BİR İNSANI YOK SAYMAK

Devir değişti, bilgiye ulaşmak kolaylaştı, ama bununla beraber toplumsal ve bireysel kopuşlarda aynı oranda kendini gösterdi. Değer yargıları değişti, insan insanın değerini görmezden gelmeye başladı. İnsanlar hem hadlerini bilmiyorlar, hem de had bildirmeye çalışıyor, sınırlarını aşıyorlar. Herkes dedikodu yaparak birbirinin kuyusunu kazmakta, hatalarını araştırıp kusurlarını bulduğunu zannedip ayıplarken, o insanın bu hatayı yapmasına neden olan sebepleri ve olayların gelişimini bilmeden hareket etmekteler.

Kimse bir başkasının nelerden hoşlanıp hoşlanmadığını, ne düşündüğünü, duygu ve düşüncelerinin ne olduğunu, fikirleri ve insanlara bakış açısını görmezden gelir. Sadece dış görüntü ve yaşayış şekliyle yargılarlar. Susunca hak ettiğini düşünerek kendilerince bilgisiz, konuşunca veya cevap verince de “çokbilmiş” derler. En kötü özelliklerinden biri de, hadlerini ve nerede duracaklarını bilmemeleridir. İnsan, hadsizlerin yargılamaları sonucu, etrafına çizgi çekip, hak edeni alıp, hak etmeyene mesafe koyunca da, o insana “değişti” derler. Eğer değişmek, kendinden ödün vermekten vazgeçip, kendini korumaya alma düşüncesiyle araya mesafe koymaksa ve haddini bilmeyene haddini bildirmekse, bu onun en doğal hakkıdır.

İnsanı tanımak için sadece görüntüsüne bakarak hüküm vermeniz yeterli değildir. O insanın, yaşayış şeklini ve davranışlarını etkileyen, duygu ve düşüncelerinden haberdar olmanız gerekir. Ama biri gelip o insana davranışlarının nedenini sorsaydı, duygularını, düşüncelerini ve davranışlarının nedenini anlatırdı. Ama sormazlar, çünkü kendilerinden bir etkenin olduğunun farkındadırlar.

İnsanın değişimini sağlayan en büyük unsur, farkındalığını elde etmesi, biat kültürüyle her şeye evet diyerek kendinden ödün vermesi yerine, eğriye eğri, doğruya doğru diyebilmesidir.  

Değişmek; insanın kendini bulmasıysa, bunu yadırgamanız anlamsızdır. Ama menfaatleriniz elinizden gittiyse, değersiz görüşleriniz tasdik edilmiyorsa, yadırgamanız ve sorgulamanız normaldir. Kendini bulan insanı da yok saymanız, sizin bencilliğinizi, saygısız ve insani değerlerden uzaklaştığınızın, aptallık sergilediğinizin göstergesidir.

Bir insanı yok sayarak değersizleştirmek, bir anlamda o insana kötülük yapmakla eş değerdir. Bu insanlar, açgözlülük ve güce tapıcılıkla bir başkasını yok saymak ve kötülük etmekle, sanki mutlu oluyorlar. Menfaatlerine ve egolarına ters düşülen yerde, karşısındaki insanı, yargılamaya ve sorgulamaya başlıyorlar. İşte onların bazı davranışlarını hatırlattığınız zaman da, onların gerçek yüzlerini ortaya koymuş oluyorsunuz, onlar da senin hakkında dedikodu yapmaya, açıktan olmasa da arkandan konuşmaya ve senden uzaklaşmaya başlıyorlar. Hatanı söylemeye haklarının olduğunu düşünürler ama onların hatalarını söylemeye ve senin onlardan uzaklaşmaya hakkın yoktur.

Maalesef biz bu arkadaşlığı, özellikle de insanlığı anlayamadık, ya da farklı algıladık. Sanki her zaman haklı olan ve kazançlı çıkan olacağımızı, kayıtsız şartsız kabullenilmemiz gerektiğini düşündük. Ama arkadaşlık; her zaman haklı çıkabileceğimiz bir alış veriş değildir.

Hayatınızda arkadaşlığı alış veriş gibi gören veya keserin sadece kendine yonttuğu gibi kendini düşünen insanları kaybetmekten asla çekinmeyin. Keser gibi olmak; paylaşımdan uzak, sadece kendi çıkarını düşünüp başkasını düşünmemektir. Keser gibi olan gereksiz insanlar size bir şey kazandırmaz.

Unutulan bir şey vardı. İnsan, sadece etten ve kemikten oluşan ve maddiyatla ölçülen bir varlık değildir. İnsanların duygu ve düşüncelerinden haberdar olmadan hüküm veren insanlar, gülün güzelliği yerine dikenine odaklanan gülün güzelliğinden nasiplenemeyen veya ağaca bakıp odun gören, yapraklarından ve çiçeklerinin güzelliği, meyvesinin lezzetinden haberdar olmayanlar gibidirler. O yüzden, tabiatta ve insanlardaki güzelliği göremeyen, görmek istemeyen insanlar, sadece yürüyen ve nefes alıp veren birer ceset gibidir. Cesedin de kendine faydası yok ki, başkasına faydası olsun.