaya başlayınca ilk konu haliyle Denizli oldu. Hele hele eski fotoğraf bulmaktaki sıkıntının da, Denizlili bir hayranlarından kaynaklandığını öğrendiğimde gerçekten şaşırdım.

KEDİLERE ADAMIŞLAR

Meral ve Zuhal İstanbul Moda'da yaşıyor. Evleri cadde üzerinde, yemyeşil bir bahçeye bakan konumuyla süper. Çiçekler ve kedilerle süslü balkonları ise sanki girişin hemen üstündeki bu dairenin özellikle seçilmiş olduğunu söylüyor. Sohbete başlayınca anlıyoruz ki, bu seçim gerçekten bilinçli olarak yapılmış. Meral ve Zuhal'in kedi sevgisi Doğan Şener'de de var. Bu yüzden evde 10 kedi var. Ancak ilginç olan tarafı bir iki tanesinden başka ortalıkta görünen yok. Söylemeseler kadronun bu kadar kalabalık olduğunu anlaşamayacağım. Hatta fotoğraftaki Firavun adlı duman rengi kediyi de, ben istedim diye gidip getiriyorlar. Ben Meral'le Zuhal'i hep karıştırırım. Röportajımızda da öyle oldu, bir biri, bir diğeri söze girdi. Bu yüzden onlarınkini ayırmadan vereceğim.

- Biz 1976 yılında tanıştık diye hatırlıyorum. Denizli'den kaç yılında gelmiştiniz?

1969 yılında avukat olan ablamın yanına geldik. O sırada babam ve annem Denizli'deydiler. Aslına bakarsanız babamın memleketi Sinop ama gözümüzü Denizli'de açtık, orada okuduk, büyüdük. Bu yüzden kendimizi Denizlili gibi hissederiz.

- İstanbul'a geldiğinizde okul bitmiş miydi?

Biz üçüncü sınıfta geldiğimiz Denizli'de ilkokulu, ortaokulu ve liseyi bitirdik. Denizli Ticaret Lisesi'nden mezun olduk. İstanbul'a geldikten sonra da üç yıl müzikle uğraşmadık. Bankacılık yaptık.

- Sanat işi nasıl başladı?

Önce fotomodellikle başladık. Bizi vapurda görmüşler, teklif geldi. Ama şöyle bir şansımız da var. 1970 yılıydı bir gün kapı çalındı. Açtık 'aaaa' karşımızda Barış Manço durmuyor mu! Alt katta bir daire vardı. "Aşağıdaki daireyi stüdyo yapacağım. Kiminle görüşeyim" diye sordu. "Oranın tavanı alçaktır. Pek uygun değil ama isterseniz bir bakın" dedik. Barış'la tanışıklığımız böyle başladı, dostluğumuz hep sürdü. Bizim plak kapaklarımızın fotoğraflarını Barış çekmiştir. Üzerimizdeki giysileri bile o hasırlamıştır. Çok iyi dostumuz oldu hep...

- Müziğe o mu başlattı?

Hayır Fecri Ebcioğlu... Ama biz bu arada fotomodellik yapmaya başlamıştık. Haydar Volkan'ın "Stüdyo Volkan" adlı yerinde çalışıyorduk. Birimiz muhasebede, birimiz laboratuarda... Mankenler, ünlüler geliyor. Bir gün biri geldi, Fecri Ebcioğlu sizi görmüş. Televizyona program yapıyor. Bir görüşmek istiyor" dedi. Bu arada biz bir gitar alıp beste yapmaya da başlamıştık. Ama ablamın bizi dinleyip "Sapıtma alametleri" diye değerlendirmesi her şeyi bıraktırmıştı.

- Müziğe ilginiz ne zaman başladı?

Aslında ilkokulda. Biz Sinop'ta derse girmeden okul bahçesinde bütün sınıflar toplu halde türküler, şarkılar söylerdik. Denizli'ye geldikten sonra bir gün öğretmenimiz Nahide hanım papatya adlı bir şiir söyledi. "Biz şiirin şarkısını biliyoruz" deyince bize söyletti ve çok beğendi. Ondan sonra hocamızın yıldızı olduk. Hatta bazen bizi tahtaya kaldırır "Beklerim her gün bu sahillerde"yi söyletirdi... Özetle müzikle ilgimiz çok. Hiç ara vermeden devam ettik. Lise'de de sürdü. Tabii o zaman pop değil. Şarkı, türkü söylüyoruz. Neyse Fecri beyin yanına gittik. "Siz de ses var mı?" diye sordu. Biraz bile olsa televizyona çıkartacak. Biz de o bestemizi teybe okuyup gitmiştik. Dinledi beğendi. O zamanların ünlü firmalarından Diskotür'e gönderdi bizi, Selçuk Başar müzik direktörüymüş. Bizim parçayı dinledi, "Bilinen bir şeyle başlasalar" daha doğru olur dedi. Bize "Kiling me softly" şarkısına Türkçe söz yazdırdı. Fecri Ebcioğlu bu işe çok kızdı. Firma değiştirtti. Sonunda Adnan Saner bizim ilk plağımızı yaptı. Çık git kolumdan ve Kiling me softly... Şarkıların düzenlemelerini de Süheyl Denizci ve Ümit Aksu yaptı. Sonunda kendimizi 'Baharla gelen yeni sesler' programında bulduk. Yeşim, Parla Şenol, Grup Akvaryum vs..." de vardı.

- Sonrası çorap söküğü gibi gitmşti. Aklınızdan çıkmayan bir hatıranız var mı?

Olmaz mı bir yerli film işi var ki, hala bizi buluyor. Müjdat Gezen'le Kadir İnanır'ın 'Uyanık Kardeşler' filmi çekiliyor. Biz de şarkı söyleyeceğiz. Param yom, pulum yok diye bir şarkı... Bir de baktık ki ton bize göre çok tiz. Tonmayster "ben hallederim" dedi. Bandı ağır devire aldı. Okuduk. Tabii sonra normal hızına çıkıncı bizim sesler YUKİ gibi olmuş. Filmi seyretmeye Altıyol'da sinemaya gittik. Bizim sahneyi görünce perişan olduk. Sanki alay eder gibi. Yer yarılsa da içine girsek. Antrakt oldu, herkes bizi tanımaz mı! Kimi gülüyor, kimi yanındakine bizi gösteriyor. Çok kötü kazık attılar yani. Ama sonra Süheyl- Ümit ikilisi yeniden düzenleme yaptı, adam gibi okuduk parçayı. Hala televizyonlarda oynuyor bu film. Bir kanaldan kurtuluyoruz, bir diğerine yakalanıyoruz. Kabus gibi.

Fotoğraflar Denizli'de çalındı

- Neden eski fotoğraflarınız yok?

Bizim bütün albümlerimiz Denizli'deki evimizdeydi. Eve bir hırsız girmiş ve resim adına ne var ne yok toplayıp gitmiş. Hayranımız olmalı. Ama bizi geçmişimizden kopardı.

- Günleriniz nasıl geçiyor?

Moda hala eski havasını muhafaza ediyor. Öyle çığırından çıkmadı. Semtte herkes birbirini tanıyor. Pek çok hayvansever var. Aramızda bir iş bölümü yaptık. Moda'nın kedilerine biz bakıyoruz. Köpeklerine başka biri, kuşlarına da bir başka Modalı.

"Emekli maaşıyla kedi besliyoruz"

- Neler yapıyorsunuz?

Biz kedileri anlatalım. Öncelikle Moda'da kısırlaştırılmamış kedi kalmadı. Yani artık artış olmayacak. Meral yaz kış demeden her sabah 6.5'ta kalkıp deniz kenarına gider. Orada sokak kedileri beklerler, onları doyurur, mamalarını verir. Bizim evdekilerin dışında evin balkonunda bekleyenler de var. Onları da doyururuz. Akşamüzeri saat 17.00'de de bir kez daha mama saati vardır. Kedileri kısırlaştırmanın dışında tedavi de ettiririz. En büyük sıkıntıyı amatör balıkçılardan çekiyoruz. Kediler bunların tuttuğu balıkları kapıp kaçıyorlar. Tabii bazen iğne boğazlarına saplanıyor. Çok sıkıntılı oluyor. Boğazına saplanan mı istersin çenesine, midesine mi... Genelde belediye bu işe yardımcı oluyor, üniversite de... Bazen de emekli maaşımızdan para ile tedavi ettirdiğimiz de var.

- Bunun için bir destek görüyor musunuz?

Asla. Hatta bazen köstek bile oluyorlar. İnsanlar kızıyorlar. Hepimizin emekli maaşı var. Bununla olabildiği kadar kuru mama alıyoruz, gücümüz yettiğince bakıyoruz... Tabii bir de otomobilin çarptığı, kırığı, çıkığı olanlar var. Ama bu dünya bizim kadar onların da, birileri de bu görevi yerine getirecek.