İNSAN İNSANIN ÇÖLÜDÜR

İnsan insanın ilacı olduğu kadar, insan insanın çölüdür de. 21. Yüzyılda, insanlar kendi içlerinde yalnızlaşarak, toplumda bir diğerini yalnızlaştırarak, uçsuz bucaksız bir çöl haline gelerek verimsiz hale geldiler. İşte bu yüzden sanki insanlık çölüne düştük,  insanlar birbirlerine çölleştirdiler kendilerini.

Sevgiler, saygılar mahkûm edilip, kin, nefret ve öfke orta yere saçılmış mı, saçılmış. İnsanın insana güveni kalmadı mı, kalmadı. İnsan insanı sömürüyor mu, sömürüyor. İnsanın insanı yaşatmaya çalışması yerine, sebepsiz yere, öyle ya da böyle, hayat hakkını elinden alıp öldürmesi var mı, var. Bu sadece canını almakla sınırlı değil, duygularını, umutlarını elinden almak, mutluluğunu yok etmek yaşama sevincini öldürmekte aynıdır. İnsanlıktan nasibi olmayan, bir başka insanın canını ve sahip olduğu maddi manevi haklarını elinden alan insana, “çölleşmiş insan” demek kadar doğal bir şey yoktur. Oysa Allah, “Bir insana hayat veren bütün insanlığa hayat vermiş, bir insanı öldüren bütün insanlığı öldürmüş gibidir” mealinde buyurduğu gibi.

Modernleşmiş ama duygusallığını ve ruhsal güzelliğini kaybetmiş günümüz insanlarında, sevgisini göstermemesi var mı, var. İşte bütün bunlar, insanların çoraklaştığının ve birbirine karşı veya duygusal olarak kendine bile yabancılaşması, kutuplaşması, verimsizleşmesi ve sevgisiz bırakması çölleşmesi değil midir? 

O halde, insanlık erdemi olan güzellikler yok olup, bunlar ortaya çıkıyorsa, haliyle çölleşmenin de olmasından bahsedebiliriz. Oysa insanın insana hayat vermesi gerekirdi, hayat alması değil. Ne yazık ki hayat vermek yerine, çıkarlar ve öfkelerle birbirlerinin hayatlarını söndürmeye uğraşıyorlar. 

Herkes birbirine yabancılaşıyor diyeceğim ama insan kendine ve yaratılışına bile yabancılaşmışken başkasına yabancılaşması doğal değil mi? Bu yabancılaşma da kendi çölünü ortaya çıkarmıyor mu? İçi çölleşenin dışarıyı da çölleştirmesi yadırganacak bir durum olmasa gerek. Çünkü insanın içi neyse, dışı da, davranışları da aynı olur.

Kendini kapatan, bir başkasının derdiyle hemhal olmayan insan, kurak verimsiz bir toprak,  başkalarından habersiz sadece kendine yaşaması, hatta kendinden bile habersiz olması onun çölleşmesi demektir.

Maalesef kuraklaşmış bir insan çölünde yaşıyoruz. Kendimizden ve menfaatlerimizden başka, hiçbir kimseyi düşünmez hale gelmiş. Çevremizde hayatı zorlaşmış, kuraklaşmış uçurumun kenarına gelmiş insanları görmüyorsak, onlara el uzatıp çekip almıyor, yardımcı olmuyorsak biz de çölleşmiş, kuraklaşmış insan oluyoruz.

Peki, insan neden çölleşir? Çünkü insan, insanı kâmillikten, ruhsal güzellikten ve yaradılış gayesinden, esas temiz olan ruhundan, sevgiden, yardımlaşmadan, birlikte yaşamaktan, paylaşmaktan uzaklaşmıştır da ondan. Oysa başta söylediğimiz gibi insan insanın ilacıdır da. Ama biz ilaç yerine zehir saçmaya, yok etmeye ve verim vermemeye başladığımızdan çölleştik. Çünkü insanlığın büyük bir kısmı, kendilerini fark edilemez noktaya oturttukları için kendilerine faydaları olmuyor, dolayısıyla başkalarına da çölleşmeleri kaçınılmaz oluyor.