HAYVAN (1)

Âdem evlâdı boğarken baba bir kardeşini

Basıyor bağrına hemcinsini müşfik canavar

Beşerin zıddına hayvan soyu insanlaşıyor

Yiğidin şefkati yok lâkin itin şefkati var

Günümüzde cereyan eden, medyaya intikal eden olayları şöyle bir düşün­düğümüzde, şairin sözünün hiçte mübalağa olmadığını anlarız.

 Tabiat olarak bir birinin can düşmanı olan hayvanlar; kedi fare ile arkadaşlık ya­pıyor, köpek tavşan yav­rusunu emziriyor, atmaca serçe yavrusuna analık yapıyor vs. Fakat eşref-i mahlûkat de­nilen insanların yaptıkları da ma­lum:

 Yeni doğan yavru­sunu çöpe atanlar, ana-baba ve kar­deşlerini kıtır kıtır kesenler, bir bomba ile yüzlerce hatta binlerce insanı, kadın-erkek, yaşlı-genç, çocuk-sabi, suçlu- ma­sum deme­den katledenler… Cenâb-ı Hak bazı insanlar için: “...Onlar hay­vanlardan da aşağıdırlar. İşte bunlar gafiller­dir”([1]) buyuruyor.

Dedelerimiz; hayvanlar için çeşit çeşit vakıflar kurar­ken, kışın aç kurtlara bile yiyecek dağıtırken, evlerinin duvarlarına kuş evleri yaparken,([2]) kabirle­rine bile kuş­lar şu içsin diye su­luklar kondururken,([3]) karıncayı incit­mez, karga­ları ürküt­mezken…([4]) millet olarak biz­ler bile ne hale geldik, de­ğil hayvanlara insanlara bile nasıl merhametsiz ve sadistçe davranıyoruz.

 Şefkat, mer­hamet ve adalette dünyaya numune olan bir milletin ah­fadı, bugün şeyta­nın bile aklına gelmeyen kötülüklerde insanlara maalesef örnek olabilmekte­dir. Siya­nürle hay­vanları,([5]) dinamitle balıkları, zehirli ilaçlarla yüz bin­lerce civcivleri öldürebilmekteyiz.

Susuz bir köpeğe su verdiği için cennetlik olan adamı, bir kediyi hapsedip açlıktan öldürdüğü için cehennemlik olan bir kadını bize haber veren ve öm­ründe hiçbir hay­vana fiske dahi vurmayan([6]) “merhamet etmeyene merha­met edil­mez” ([7]) buyuran bir peygamberin ümmetiyiz.

 Ama nasıl Müs­lümanlık? Akif’in: “Bilmem amma Müslü­manlık galiba göklerdedir” dediği gibi, her halde gerçek Müslümanlık ma­zide kalmış. Genellemek doğru olmaz, elbette günümüzde de Allah dostları, peygamber muhibleri, hakiki müminler vardır amma, ne kadar azal­dıkları cemiyetteki olumsuzluklardan her halde belli olu­yor.

Kanuni Sultan Süleyman sarayın bahçesinde gezer­ken, dünyanın dört bir yanından getirilen o nadide ağaç ve çiçek­lere karıncaların musallat olduğunu, onlara zarar verdiklerini görünce bir kâğıda:

Dırahta zarar verir ise karınca

Zarar varmı dır anı kırınca

Diye yazıp, Şeyhülislâm Ebussuud Efendiye gönderir ve fetva ister. Şey­hülislâm aynı kâğıdın altına:

Yarın Hakk’ın divanına varınca

Süleyman’dan hakkın alır karınca

Diye fetvasını yazıp padişaha geri gönderir. Dedele­rimiz böyle oldukları için 600 sene, dünyayı namla, şanla, şerefle idare imkânını Allah onlara lüt­fetti.

Sultan  Hamid döneminde hayvan sayımı yapılmak is­tenmiş ve kayma­kamlıklara beldelerinde ne kadar Mevaşi (büyükbaş hayvan) olduğu yazılı olarak sorulmuş, bir ilçede kaymakam izine ayrılmış, başka okur-yazar bilgili kişi de yok, yerine vekâlet eden kişi de bu “mevaşi” kelimesini anla­yamamış ve “herhalde okur-yazar aydın insanları soruyor­lar” diye düşünüp; “belde­mizde kayma­kam bey ve benden başka mevaşi yoktur” diye yazıp gön­der­miş!([8]) 

Dipnotlar:

1-A’raf Sûresi, 179.

2-Lady Montagu,Türkiye Mektupları, 1001Temel Eser, s.70.

3-Baron  De  Tott. Türkler. Tercüman 1001 Temel eser, s. 105; Frederik Sarre,  “Küçük

        Asya Seyahati”, Pera Yay.İst.1998,  s. 90-92-119.

4-John Devenport,“Kur’an ve Mesajı”, Kültür Bas.Yay. Birliği İst.  1988, s. 84.

5-Milliyet Gazetesi, 01.02.1995.

6-Ali Ulvi Kurucu, Hatıralar-3, M. E. Düzdağ, Kaynak Yay. 2007, İst.  s.405.

7-Buhârî, Edeb, 18.

8-İbrahim Refik, “Sohbet Tadında Tarih”, Albatros Yay. İst. 2005, s.195.