SEVMEK…SAYMAKLA…BAŞLAR…

 Kadim bir değerimizdir, bir insan için dünyada samimi bir manada sevilmek ve sayılmak en büyük mutluluk addedilmiştir. Çünkü insanın aciz olan hamuru böyle kodlanmış ve mutluluğu bu şekilde kayıt altına alınmıştır. Bütün insanlık alemi bu şekilde varlık sahasında boy göstermektedir, bu fıtrat hakikatinin kıyamete kadar değişme şansı olmaz ve mümkün değildir.

 İnsan varlık sahasına İlahi lütufla takdim edildiği an, meleklerin İlahi takdire karşı “Orada kan dökecek ve fitne çıkaracak birini mi yaratacaksın?” demeleri karşısında Cenab-ı Hak meleklere: “Sizin bilmediğinizi ben biliyorum.” diyerek; insanı varlık sahasında kendisine muhatap alarak saymış ve sevmeye layık hale getirmiştir. Görülüyor ki, bütün kainatı yaratan Allah, insanı önce muhatap kılıyor ve severek onu bütün varlıkların üstünde bir ustabaşı ve yeryüzü halifesi şeklinde takdim ediyor meleklere…

  İnsanlık tarihine baktığımızda insanlığa yol gösterici başta Peygamberler, veli insanlar, feylesoflar, bilim adamları, anne ve babalar, öğretmenler hep birer kutup yıldızı ve yol gösterici olmuşlardır. En başta karşıdaki kişiyi, Yunus EMRE’nin muhteşem beyanı doğrultusunda: “Yaratılanı hoş gördük, Yaratandan ötürü.” diyerek gerçek manada hakikatin kafiyesini yerleştirmiştir. Bu bestenin en büyük mimarı ve insanlığın en büyük iftiharı olan Peygamber Efendimiz örnek hayat-ı seniyeleri ile nasıl olması gerektiğini göstermişler. En başta karşısındaki kişiye kıymet verilen bir varlık olarak bakılması gerektiğinin altını çizmişler. Ah bu içinde geçtiğimiz siyasi çekişmeler içerisinde toplum olarak bu hakikate ne kadar muhtacız!..

Efendimiz, kuşu ölen Zeyd adında bir çocuğu teselli etmek için; sahabi efendilerimizi yanına alarak çocuğun evine taziyeye giderek çocuğu teselli ediyor, değer veriyor ve böylece sevgisini gösteriyor. Allah Resulüne on yıl hizmet eden HZ. Enes, “Bana bir kere bile “öf bile demedi” söyleyerek karşıdakini öncelikle saymak gerektiğini efendimizin hayatından binlerce örnekle sabittir. Hatta bütün Müslümanlar olarak  kendimizi taktim ettiğimiz günümüzde; Efendimizin şu beyanı ölene kadar kalbimizde, kulağımızda, ve vicdanımızda hiç  çıkarılmayacak bir elmas küpe olsa ne güzel olur: “Küçüklerimize sevgi, şefkat ve merhamet; büyüklerimize de saygı göstermeyen bizden değildir.” muhteşem beyanıyla biz Müslümanlara topyekun bir seferberliğin- hele şimdi ki zamanda- aciller üstü acil bir vazife olduğunu takdim etmektedir.

Tecrübelerle herkes tarafından sabittir ki; evimize getirdiğimiz bir çiçek dahi gerekli maddi ve manevi ilgiyi alakayı göremezse zamanla solduğunu ve bizim diyarımızı terk ettiğini görürüz. Demek oluyor ki; bir çiçek dahi bir sayılma ve kıymet görme potansiyelini taşımaktadır ve o ilgi ve alakayı göremeyince sizinle hayatı yaşama macerasına katlanamıyor demektir. Bir bitki böyle ise bütün varlıkların sultanı ve cennetle müjdelenen ve her gün beş vakit huzura beklenen ve istediği an o huzuru bulan bir kıymetli varlığa saygıyı, tahammülü ve gerçek manada varlığına sevgi gösteremiyorsanız; Allah aşkına sevdiğinizi iddi etmeyin ve böyle bir hilafa kendinizi kanmayın. “Fıtrat yalan söylemez.” denilir ,hakikaten böyle bir iddia yalan olur ve sahibini mahcup eder.

Kendi toplumumuz ve insanlığın ayakta kalması; ancak birbirine değer vermekle, saygı göstermekle,  fikirlerine, düşüncelerine saygı göstermekle ayakta kalabilir. Yoksa her toplumun mazlum, mağdur, yaşlı ve hastalarının vay haline!.. Böyle bir duruş sergileyerek her kesime karşı dinini, partisini, ırkını, ailesini sormadan; babayiğitçe tavır sergileyerek sevdiğimizi iddi edebiliriz. Yoksa koca bir yalana imza atmış olmaz mıyız?.. Kültürümüzde yerleşmiş önemli bir kaide var: “Marifet iltifata tabidir.” denilerek asıl olması gerekenin karşıdaki insanın değer görmesidir. Bu birliktelik oluşmadığı sürece “Seni Seviyorum…”iddiası koca bir “YALAN” olarak hayatımızda bir kambur olarak kalacaktır vesselam…