Akşamdı.

Karanlıktı.

Gökte ay ve yıldız kümeleri kül rengi bulutların arasındaydı.

Arada bir göründükten sonra kayboluyorlardı.

Taraflar arasında bir mücadele haliydi, bu hal.

İzlenmeye ve fotoğraflanmaya değerdi, gök yüzünde ay ve yıldız kümelerinin karanlık bulutlar arasından çıkma mücadelesi.

Bir süre sonra önce ay sonra yıldızlar parlamaya başladı.

Bu bir zafer ilanı olmalıydı.

Gökyüzü aydınlandı ve ışıl ışıl oldu bir anda dünya.

Bizimde içinde bulunduğumuz mekan ise her zamanki sakin ve olağan genlerinden birisini daha yaşamaktaydı.

Herhangi bir fevkaladelik ve olağan dışı bir durum yoktu.

Mekan yöneticileri tarafından yayınlanan Türk Sanat müziği parçaları harika olup, terennüm etmemek imkansızdı.

Terennüm ederken Yahya Kemal Beyatlı’nın “Endülüste Raks” da yer alan “Zil, şal ve gül. Bu bahçede raksın bu hızı” mısralarını hatırladık.

Gece ilerlemeye başlamıştı.

İlerleyene gecede rüzgarda hafiften esmeye başlamıştı.

Ay ışığında, yıldızlar altında masamıza gelen rüzgar, muhabbetle yanaklarımıza dokunduktan sonra başka masalara da gitti. Belli ki orada bulunan insanlarında dokunacaktı yanaklarına.

Rüzgar adaletliydi, eşitlikçiydi. Kimseyi ihmal etmedi.

Gecenin başlangıcında alınan sipariş tabakları boşalmaya başlamıştı.

Vakit, masaların temizlenme vaktiydi şimdi.

Tabak, çatal, kaşık ne varsa göreviler tarafından itinayla toplandı beyaz örtülü masaların üstünden.

Konya’nın Meram’ında bir mekanda , Ağustos günlerinin son akşamlarından birisi yaşanıyordu.

Kendimizce ve mütevazı bir biçimde alemi cümbüşe dalmış vaziyette etrafa bakarken az ötede ana bina girişinin kapısında duran bir korumaya takıldı gözlerimiz.

İçeride mutlaka önemli birileri olmalıydı.

Kimdi onlar?

Meraklandık.

Bulunduğumuz kamelyadan kalkarak, içeriye girdik.

İlk karşılaştığımız çalışan görevliye, ‘Hayırdır, ne iş, kim var?’ diye sorduk.

O görevli bize içeride” müdür beyin” olduğunu ve eşiyle birlikte yemek yediklerini söyledi.

Masamıza döndük.

Saatte ilerlemeye başlamıştı zaten.

‘Kalkalım’ dedik, kalktık.

Aynı anda içeriden siyah takım elbiseli bir beyle, bir hanım efendi de çıktı.

Bu bey kimdi?

Fazla düşünmeden 1984-87 yılları arasında Konya Valiliği yapan ve kendine has özellikleri olan rahmetli vali Kemal Katıtaş gözümüzün önüne geldi.

Gördüğümüz beyefendi Katıtaş olmayacağına göre, ikizi olmalıydı.  

Siyah takım elbise içinde beyaz gömlek ve kırmızı kravat.

Boy, genişlik ve tavırda aynıydı.

Kendisi eşiyle birlikte ahşap köprüden o ana kadar ortalıkta görülmeyen makam araçlarına doğru yürürken baktım arkalarından.

Omuzları hafiften sağa kayıktı.

Arada bir pantolonunu bel hizasından yukarıya doğru çektiği de oluyordu.

Her haliyle Katıtaş gibiydi.

Gözleri , gecenin karanlığında radar görevi yapıyordu.

Kendisi, eşi hanımefendi, bir koruma ve bir de şoför.

Lüzumsuz kalabalıklardan uzak.

Gösterişsiz, şatafatsız ve mübalağasız.

Kimdi bu insan?

Mardin İl Emniyet Müdürüyken 08 Ağustos 2023 tarihinde, Konya İl Emniyet Müdürlüğü görevine getirilen Mahmut Karabulut’tu.

Karşılaştığımız mekandan çıkıştaki tavırları halktı, devletti.

Geçen Perşembe günü arkadaşlarımızla müdür beye “Hayırlı olsun” ziyaretine gittiğimizde de kendisini aynı tavırlar içinde gördük. Aklının bir yanında halkın, öbür yanında da devletin olduğunu gördük. Anlattıklarından halkın içinde olacağına inandık.

Muteber olan yönetici, hangi görevde olursa olsun halk arasında olan yöneticidir.

Zaman darlığı ve randevu sıkışıklığı nedeniyle bize ayrılan zaman 15 dakikaydı ama müdür beyle 45 dakika birlikte olduk.

Emniyet müdürünün samimi rahatlığı, bizi de rahatlatmıştı.

Makamda evimizde, gazetemizde olduğu kadar rahattık. Bunu ayrılmadan önce müdür beyin kendisine de söyledim.

Müdür bey 50 yaşında var, yok görünüyor ama kendisi 58 yaşında.

Aslen Elazığlı, 1965 doğumlu.

Kendisi daha önce Kilis ve Mardin İl Emniyet Müdürlüğü görevlerinde bulunmuş