KÖPRÜ KURMAK

Hepimiz bir şeylerden şikâyetçiyiz. Neredeyse şikâyetçi olmayan yok. Kimimiz yaşanmışlıklardan şikâyetçiyiz, kimimiz yaşanmamışlıklardan şikâyetçiyiz.

Çoğumuzda yalnızlık ve huzursuzluktan şikâyetçiyiz.

Yaşadığınız yalnızlık ve huzursuzluğun nedenlerini araştırdınız mı? Neden yalnız ve huzursuzsunuz?

Birileri sizi arayıp sormadığından, birilerinin size şefkat göstermediğinden mi huzursuzsunuz?

Yoksa etrafınıza ördüğünüz duvarlar nedeniyle kendinizi insanlardan soyutladığınızdan mı?

Unutmayın, mutluluğunuzun da mutsuzluğunuzun da, huzurunuzun ve huzursuzluğunuzun da sebebi, sizin etrafınıza ördüğünüz, sabit düşünceyle tek doğrunun sizde olduğu duvarlar.

İnancınıza ördüğünüz duvarlar. İşte bu inancınıza ördüğünüz duvarlar, şükürsüzlüğünüzü ortaya çıkartıp daha çok edinim yapma yoluna sevk ediyor.

Bu edinim gayretinden dolayı beklentilerinizin yerine gelmemesi şükürsüzlüğünüzü ve sabırsızlığınızı ortaya çıkartıp kırılganlığınızı yaşatıyor, bu kırılganlığınızdan dolayı da ördüğünüz duvarlar, insanlardan uzaklaşıp yalnızlaşmanıza ve insanları kırarak da sizden uzaklaşmalarına neden oluyorsunuz.

Hep bir beklenti içerisinde olmak ve beklentilerin gerçekleşmemesi yalnızlığınızı tetikliyor, gerçek beklentinin neresi olduğunu unutuyorsunuz.

Kırgınlıklarınızdan kaynaklanan huzursuzluğunuz, kendinizden uzaklaştırmaya çalıştığınız insanlara karşı ördüğünüz duvar ve mesafeleri ortaya çıkartıyor.

Hayatınızı etrafınıza duvarlar örerek yaşarsanız, mutsuz ve huzursuz olmanız kaçınılmazdır.

Oysaki unuttuğumuz bir şey var. O da “etrafınıza ördüğünüz duvarları yıkıp, köprü kurmak.”

Köprü kurmak; problem odaklı yaşamak değil, ayrışmaya değil, çözüme yönelik, yakınlaşmaya, kavuşmaya ve kendini hapsettiğin duvarların arasından çıkarak özgürleşme düşüncesinde olduğun bir yaşam şeklidir.  

İnsanlarla yakınlaşmak ve mutlu olmanın en önemli faktörüdür köprü kurmak. Ama hepimizde bir inat, hepimiz de şişirilmiş bir ego var. Bu yüzden o köprünün hep karşı taraftan kurulmasını bekliyoruz, haklı da olsak, haksız da olsak, ilk adımı atmayı düşünmüyoruz.  Maalesef bu düşünce de gerçekleşmeyince köprü olacağımız yerde köprüleri yıkıyoruz.

Aradaki mesafeleri yakınlaştırmak, duvarları yıkmak yerine, ulaşılamayacak kadar uzaklaşıyoruz birbirimizden.

Oysa kalpten kalbe kuracağımız köprüler, kendiliğinden o aşılmaz duvarları yıkacak, mesafeler ne kadar uzak olsa da yakınlaştıracak, mutsuzluğumuz silinecek, yalnızlığımız ortadan kalkacak, ben olmaktan kurtulup biz olacağız.

Yalnızlaşıp etrafınıza duvar örmenin en büyük nedeni, eleştirilere kapalı olmak, isteklerinizin gerçekleşmemesi veya tek doğrunun kendiniz olduğunu varsayarak vazgeçilmez olduğunuzu düşünmeniz ve gerçekleri bilmeden yargılama yoluna gitmenizdir. Unutmayın, vazgeçilmez de değilsiniz, bulunmaz Hint kumaşı ve tek doğru da, siz değilsiniz. İletişim kuramamak ve fikirlere saygı göstermeyip yukarıdan bakmanız, tek düşünce gücünün sizde olduğunu düşünmeniz anlamına geliyor, bu da erişilmez olduğunuzu zannetmenize ve etrafınıza duvar örmenizi sağlayan faktörlerden birisi. Bırakın sizi yalnızlaştıran egoyu ve egolu düşünceleri. Bu âlemde siz kalıcı değilsiniz, diğerleri gibi siz de ölümlüsünüz.

Kabuğunuzu kırın, egonuzu ayaklar altına alın, duvarları ortadan kaldırın, düşüncelerinizi kişiselleştirmeden genelleştirin, görüşlere ve eleştirilere açık olun.

Bırakın kırılmayı. Ne kadar yargılarsanız o kadar yargılanır ve kırılırsınız, kırıldığınız oranda da mutsuz olur, kırıldığınız kadar kırar, mutsuz eder, uzaklaşır ve yalnızlaşırsınız.

Kırılganlığınızı bırakıp karşınızdakinin düşüncelerine göstereceğiniz saygı, sizin üzerinize çökmüş olan sis bulutlarını kaldıracak, yalnızlığınızı ve huzursuzluğunuzu yok edecektir.

Yeter ki siz, egonuzla davranmaktan vazgeçip insanlardan şikâyet etmeyi bırakarak çevrenize duvar örmekten vazgeçin ve köprüler kurmayı ilke edinin. Bu, öncelikle sizin için mutluluğa açılacak kapının anahtarıdır.