ÜÇ BAĞ

Sosyal medyada gezinirken dikkatimi çekti, insanlar hep yalnızlığı, diğerlerinden uzak kalmaya övgüler düzer olmuş.

Sanki herkes bencil, diğerine saygısız ve zarar verici…

Oysaki ruh sağlığımız için üç bağımızın sağlam olması gerekir: Diğer insanlarla, doğa ile ve Tanrı ile kurulan bağ.

Örümcekler kurdukları ağla beslenir ya, biz de bu üç bağdan ruhsal olarak besleniriz.

Arada bir bu bağları kontrol edip onarmamız lazım.

Bakalım şimdi bu bağlara:

İnsan insana muhtaçtır. Bu muhtaçlık fiziki ihtiyaçlar kadar ruhsal ihtiyaçlar için de gereklidir.

Sürekli yalnızlığa övgü, ilişki içinde olmayı zarar verici olarak görmek, kendini izole etmek yaradılışımız gereği bizim biyolojimizde olumlu değişim yapmaz, tam tersine mutsuzluğu kolaylaştırır.

Bir dostla sohbet, sevdiğine sarılmak, komşuya selam vermek- hâl hatır sormak, birisine iyilik yapmak, birisine bir şeyler verebilmek…bunların hepsinin mutlu ettiği bilimsel olarak ispatlanmıştır.

Birçok çalışma sosyal bağları kuvvetli olanların ruhsal ve bedensel hastalıklara daha az yakalandığını göstermiştir.

Elbette ki bizi yoran, tek taraflı beslenen, bencil kişilerle kurulan ilişkiyi kastetmiyoruz. Onlara sınır çizebilmek, gerektiğinde hayır diyebilmek son derece önemli.

Pandemi bizi birbirimizden uzaklaştırdı.

Teknoloji ilişkilerimizi sanallaştırdı.

Yeniden normalleşmeliyiz; bir araya gelebilmeli, sohbet edebilmeli, sarılabilmeli, paylaşabilmeliyiz.

Bu bağımızı onarmamız gerekli dostlar…

Doğa ile kurulan bağımız ne alemde?

Kaçımız uyandığında ağaç görüyor, kuş sesi duyuyor, mis kokulu çiçekleri kokluyor?

Yürüdüğümüz yollarda toprak, çimen var mı?

Mavisi ile dinlendiren göllere, denizlere ne kadar uzağız?

Her geçen gün rant uğruna, yıkıcı, yağmacı politikalarla yok ettik doğayı.

Belediyeler şehir dışına yaptıkları, arabası olmayanın ulaşamayacağı ve mangal dumanından zehirlenmeden oturabilmenin başarı sayıldığı parkların metrekareleri ile şehrin içinde yok ettikleri doğayı gizlemeye çalışıyor.

Yürüyerek ulaşabildiğimiz, güvenle yürüyüş yapabildiğimiz, uzanıp kitap okuyabildiğimiz kaç park var?

Geçen gün bir makalede rastladım: penceresi doğayı (ağaç, çim, çiçek, su gibi) gören hastane odalarında kalan kanser hastalarının ömrü penceresi betondan oluşturulmuş yapılara bakanlara göre daha uzun bulunmuş.

Yani hem ruh hem de beden sağlığımız için doğayla yeniden barışıp, bağlarımızı sağlamlaştırmalıyız.

Toprakla daha çok uğraşmalı, çiçekleri daha çok koklamalı, dalga-akarsu sesini daha çok dinlemeli, serin çimlerde daha çok yürümeli-uzanmalıyız.

Tabii bulabilirsek…

Tanrı ile bağımız nasıl?

Herkesin inancı doğrultusunda bir ibadet ritüeli vardır.

Muktedir olana yalvarmak, dua etmek ruha iyi gelir.

İnanç olmadan dünyanın acılarına katlanmak zordur.

Biz acizliğimizle yüzleştiğimizde, bağışlayıcı ve sonsuz rahmeti olan Allah’a sığınabilmek ne rahatlatıcıdır.

Oğlunu ve eşini bir cinayette kaybeden bir kadın hastam vardı.

Katlanılması en zor acılardan ikisini aynı anda yaşamıştı.

Hani cerrahide bazı müdahaleleri anestezi yapmadan yaparız, ya da lokal anestezi yeterli olur. Ama bazı ameliyatlarda genel anestezi olmadan hastanın o acıya katlanması mümkün değildir. Örneğin barsak ameliyatı gibi.

Allah’a sığınmak da katlanılmaz dediğimiz acılarda bizim için anestezi gibidir. Bu hastam da öyle yapmış, sabır dilemiş, kader demiş ve acısının dinmesi için dua emişti. Dayanılmaz dediğimiz bu acısı zaman içinde kontrol edilebilir noktaya gelmişti.

İşte bazı durumlarda inancımız olmasa katlanabilmek ve sağlıklı kalabilmek zorlaşır…

Tanrı ile bağlarımız samimi mi?

Şekilde kalmış, yine bir gruba dahil olmanın sembolü haline dönüşmüş ya da hepten zayıflamış ya da kopmuş mu?

Hadi bu bağımıza da onaralım, güçlendirelim.

Gücümüzün sonsuz olmadığını bilmemiz, bazı durumları değiştiremeyeceğimizi kabul etmemiz, Tanrıdan yardım dilememiz, dua etmemiz…ruhumuzun gıdasıdır, şifasıdır, unutmayalım.