Kendimizi ne kadar tanıyoruz?

 Verdiğimiz tepkiler, sevinçlerimiz, hüzünlerimiz her duygunun temeli kendimizi ne kadar iyi tanıdığımızla ilgili. Bizi nelerin mutlu ettiğini bilmezsek mutluluğu aramakla vakit kaybı yaşarız sadece.

Öfkemizi kontrol etmek istiyorsak önce bizi nelerin sinirlendirdiğini bilmemiz gerekmez mi? Sonrasında öfkeyi dizginleyebiliriz ancak.

Günlük hayatımızda tepkilerimizi belirleyen en önemli faktör bastırdığımız onca duygunun patlaması aslında. Farkında bile olmadığımız öfkemizi sessiz sakince, hiç tepki vermeyerek usul usul besliyoruz içimizde bi yerde. Sonra ne mi oluyor? Vaktini bekleyen başrol oyuncumuz “öfkemiz” en ufak yersiz bir olayda sahneye çıkıyor ve gösteriyor kendini. Elbette duygularımızın açığa çıkması oldukça sağlıklı bir durum ama kontrolsüzce çıkan her duygu günü geldiğinde ödetiyor bedelini. Ağlamak, gülmek, öfkelenmek, sevmek bütün bu duygular kontrolü ele aldığımızda anlamlı hale geliyor. Duygularımızın kontrolünü ele almamız için yapmamız gerekende tam olarak bu “kendimizi tanımak”

Kendimizle yüzleşirken hoşgörüyle affedici adımlarla kendimizi keşfederek bu içsel yolculuğumuza çıkmamız gerekiyor. Kendiyle küs kalmış birisinin bir başkasına tahammülünden bahsedebilir miyiz?

Öfkemiz karşımızdakine değil kendi içimizde yarattıklarımıza aslında.Yanlışlarımızı, bizi yanlışa götüren hesaplarımızı affederek kendi öfkemizi, sevincimizi tanıyarak başlayabiliriz.

Önce geçmişi affet, bugününe şükret ve yarın için umut et.. kendimizle barışabildiğimiz zaman sorunların çözümü daha kolay olacaktır.

Kendimizi sevmekle başlar herşey..Sevgiyle kalın

Uzman klinik psikolog Özge Şahin