İRAN VE TERÖRİZM

Dünya tarihine bir göz atıldığında, İran’ı yansıtan sayfaların pek beyaz tarafının olmadığı, kanla, kıtalle, fanatizmle kirlenen yaprakların hiçte iç açıcı manzarasının bulunmadığı görülür. Bazıları bu vebali sadece Hu­meyni ve rejimine yüklerler. Hâlbuki bu ifrat, bu fanatizm, inanç adına şiddet İran ve o bölge halkının her halde mayasında mevcuttur. Humeyni rejimi bu gerçeğin son tezahürüdür. Tarihin derinliklerine doğru biraz iner­sek, söylenenlerin mübalağa ve iftira olmadığı görülür.

Dünyada mülk ve aile sisteminin temeline dinamit koyup, aklın ve hav­salanın kabul etmediği ve yakın tarihte uygulanıp iflâs eden kominizim reji­mine bile rahmet okutturan, bir dinî ve felsefî akım İran’dan çıkmıştır. Zer­düştlük, Mazdeklik, Mecusilik gibi isimlerle anılan bu inanç sisteminin ne kadar bayağı ve korkunç olduğunu anlamak için sadece şunları söyle­mek her halde yeterlidir: “Bir insanın kendi öz annesi ve öz kız kardeşi ile evlenmesi sanki dini bir anlayıştır. Bunu yapanlar toplumda saygın tutu­lurdu.Hatta İran imparatorlarından ll Yezdücerd kendi öz kızı ile evlen­miştir” ([1])

İslâm âleminde 300 sene fitne kazanlarının kaynamasına ve on bin­lerce devlet adamı ve Müslüman’ın kanının dökülmesine sebep olan Bâtı­nîlik de Kazvin bölgesinde zuhur etmiş ve Hasan Sabbah’ın haşhaşiler de­nen münte­sipleri Alamut kalesinden İslâm âlemine terör ihraç etmişler­dir.([2])

Babekîlik adı altında yine o bölgeden neşet eden aşırı bir akım, Mülki­yet ve kadın ortaklığını savunan Babek (Ölümü M. 838) Emeviler döne­minde Halife Me’mun ve Mu’tasım dönemlerinde senelerce İslâm âlemi ve Müslü­manları tedirgin etmiştir. Sapık akımın lideri Babek’i Türk asıllı Afşin isimli bir komutan yakalamış ve idareye teslim etmiştir. Bu adam öyle bir kin ve garazla doludur ki, elleri ayakları kesilmek suretiyle idam edilmiş, kanı akıp yüzü sarardıkça kendi kanını yüzüne sürmeye başlamış, sebebini soranlara: “Korktu da yüzü sarardı zannetmeyesiniz” diye cevap vermiştir.([3])

Bâbîlik ve Bahâîlik de yine İran’dan zuhur etmiştir. Kurucusu Mirza Ali Muhammed Şiraz doğumludur. Çok sapık fikirleri ile bu zat da Müslü­manları senelerce uğraştırmış ve on binlerce kişinin kanına girmiştir.([4])

Ekber Şah, Babür Devleti şahlarındandır. Buda sapık bir mezhebin ku­ru­cusu olmuş, kendine hâşâ ilâhlık isnad etmiş ve müritleri O’nu ilâh te­lâkki ettikleri için “Allahü Ekber” derler ama bu Müslümanlarca Allah’a atfedilen sözler değil Ekber Şah için söylenen sözler imiş. Yani Ekber Şah Allah tır demişlerdir. Bu Şahın da annesi ve hocaları İranlıdırlar.([5])

Haricilik, Fatımilik, Şiilik gibi daha birçok radikal mezhebin veya dini-felsefi akımın çıkış yeri İran’dır. Hatta Vehhabiliğin kurucusu Mu­hammed Abdülvehhab’ın da İran’da uzun yıllar kaldığı, mezhebinin gö­rüşlerini oradan aldığı, oradaki fikir ve felsefe akımlarının tesirine yakalan­dığı, bunu da İngiliz casuslarının teşviki ve onların gözetiminde yaptığı, “İngiliz Casusu Hanfri’nin Hatıraları” isimli kitapta detaylı bir şekilde an­latılır.([6])

İran devamlı olarak bu sapık ve tehlikeli fikir ve felsefi ekolleri İslâm âleminin başına belâ etmekle kalmamış, aynı zamanda devamlı olarak Müs­lümanlarla savaşmıştır. İran tarihinde hiçbir zaman gayri Müslim bir devletle savaşmamıştır. Bilâkis Hıristiyan âleminin devamlı müttefiki ol­muştur.([7]) Yakın tarihe baktığımızda bile buna şahit olmak mümkün.    Er­meni ve Ruslarla gayet iyi münasebetler içinde oldukları hâlde, Irak’la sa­vaşmış, Suud’un kor­kulu rüyası olmuş, Azerbaycan’ın tepesinde Demoklesin kılıcı gibi durmuş, Afganistan’a ikide bir dişini göstermiş ve Türkiye ile münasebetleri de hepi­mizin ma’lumu.

Yerli ve Ecnebi tarihçilerin kabul ettikleri bir hakikat vardır. Eğer şanlı ecdadımız Osmanlı doğusundan yani İran’dan emin olabilseydi, Bal­kanlardan aşağıya doğru yani İspanya ya eğilip, Endülüs İslâm devleti ile birleşmemesi, Avrupa’nın tamamını fethetmemesi, manş denizine dayan­maması için hiçbir sebep yoktu. Ama ne zaman Osmanlı Balkanlara yürüse İran bir bahane ile hareketlenmiş ve Ecdat, gücünün yarısını onların karşı­sında bırakmak            mecbu­riyetinde kalmıştır. Yavuz döneminde bu rejim ih­racı, insanların fikren ifsadı ve Osmanlı yurdunu içten yıkma işinde o kadar ileri gitmiş ki, casusları ve beynini yıkadığı zavallılar saltanat şehri İstan­bul’a kadar gelmiş ve      propagan­dalara başlamış, Anadolu Şia’nın fikirleri ile kavrulmaya başlamış, nerdeyse devlet elden çıkmak üzere. O günleri bir şair şöyle tasvir eder:

Çalındı kûs-ı fitne her cihette

Belürdi nice fetret memlekette

Memalik yüz tutup yer yer harabe

Reâyâ düşdü havf-u ızdırabe

Yavuz durumun vahametini görüp babasını defalarca ikaz etmiş ama O aldırmayınca, babasını tahttan indirip bütün gücüyle bunların üzerine gidip hadlerini bildirmek mecburiyetinde kalmıştır.([8])

İran milletinin bize bakış açısını şu şiir ne kadar güzel dile getirir:

Türk’e fırsat verme Ya Rab dehre sultan olmasın

Ayağını çarık sıksın, asla rahat bulmasın

İran tarihte hiçbir zaman Müslümanlara model ve rehber olamamıştır. Bilâkis onların başına belâ olan fikir ve inanç akımlarının menşei ve meb­dei olmuştur. Günümüzde bazı gafil kişiler hangi akıla kulluk edipte, onlara meyledip, onların dümen suyuna girerek kötü emellerine alet oluyorlar bilemiyorum. Üstelik bunu İslâm veya Müslümanlar adına yaptıklarını söylüyorlar. Bütün Müslümanları potansiyel şiddet yanlısı gibi görülmesine sebep oluyorlar. Gerçek müminlerin imajını lekeliyorlar. İslâm düşmanla­rına malzeme ve fırsat veriyorlar.

“Yitik kaybedildiği yerde aranır” diye bir atasözü var. İslâm âlemi bir li­der bir rehber, bir ağabey arıyorsa bu Müslüman Türk milletinden başkası olamaz. Bu realiteyi günümüz İngiliz Tarihçisi Bernard Lewis, 1996 da İstan­bul da verdiği bir konferansta şu sözleri ile dile getirir: “Bugün İslâm âlemi yeni bir lider bekliyor. Bunun zamanı geldi. Bu da Osmanlı torunları olan sizlersiniz sizler!”([9])

Dipnotlar:

1- El Buti, S. Ramazan, “Fıkhü’s Siyre”, Terceme Ali Nar-  Orhan Aktepe s. 37.

2- “İslâm Ansiklopedisi”, Türkiye Diyanet Vakfı, c. 5, s. 193.

3- “İslâm Ansiklopedisi”, M. E. B. Yayınları, c. 2, s. 173.

4- Bak: İslâm Ansiklopedisi, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, c. 4, s. 464.

5- “İslâm  Ansiklopedisi”, Türkiye Diyanet Vakfı Yayını, c. 10, s. 542.

6- M. Sıddık Gümüş, “İngiliz Casusu Hanfri’nin Hatıraları”, İhlas A. Ş. Yayını, 1990.

7- “İslâm Ansiklopedisi”, M. E. B. Yayını, c. 5, s. 2  sayfa 1021.

8- İbrahim Refik, “Efsane Soluklar”, İzmir 1993. s. 7.

9- 09. 11. l996 tarihli TV ve Gazeteler.