Anneler günü -2

Medeniyet adına aile yuvasının kutsiyetine hâlel getiren ve evlen­meyi sanki bir basitlik gibi telâkki eden Batı ve uzantısı dev­letler, ölüm oranının doğum oranını sollaması ve yakın bir gele­cekte içlerindeki azın­lıkların ken­dilerinden daha fazla nüfusa sahip olarak kendilerine tahak­küm ede­cekleri korkusu onları tedbir al­maya zorlamaktadır. Eski İngiliz Başba­kanı Techar: “Kadın evine dö­nerse maaş bağlarım” demişti.([1]) 

Papa:  “Batı kadınının evinedönmesini ve çocuğunun annesi ol­ma­sını”([2]) istiyor. Fransa da yapılan bir istatistiğe göre kadınların %54 ünün çalışmak istemediği evinin hanımı,  çocuğunun anası olmak istediği ama günlük şartların onları çalışmaya zorladığı ortaya çıkmıştır.  Bugün do­ğumu teşvik için Batıda doğuran kadına yüklü bir ikramiye, uzun müd­det izin ve çocuğuna maaş bağlanmaktadır.      

 Batıda ebeveynle evlâtlar arasındaki bu soğukluk ve kopuk­luğu bir de­rece giderebilmek, çocukla ebeveyni hiç olmazsa se­nede bir defa bir­birlerini hatırlayıp aramalarını sağlamak amacıyla anneler günü,  babalar günü gibi günler icat edilmektedir.

Bu adet­ler maalesef milletimiz ara­sında da yayıl­maktadır. Çünkü bizde Batının yörüngesine girmiş, onun uydusu gibi,  10-15 sene geriden de olsa onları aynen takip ediyoruz. On­ların düş­tükleri olumsuz­luklardan ibret alıp aynı hataya düşmemek yerine, onların çekim kuvvetine tabi olup hızla uçuruma yuvarlanmaktayız.

Peygamberimiz bu günleri 14 asır önce sezmiş olacak ki:  “Ahir za­manda ümmetim Yahudi ve Nasara’yı taklitte o kadar ileri gidecek ki,  onlar keler deliğine girse,  şuursuzMüslümanlar da girmeye çalı­şacak­lar. ” ([3]) buyurur.

 Gerçek müminler,  İslâm’da her günün anneler ve babalar günü ol­du­ğunu iyi bilirler. Cenâb-ı Allah'ın; “İnsana da anne babasına iyi dav­ran­masını emrettik. Annesi onu her gün biraz daha güçsüz düşerek kar­nında taşımıştır. Onun sütten kesilmesi de iki yıldı olur. (İşte onun için) insana şöyle emrettik: Bana ve anne babana şükret. Dönüş ba­nadır”([4])  ayeti ve benzerlerini okuyan idrak eden şuurlu müminlerin el­bette böyle gün­lere ihtiyaçları yoktur.

Beş vakit namazını kılan bir genç günde beş defa Rabbi ile frekans bağ­lantısı kurar, secdeye varır,  alnını tozlu topraklara halılara sürter, Ha­likına iltica eder ve doğrulunca Anasının-babası­nın affedilmesi,  bağış­lan­ması,  on­lara merhamet edilmesi için “Allahümme rabbenağfirlî ve livalideyye” diye dua eder,  on­ları hatırlar,  hem de bunu günde defalarca yapar. Elbette senede bir defa an­nesini hatırlamak için ihdas edilen anne­ler gününe ihti­yacı yoktur. Ama Batılılar kadar bu ulvi ve manevi duygu­lardan soyutlananlar varsa, onlar gibi senede bir defa da olsa Ana-babala­rını ha­tırlamakta her halde bir sa­kınca olmasa gerek. Hiç yoktan iyidir.                                                   

Şurasını hassaten hatırlatalım ki,  Anne ve baba olarak bizler,  evlât­la­rı­mızdan gereken saygı ve itibarı görmeye hak kazanabil­memiz için,  onları Allah ve Resûlünün istediği şekilde yetiştirmek,  ilim ahlâk ve ter­biye öğ­reterek büyütmek, her hâl ve davranışı­mızla onlara örnek olmak ve onların gözü önünde kendi anne ve babamıza gereken hürmet ve tazimi yaparak nu­mune-i timsal olmamız gerekir.  

 Cenâb-ı Allah bizleri,  anne ve babasına,  gereken saygıyı göstermek su­retiyle, evlâtlarından aynı saygıyı görebileceği ka­naat ve şuuruna varan kulla­rından eylesin. Sözlerimi bizim anaya bakış felsefemizi dile getiren bir dört­lükle bitiriyorum:

Ana başa taç imiş

Her derde ilaç imiş

Bir evlât pîr olsa da

Anaya muhtaç imiş

 

 

Dipnotlar:

1- Zaman Gazetesi, 08.12.1995.

2- Milliyet Gaze¬tesi, 22.03.1994.

3- Zebîdî, Tecrîd-i Sarîh, Terceme, Kâmil Miras. a.g.e, c. 9,s.189.  

4- Lokman Sûresi 14.