Her şey yavaş yavaş bozulur

Her mesleğin onurundan o mesleğin erbapları sorumludur aslında.

Meslek şovenizmi örtmemeli aksaklıkların üzerini, aksine üstüne gidilmeli,

Meslek kutsiyeti ardına sığınılmamalı, zira layıkıyla yapılırsa her mesleğin kutsiyeti vardır, layıkıyla yapılmazsa kutsal meslek erbabı değil mesleğin adını zedeleyen olursunuz Allah korusun.

İğne ile çuvaldız misali eleştiriler öncelikle içinizde yapılmalı, daha iyi hedeflenmeli.

İyiye gitmeyenleri sorgulayıp iyiye gitme çözümleri üretmezseniz kötü gidişi kanıksar, alışır ve alıştırırsınız.

Tıp mesleği. Zor, uzun, meşakkatli eğitim. 50 yıl önceki meslektaşlarımızın saygınlığı bugün kayboldu derseniz haklı olabilirsiniz ancak sadece toplumsal bozulma ile açıklanamaz, kendimize de bakmalıyız. Sıkıntılar var, hayati tehlikeniz var, hedeftesiniz, gördüğünüz tepki acılı insan tepkisi ile açıklanamaz, meslekten kaçış var ki en önemlisi bu ülkemiz için.

Yıllar önceydi, bir  eğitim hastanesi hocası gazetelere manşet oldu, olumlu tepkiler aldı. Olayın finali hasta yatağı başına “şehit annesidir, of bile denilmeyecek” yazısı idi. Tabii  ki hiçbir hastaya of bile denilmemeli hele bir şehit annesine asla denilmemeli de olay sorgulanmadı. Şeker düzeyi dengelenemeyen hastaya hoca vizitte “stresin mi var?” diye sormuş ve hasta ağlayarak on beş gün önce oğlunun şehit olduğunu söyleyince de hoca bu yazıyı yazıp koymuştu. Ters olan konu hasta yatarken hikaye alma (anamnez) aşamasında hasta özgeçmişi sorulsa bu başta öğrenilecekti ve kimse “hocam sizin klinikte anamnez alınmıyor mu?” diye sormadı. Hekim de olsak hepimiz bazen hasta, bazen hasta yakını olarak meslektaşlarımızı gözlüyoruz. Anamnezi terk ettik önce, sonra fizik muayeneye geldi sıra. Muayeneye ayrılan kısa süre bahanesiyle de olsa olmaması gerekenler girdi tıp camiasına.  Vizitler kısaldı önce, devir vizitleri kalktı sanırım zira mesai dışı hastam için görüştüğüm nöbetçi hekimler aynı klasik cümleyi söyler oldular “hastanız hakkında bilgim yok, ben başka kliniktenim, acil sorunlar için buradayım”  Konsültasyonlar için eskiden verilen ve verilmesi gereken bilgiler yerini hiç bilgi verilmeksizin sadece “tdro (tarafınızdan değerlendirilmesi rica olunur) kısaltmasına bıraktı. Polikliniklerde hocasız muayeneler hoca adına yapılır oldu. Hocalar operasyonlar için özel hastanelerin yolunu tutunca geleceğin uzmanları bazı ciddi işlemleri öğreneme tehlikesiyle baş başa. Her şey bilgisayarda kayıtlı ancak gene o poliklinik süre kısıtlılığı bahanesiyle her hekim kendi branşı ile ilgili işlem yaparken hasta geçmişi ve diğer branşlarla ilgili bilgilere hatta kullanılan ilaçlara bakmıyor bile ki bunun getireceği sıkıntı çok daha ciddi.

Tıp eğitimi baştan değerlendirilmeli. Eğitici yeterliliği daha önemli konu. Bakın kimse yanlış anlamaya kalkmasın;özel hastaneler bir anda Tıp Fakültesi veya Tıp Fakültesi bağlantılı hastane haline geliyor ve  uzman hekimlerin ani mesleki yükselişi gerçekleşiveriyor.

Çocukluğumuzun oyunuydu, “tıp” deyince susardık, konuşan kaybederdi. Yetkililer konuşmaz ve tedbir alınmazsa hepimiz kaybedeceğiz.