UMUDUM VAR!..

Değerli okuyucu, hayatı anlamlı kılan en büyük kuvvet insanın geleceğe umutla ve güvenle bakabilmesidir. Yoksa attığı her adım bir ümitsizlik ve hüsranla neticelenecektir. İnsan fıtraten hayatı gelecek adına kurgular, fakat umudunu kaybetmek insanın değil gaye ve hayallerine yürümesi; parmağını oynatmasına ve ayağa kalkmasına izin vermez, adeta musallada bir mevtaya dönüştürür. Ümit adeta nefes almak gibi bir şeydir. Ümidi kesilenin nefesi kesilir dersek yeridir.

Hayat bütün mucizeliği ve varlığıyla bize gösteriyor ki; hayatı en mükemmel manada temsil eden ve bütün semavi kitaplarda müşerref varlık olarak ele alınan insanın ümitsiz ve idealsiz olmayacağıdır. Tarih bizim için en büyük şahittir ki; insanın olduğu yerde emel ve ümit yoksa, orası bir zindan ve bataklığa dönüşmüştür demektir. Aşması ancak ümide sımsıkı sarılmakla mümkündür. Bu durum şahıslar için geçerli olduğu gibi milletler ve devletler için de mukadderdir.

Ümidin, azmin ve İstiklalin şairi o dertli yürek olan Mehmet Akif ERSOY bakın hadiseye nasıl bir pencereden bakabiliyor: “ Yeis (ümitsizlik), öyle bir bataktır ki; düşersen boğulursun / Ümide sarıl sımsıkı seyret ne olursun!/ Azmiyle, ümidiyle yaşar hep yaşayanlar.” diyerek asıl millet ve fert olarak hayatta nasıl ayakta durmamız gerektiğini bize haykırmaktadır. Kıymetli okuyucu, otuz yılı aşkın öğretmenlik mesleğini icra   ediyorum. Bu mesleğin hakikaten bir Peygamber mesleği olduğunda zerre kadar şüphem yok, çünkü insanı sevmeden, fedakarlıkta bulunmadan azmini ve yüreğini ortaya koymadan bu işi yapamazsınız ve mümkün değildir. Başka mesleklerin bir kısmı kısmen maddi durumları yerine getirerek işin içinde çıkabilirsiniz; fakat öğretmenlik mesleği öyle değil, sevmeseniz zindana döner ve yapamazsınız. Çünkü malzemesi insandır.

İnancım şu ki; bu asrımızın en büyük felaketi şu olur: Eğer biz hedeflememiz gereken genç neslimizi, günübirlik oyunlara ve siyasi olaylara, hissi ve fevri ideolojik saplantıların insafına bırakırsak maalesef ve üzülerek derim ki: Bir asrı beklemek zorunda kalabiliriz. Bu durum bizi büyük felaketlere maruz bırakabilir.   Hedefleyeceğimiz yegane kitle, en büyük sermayemiz olan ve bu ülkenin asli değeri ve geleceği olan genç neslimizdir. Herkes mesaisinin hakkını vermeli; fakat biz öğretmenler rüyalarımızda dahi bu masum nesli nasıl en mükemmel bir şekilde yetiştirebiliriz diye sayıklamalıyız. Her şey ihmale uğrayabilir fakat bu genç neslin hakiki manada asli mayasına uygun ve evrensel insani değerlere göre yetiştirmek yönü ihmale gelmez ve bu durum en büyük vazifemiz olmalı.

Asrın ağır ve beyhude günübirlik yükleri onların o narin, nazenin latif ve aciz ruhlarına yüklememek. Asli gayelerinden ayırmadan insanlığın ortak paydası olan evrensel insani değerlerden ayırmadan geleceği ve topyekun insanlığı aydınlatmalarına katkıda bulunmak şart olmalı. Bu çocuklarımızı var olan ve yaşanmış potansiyel değerlerimizle hakiki manada buluşturmak zorundayız. Potansiyel yönü belki on Hiroşima’ya bedel olan ; Çanakkale Zaferimizle neslimizi her daim buluşturmak, o ruh ve azmi, kararlılığı vermek zorundayız. Yoksa günlük magazinsel fantezilerle bu neslin ruh dünyasını katletmiş oluruz. Hiçbir faziletimiz, bizi bu sorumluluktan ne dünyada ne de ahirette kurtaramaz.

 Allah aşkına tek umudumuz bu genç neslimiz değil mi?.. Acaba yeteri kadar onları nazara alabiliyor muyuz!.. Acaba günlük arenada işimize yarayacaklarına kani olduğumuz zaman mı dönüp onları bir değer olarak nazara alabiliyoruz!.. Eğer böyle bir gaflete tevessül ediyorsak ne acı ki kurşunu yüreğimize sıkıyoruz demektir. Çünkü dünyaya karşı en büyük sermayemiz bu pırlanta çocuklarımızdır. Aman anne ve babalar umudunuzu kaybetmeden hep beraber bu genç neslimizin maddi ve manevi inkişafları için en büyük yürek seferini başlatalım ve  bütün dünya bu Anadolu Neslinin nasıl bir nesil olduğunu görsün inşallah.

Asla ümitsizliği medar konuşmalar yapmamak ve ideallerini bozacak davranışlarda şiddetle onları uzak tutmak elzem olmalı. Bu zamanda dünyada ses getirmiş bu toprağın medeniyeti ve mayasıyla beslenmiş Aziz SANCAR, Özlem TÜRECİ ve Uğur ŞAHİN’nin örnek gösterilerek cesaretlendirilmeleri gerekiyor. Geleceğe  karşı olan inançlarını sağlamlaştırmak en büyü görevimiz olsa gerek…

Yazıma son verirken yine bu neslin derdiyle dertlenen yürek şairi -ruhu şad olsun- Mehmet Akif ERSOY’un bütün hayatımıza damga vuracak enfes ifadeleriyle bitirelim: “ Sahipsiz olan memleketin batması haktır;

 Sen sahip olursan bu memleket batmıyacaktır.

 Feryadı bırak, kendine gel, çünkü zaman dar…

Uğraş ki: Telafi edecek bunca zarar var.

Yok yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır!

“İş bitti…Sebatın sonu yoktur!” deme; yılma.

 Ey millet-i merhume, sakın YE’SE(ümitsizliğe) kapılma.”

Not: Umuda yolculukta bir sonraki Pazartesi tekrar paylaşmak dileği ile…