13 MART 1971?

Bundan tam 44 yıl önce 13 Mart 1971 Cumartesi günü. Konya bir afet yaşıyor. Öğleden sonra şehir merkezi ve etrafını etkisi altına alan görülmemiş tipi hayatı felç etti… Yaşı 55 den yukarı olanlar ve Konya’da yaşayanlar bu doğal afeti yaşamışlar ve hatırlayacaklardır.

Her 13 Mart’da yaşadığıma şükrederim. Zira bugüne kadar böyle bir hava afatı görmedim.

Düşünebiliyorsunuz tipi görüş mesafesini sıfıra düşürmüş. Tipi o kadar şiddetli ki size nefes alma fırsatı vermiyor.

Nefesi ancak paltonuzu kafanıza siper edip nefes alabiliyorsunuz.

Şehir içinde trafik durmuş. İnsanlar araçlarını terk edip canlarının telaşına düşmüşler. Şehir içi otobüs, dolmuş seferleri yok. İnsanlar telaş içinde evlerine ulaşmak istiyorlar.

Etraf semtlerde oturanlar evlerine ulaşamayacaklarını anlayınca devlet dairelerine sığınıyorlar. Kayalı Parktaki PTT binası insanların sığındığı bir yer oluyor. Yine Aleaddindeki Ordu evi insanların sığınma yeri oluyor.

Şanslarını zorlayıp uzaktaki evlerine ulaşmak isteyenler maalesef hayatlarını kaybediyorlar.

Av için Konya civarına çıkanlar maalesef donarak hayatlarını kaybediyorlar.

Eski Sanayi’den tren yolunu takiben evlerine ulaşmak isteyen çırak çocukların ertesi gün donmuş çeketleri bulunuyor.

1971 Yılında Konya henüz inşaat devrimine uğramamış. Bahçeli ev ağırlıklı bir yaşam var. Bugünkü Nalçacı’dan eser yok Bahçeli evler dolu. Zindankale yöresi apartman ağırlıklı bir yerleşim var.

Cep telefonundan hiç eser yok. Normal sabit telefon sahibi olmak için sıraya yazılıp yıllarca bekliyorsunuz. Televizyon yayınları yok… Yanılmıyorsam Konya’da yerel iki gazete yayın yapıyor.

Yani haberleşme imkânlarınız yok denecek kadar az.

Bütün bunları niye yazıyorum? Olay o kadar vahim ki Türkiye geneline maalesef taşınamamış. Zira dedim ya haberleşme yok denecek kadar az. Öyle yerel radyolar falan yok… Konya’lı eğer evinde radyo varsa, Uzun dalgadan ANKARA radyosunu dinliyor. Bu radyo saat 19.00 da ajans dediğimiz haberleri sunuyor. Evlerdeki radyolarda lambalı. Isındıktan sonra çalışıyor. Parazitten söylenenleri anlamak mümkün olmuyor bazen.

Eğer 13 Mart 1971 Cumartesi gün Konya’da yaşanan afet bugün yaşansa yer yerinden oynar. Türkiye’nin gündemine oturur. Günlerce bu konu konuşulur. Tipiden şehir içinde onlarca ölü…

Yanılmıyorsam ölü sayısı 70 civarındaydı… Ama ateş düştüğü yeri yaktı. Kimselerin haberi olmadan ş-insanlar cenazelerini defnettiler.

13 Mart 1971 Cumartesi öğleden sonra başlayan bu afat 14 Mart gece 03.00 da şiddetini yitirdi. 14 Mart Pazar günü hava günlük güneşlik oldu.

1971 li yıllarda okullar ve resmi daireler Cumartesi öğleye kadar mesai yaparlardı. Yani Cumartesi günleri bugün ki gibi tatil değildi. Cumartesinin tatil oluşu 1974 yılına rastlar. Dolayısı ile okulların ve resmi dairelerin açık oluşu insanları güç durumda bıraktı. Facianın boyutunu artırdı.

13 Mart 1971 Cumartesi günü, o zamanki ŞAHİN sinemasından elektriklerin kesilip gelmesiyle sinemadan ayrılmak zorunda kaldım. Ve facianın ortasında ter aldım. Zindankale deki evime gelebilmek içi neler çektim. Ölüm tehlikeleri atlattım. Evime 100 metre kala takatım kesildi. Bir akrabamın evine sığındım. Kulağıma yapışan paltomu kulağımdan ayırmak için akrabalarım çok uğraştılar. Soğuk odada beni zıplattıklarını hatırlıyorum. Zira donma emarelerim vardı. Hepsi rahmetli olan bu akrabalarımı rahmetle anıyorum.

100 metre mesafedeki evime birer ikişer saat arayla ulaşmak için üç girişimim oldu. Üçüncüsünde muvaffak oldum.

Evde annem ve babamın sevincini anlatamam. Rahmetliler beni görünce sevindiler.

Rahmetli amcam ve yengem bize sığınmışlar. Babam beni aramak için dışarı çıkmış. Bana ulaşamadı ama yolda kalan çocukları toplayıp eve getirmiş. Evimiz kalabalık bir gruba misafirlik etti.

Her 13 Martlarda aklıma bu facia gelir. Kurtulup yaşadığım için rabbime hep şükrederim.

Allah bizlere böyle bir afat yaşatmasın. Esen kalın