KAZANIRKEN KAYBETMEK!..

Hayat serüvenimiz bize gösteriyor ki; iyi niyetle başlanan her iş, gayret ve uğraş her zaman iyi sonuçlar vermeyip, hayırlı şekilde sonuçlanmayabilir. Çünkü o işle ilgili duygusal yaklaşımlarımız ve konumumuzdan dolayı aldığımız tavır ve davranış, çoğu zaman kalbimizin, aklımızın önüne geçmektedir. Böylece, kazanmak istediğimiz ve ulaşmak istediğimiz hedefe varacağız derken, tam tersi bir tabloyla karşılaşmış oluruz. Eskilerin diliyle ‘aksülamel’le karşılaşırız. Yani  istediğimizin tersi bir tabloyla muhatap oluruz.

          Günümüzün dünyasında her anne ve baba çocuğunu küçük yaştan itibaren korur ve kollar, yeri geldiğinde en yakın arkadaş ve akrabalarına karşı dahi yeni koruma refleksleri geliştirir. O koruyucu ve korunaklı dünyalarında evlatlarını muhafaza edip, kollamak isterler. Hatta çocukları adına oluşturmuş oldukları o küçük dünyalarının ve daha doğrusu ‘ fanusun ‘dışına çıkmalarını pek istemezler. Çünkü onlara göre: “ Dışarısı korunaklı ve sağlıklı değildir. Gözümüz hep onların üstünde olmalı, attıkları her adımdan haberdar olmalıyız. Onlar bizim birer parçamız. Hele tercihlerinde ve başarılarında biz anne ve baba olarak mutlaka olmak zorundayız. Zira onlar bizim evlatlarımız ve beklentilerimiz çok çok!..”

           Maalesef bu ‘sözüm ona’ koruyucu kalkan girişimlerimizin çoğunun neticesinde; evlatlarımız silik şahsiyetli, kendine güvenemeyen, umudu olmayan, karar vermekte zorluk çeken, ileride evliliğini yürütemeyen, kendi başına karar vermekte zorluk çeken, hayata ümitsizce bakan, bencil ve egoist vb. daha sayabileceğim binlerce olumsuz davranışların oluşmasına vesile olmuş oluruz. Evet, anne ve baba olarak niyetimizde asla bir problem olamaz; fakat yersiz ve zamansız bir şekilde çocuğumuzun fıtrat dünyasını nazara almadan göstermiş olduğumuz hissi ve vehmi müdahaleler ve tasallutlar sonucu; yıkık ve silik bir neslin oluşmasına sebebiyet veririz. Çocuğumuzun bu haline de maalesef anne ve baba olarak kendimizi rahatlatma ve kandırma psikolojisine salarak; sanki sorumluluğumuzu yerine getirmiş olmanın rahatlığıyla, pembe hülyaların asude baharlarına doğru yelken açıyoruz. Fakat Allah göstermesin o fırtınalı kış geceleriyle çocuklarımız karşılaştığında ne acı ki  manzara çok da istediğimiz gibi olmayabilir…

           Eğitimci kimliğimle kıymetli anne ve babalara inanarak ve samimi bir niyetle hiç eğip bükmeden söyleyeyim: Biz anne baba şefkatimizi eskilerin deyimiyle su-i istimal ediyoruz, yani yanlış şekilde kullanıyoruz. Bizim bu fıtrata muvafık düşmeyen duruş ve anlayışımız, sanki kaderin hükmüyle irademizi yanlış kullandığımızdan aksülamel şeklinde karşılığını buluyoruz. Başta; Peygamberler olmak üzere, insanlık tarihi bize şahittir ki; insanlığa yön veren, çağ açıp, çağ kapayan ve insanlığın saadet yolunu açan kahramanlar, daima kahır ve ıstırapla hayat yaşamış ve acılar çekerek büyümüş olan, çilenin çocuklarıdır. Bu tip insanlar her daim feleğin çemberinden geçerek, yalnızlıklar yaşayarak, ıstırap ve çilelerle hayata anlam katmışlar. Bu başarıları sırça saraylarda oturarak elde etmemişlerdir.

           Gönül dünyamızın piri Hz Mevlana: “ Dert insana yol gösterir.” diyerek asıl bu yolda evlatlarımıza bakış tarzımızın ne olması gerektiğini enfes bir şekilde ifade eder. Önemli olan çocuklarımızın kaygı ve tereddütlerini ciddi bir şekilde dinleyebiliyor muyuz, endişelerine kulak verebiliyor muyuz, onlara has iletişim dilini merak edebiliyor muyuz, onlarla konuşurken acaba haklı oldukları noktaları alkışlayabiliyor muyuz, tercihleri; inanç ve değerlerimize, yaşantımıza ters düştüğü halde ilk anda olgunlukla karşılayabiliyor muyuz?.. Bu ve bunun gibi durumlarda acaba evrensel insani duruşumuz ne olmalı şeklinde bir tavrın içinde miyiz, yoksa;“ Bu çocuklar benim canım ve kanımı taşıyor, tasarrufları bendedir.” mi diyoruz?..

           Kıymetli anne ve babalar!.. Aramızda kalsın ve çocuklarımız duymasın. Ben de yirmi beş yıllık iki evlat babası  olarak, size asıl işin gerçek iç yüzünü ve olması gerekeni ,hiç eğip bükmeden derim ki: Asıl, değişim ve gelişim bekliyorsak, önce anne ve baba olarak kendimizden başlamalıyız. Muteber bir söz vardır: “Kendi nefsini ıslah edemeyen, başkasını ıslah edemez.” Öncelikle kendimizden başlarsak; aynı zamanda evladımıza ‘ rol model’ oluruz. Yoksa nefsimize uygulamadığımız hükmü evladımız da olsa başkasına uyguladığımızda tesir etmediği gibi. Sigara içen bir öğretmenin: “ Çocuklar sigara zararlıdır, içmeyin.” demesi ne kadar tesir edebilir? Değişim bizden başlarsa ve biz değiştikçe “kader planında…” evlatlarımız da değişebileceklerdir inşallah…

           Hasıl-ı kelam, yücelere tırmanmak, uçurumlardan kaçınamayanların payına düşer. Yenilmeden ve başarısız olunmadan; istenilen başarıları elde edemeyiz ve arzu edilen hayat tırmanışlarını gerçekleştiremeyiz. Adeta yenilgi-yenilgi başarılara evlatlarımız koşmalılar. Yoksa evlatlarımızın yenilgi ve başarısızlık tatmasını istemiyorsak, demek oluyor ki; başarıya daha çok var…

         Değerli anne ve babalar, BİR YÜREK SEFERİ BAŞLATMAK ZORUNDAYIZ VESSELAM!..