KÖY
25 Eylül 2024, Çarşamba 00:23Köyün tek telefonu, Köy Odası’nda bulunan telefondu.
Telefonun çalma ihtimali karşısında Oda’nın kapısı genellikle açık tutulurdu, yakından gelip-geçenlerin çalan telefonun sesini duyabilmeleri için.
Köyün telefonu bizim köylüler tarafından kullanıldığı gibi, yakın köy halkı tarafından da kullanılırdı. Çok zahmetliydi, telefondan yararlanmak. Şehirden birisi aradığında, şayet Oda’da birileri varsa ya da Oda’ya yakın yerden geçen birisi olursa koşar telefonu açar ve arayanın kim olduğunu, kimi aradığını sorardı.
Telefonu açanın hizmeti bu kadarla bitmezdi. Arayan, telefonu açandan bizim köy halkından ya da yakın köylerden kimi aradıysa çağırmasını ister, sonrada 10-15 dakika sonra yeniden arayacağını söyleyip telefonu kapatırdı. Telefonu açmak zorunda kalan, aranan komşularına koşarak gider veya yanında uygun gördüğü birisinin olması halinde onunla haber yollar, arayanın kim olduğunu söyledikten sonra onu alıp telefonun başına getirirdi. Tabi gelirse. Arananın yakın köylerden olması halinde, onlara da bir şekilde gidilerek haber edilirdi.
Bazen telefon defalarca çaldığı halde açan olmazdı. Hele de iş güç zamanı açan neredeyse hiç olmazdı. Bir harman zamanında köydeydik. Gazeteden acil bir gelişmeyle ilgili defalarca arandığımız halde telefonu açan olmadığından, arkadaşlar Şahin Marka bir arabayla gelip bizi tarlada bulmuş sonra da hep birlikte gazeteye gelmiştik.
91’de DYP iktidarında bizim köy ve bizim köyle birlikte civardaki sekiz yakın köyde her ev telefona kavuştu. Vefa Tanır oldu o yıla kadar yokluğu çekilen ahşap telefon direklerine bizim köylere kamyonlar dolusu gönderen siyasetçi. Küçük santral binası da bizim köye yapılmıştı.
Köyümüzde içme suyu, evlerin önündeki kuyulardan sağlanırdı.
Kuyulardan su, ilkel usullerle çekilirdi.
Kamyon lastiği kalınlığındaki oval bir kova kalın iple kuyulara indirilir, sonra da insan ya da hayvan gücüyle kuyudan çekilerek su elde edilirdi.
Bir sonraki aşamada tulumba lüksü oldu köy halkının.
Daha sonraki aşamada da köy halkı, evlerinin önünde çeşme lüksüne kavuştu.
Köyün yüksekçe bir yerine yerleştirilen büyük beton depolar marifetiyle bizim köy ve yakın köydeki çeşmelere su verildi.
Köyde sulu tarım kimsenin aklına bile gelmezdi.
Esasen içme suyuna muhtaç insanların aklına, tarımsal sulamanın gelmesi imkansızdı.
ANAP’la başlayan DYP ile hız kazanan tarımsal sulama hamlesinden bizim köyde nasiplendi.
Mehmet Keçeciler ve Vefa Tanır devlet kuyularının açılmasını sağladı.
Bizim köye tam 5 devlet kuyusu açıldı onların devlet idaresinde, söz sahibi olduğu dönemlerde.
Devletin açmış olduğu kuyular, köylünün özel kuyu açma düşüncesine ivme kazandırdı.
Su nasıl olsa bulunmuştu.
Bugün var olan onlarca özel kuyu sayesinde pancar, mısır ,eğlencelik- yağlık ay çekirdeği , kabak çekirdeği , kuru fasulye ve ne kadar endüstriyel bitki çeşidi varsa tamamının üretimi yapılıyor. Domates, kavun, karpuz üretilebiliyor. Toprak da değerlendi haliyle.
Köyümüzün yolları stabilize bile olmayıp, kaba topraktı.
Yazda da, kışta da bu yollar azaptı.
Yollarımız önce stabilize sonrada asfalt oldu.
Motorla araç sayısı da, bir elin parmak sayısı kadar var ya da yoktu.
Köyümüzün sokak lambaları, sarı ampuldendi. Bu ampullerin çoğu patlak olurdu.
MEDAŞ cıvalı ampullere geçince, bizim köyün ve civar köylerin sokak lambaları da cıvalı oldu.
..VE BUGÜN
Bizim köy daha çok gelişti son yıllarda.
Köylü, mal-mülk sahibi oldu.
Her evin önünde her biri milyonluk en az, 4-5 motorlu araç bulunuyor. Olmayan yok denecek kadar az.
Elektrikli ev aletlerinin haddi hesabı yok.
Cep telefonları ve bilgisayarlar gırla.
Bugün varlık içerisinde, konforlu bir hayat yaşanıyor köyümüzde. Ülkemizdeki binlerce köyde olduğu gibi.
Köy!
Hakikaten, nerden nereye?
Yorum Yazın
E-posta hesabınız sitede yayımlanmayacaktır. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişdir.