Kaybolmak Üzerine

Zamanın ötesinde hissettiklerim. Dünü yaşamışım, üzerinden geçmişim ama bugüne uyanamamışım. İflah olmaz zaman algım ile birlikte düne aitim. Nerede hata yaptığımı bilmiyorum, şayet sorunun kaynağını bulursam her şey düzelecekmiş ve akabinde bütün düş kırıklarım düzelecekmiş gibi. Gelgelelim olmuyor, yapamıyorum, aklım en az sigaramın dumanı kadar bulanık. Düşüncelerim en az gölgem kadar koyu ve belirsiz.

Kendimi ne vakit toparlanmış gibi hissetsem "Ya eskisi gibi berbat bir hale dönersem?" endişesine yeniden sarılıyor; içinde bulunduğum anın güzelliğine bir kez daha çomak sokuyorum.

Birkaç saniyeliğine dalmış olsam da aslında yaşadığım ana odaklanamıyorum.

Bununla birlikte zamanı durdurduğumu fark ettiğim oluyor. Mevlana diyor ya: "İyi ki de geçiyor zaman," diye. "Ya acının en derine işlediği bir anda donsaydın?" Zaman şöyle bir dursun, aklım bile yerinde saymaktan afallamış.

Tüm bu beceriksizliklerim yetmezmiş gibi bir yandan da düş kırıklarım mesken tuttuğu bedenimi parçalıyor. İster istemez yaşlanıyorum. Ruhu, bedeninden önce yaşlanan biriyim, evet.

Artık gökyüzü eskisi kadar mavi değil. Kafamı ne vakit kaldırsam morlara bürünmüş halde görüyorum. Bulutlar yanaklarımı okşamıyor; eskisine nazaran daha sert ve parçalayıcı şimdilerde. Gözümü korkutan pişmanlıklarım adeta sis bulutu gibi, kalbimden geçenlerin bir sineması.

Kapansa gözlerim karanlığa değil geçmişe gideceğim, korkum da bu ya: Eskiyi hatırlamak.

Hangi zamana aitim ya da hangi yıldayım? Oysa ne önemi var, değil mi?

Diyorum ya: "Bugüne uyanmış olsam dahi bugünde değilim." Kuşkularım, elimi kolumu bağlamışken herkesin kulağıma bağırdığı yalandan mutluluklar, ruhumu doyuruyor mu sanıyorsunuz?

Ben artık bunları, bu güzel hisleri gelecekte aramaktan yoruldum.

"Gelecek değil de geçmişi düşün." desen orası da acılarla dolu ayrı bir kara delik.

Ne var biliyor musunuz? Ben yalnızca duygusuz bir şekilde uyumak istiyorum. Evet, sadece uyumak. Hiçbir şeyi düşünmeden.