BEN İSTİYORUM Kİ;

Çok üzücüdür ki, ibadetlerimiz kuru rituelden öteye geçemiyor. Yaptığımız ibadetler bize bir artı kazandırmıyor. İnanç zayıflığı ve hissizlikle donuk bir çağa ayak uyduruyoruz. Sanki “yapıyor desinler” diye, itibar sağlasın diye yapıyor gibiyiz. (Allah muhafaza)

Namaz kılarız şuurunda değiliz, hacca gideriz, gittiğimiz gibi değişmeden geliriz, bayramlarımız, sevgi ve hoşgörüyle doludur ya bayram sonraları? Kurbanımız çok mu farklı? Kurbanımız da dipfrizleri doldurmak için gibi ve orucumuz, kendimizi aç bırakmaktan başka bir şey vermez gibi.

Herkes camide o kadar kibar ki, kimse ön safa geçmek için birbirini ezmiyor, hürmetle bir başkasının sevabının katlanması için yer veriyor. Herkes omuz omuza, bir oluyor, birlikte hareket ediyor, kargaşa nedir, esamesi bile okunmuyor. Yere bir şey atmayı bırakın, yerde en ufak bir çöpü dahi alıp cebine koyuyor, ortalığın temiz olmasını istiyor.

Peki, camiden çıkınca ne oluyor, o camiden aldığı çöpü daha caminin bahçesinden çıkmadan yere atıyor. Camiden çıkan insan aynı insan, ama bir az önce ki olması gereken halinden eser yok. Trafiğe bir çıkıyor, o camideki kibar insan gitmiş, yerine hak hukuk ve hoşgörüsü olmayan insan gelmiş. Bir insan çok kısa bir sürede bu kadar değişemez diyorsun. Çünkü camideki insan, aynı insan. İnsan aynı insan ama olması gereken hali yok oluyor, elindeki pet şişeyi, sigara izmaritini, çekirdek kabuklarını, poşetleri, kâğıtları ortaya atmaktan çekinmiyor. Nemelazımcılık hat safhada. Öyle hal almışız ki, yerden bir pet şişesini alıp ileride çöp kutusuna atan insana neredeyse deli gözüyle bakılmaya başlanmış. Yaptığımız bu hareket delilikle yaftalanıyorsa, varsın desinler, siz insanlığınız adına razı olun. Biz bu doğruda olmayalım da eğriye davet eden eğriye mi uyalım? Tabii ki eğriye uymayalım! Deli görünmeye devam edelim, insanlık için. Deli de deseler, camide yaptığıyla sokakta yaptığı insanın sorumluluk, temizlik anlayışı, inancı ve insanlığının gereğidir.

Ramazan geldi yine aynı şekilde camiler doldu, ilk günlerde insanlar uhulet ve suhulet içinde mülayim. Şefkat, merhamet ve yardımlaşma ön planda. Herkes anlayışlı ve misafirperver. Kimsenin dilinde kötü söz yok. Sayılı gün geçer, oruç biter, bir bakıyorsunuz, insanlar da oruçtan, oruçlu halden hiç eser yok. Sanki oruçta farz gibi uyduklarımız, oruç dışında haram gibi her türlü olumsuzluklar serbest.

Peki bunca bedava, fazla efor sarf etmeden, para harcanmadan yapılan ibadetlerin yanında, onca para verilerek yapılan Hac farizası sonrası insanın nasıl bir değişim sağlaması gerekir, merak konusu. Değil mi ki insan belki ömründe bir kere gidecek hacca. Ama ömrü olduğu müddetçe camiye gidecek, oruç tutabilecek. Yani hac da ki dönüşüm çok önemli. Bir anlamda hac, insanın Yaradan’la ezelde yaptığı akiti yenilemesidir. İnsanı kâmil derecesinde kalmasına tekrar söz vermesidir. Bir kulu incitmenin Yaradan’ı inciteceği düşüncesiyle tavaflarındaki gibi kimseyi incitememesi, incitmekten kaçınmasıdır. Gözyaşlarıyla, tövbe ve istiğfarlarla Yaradan’a iltica ederek bir daha yapmamaya söz vermesidir. O hac süresinde, kul hakkı yemekten sakınır, fazla mala imtina ve kula kulluk etmemeye, sadece Yaradan’a kul olmaya, “emrolunduğu gibi dostdoğru” olma emrine uymaya söz verişidir. Kendini Yaradan karşısında hor görür, küçük görür, “ben, ben” demekten vazgeçer. Peki Hacdan dönüşte neler olur? Bir gün uyar, iki gün uyar, sonrasında verdiği sözden eser yoktur. Bir başkasının hakkına tecavüz, hacda kırdığı ayaklar altına aldığı gururu ve kibirini tekrar baş tacı yapmaya başlar. Her şeyiyle ve o çokbilmişliğiyle “ben” sevdası yine zirve yapar. Yani orada oluşuyla dönüşü arasında bir fark yoktur.

Maalesef inancımızın gerekliliği olan farz ibadetleri bile hayatımızın merkezine alamamış, belli süreye ve belli başlı yerlere hapsetmişiz. Belirli zaman dilimlerinde var ama ondan sonra yok

Ben istiyorum ki;

Namaz, camiden çıktıktan sonra başlasın,

Oruç, Ramazan'dan sonra başlasın,

Kurban, bayram bittikten sonra başlasın,

Hac, Haremeyn'den geldikten sonra başlasın!