YABANCI

Uzaktık, en yakınımızdakine bile uzaktık. Bu uzaklık bedenlerin birbirine olan mesafesi değildi. Aynı yerde yan yana ve birbirine tamamen yabancı olarak yaşamanın verdiği ıssız bir uzaklıktı. En feci olanı da bu değil miydi? Ya da tüm yaşanmışlıkların en berbatı? Hepimizin birer yabancı olması...

Her yabancı biraz da yalancıdır. İnsan önce kendisiyle yabancılaşır ve içinde olduğu bu durum bütün insanlara yayılır ama bunu kimseye fark ettirmek istemez kendince bilir bir yabancıya dönüştüğünü. Ses çıkartmadan düzelmeyi bekler, gülümsemelerini ise ne kadar acı çekerse çeksin etrafına yaymayı sürdürür. O an anlayamaz etrafındakilerinde birer yabancı olduğunu. Aslında hepimiz birbirimize yabancı ve yalancıydık. Kimse bir başkasını kendinden daha iyi tanıyamaz bir durumdaydı artık. Sahte sevginin yattığı köklerimizden gerçek bir bağlılık bekleyemezdik. Zihnime" kimse gerçek değil " algısını öyle sert kazımışım ki herhangi bir insanla konuşurken bu büyük yara kanıyor ve beni korkutuyordu. Konuştuğum insan gerçekten o muydu yoksa kendisini öyle bilmemi isteyen bir yabancı mıydı? Ortama göre sırf birilerine iyi görünmek için renk değiştiren insanları sevmiyordum. Kabul ediyorum herkes bulunduğu ortama bir şekilde ayak uydurmak zorundaydı fakat bu zorunluluk kişinin tüm karakteristik özelliklerinide yok sayıp sırf o ortam için kendini yeniden inşa etmesi anlamında da olmamalıydı. Bir kere kendimizi unuttuk mu o kişiyi tekrar bulma konusunda çok zorluk yaşarız. İmkânsız demiyorum ama insan kendini kaybettiği zaman en zorlu arayışa girer bu arayış onu yok olmaya sürükler." El ne der “diyerek hayat geçmez el her zaman her koşulda der. Başkalarına rağmen, tüm o konuşulanlara rağmen kendinize değer verin. Duygularınızı önemseyin onları gizlemeyin, içinizde tuttuğunuz gözyaşlarınız akıttıklarınızdan daha acıdır. Kendimiz olmayı öğrendiğimiz zaman yabancılaşmadan kurtulacağız. Canımızdan bile çok sevdiğimiz insanlar vardı hayatımızda kendimizi onlar için hemen feda edebileceğimiz... Ama en çok da onlar yabancıydı. Görmüyorlardı ya da görmek istemiyorlardı eskisi gibi olmadığınızın farkındaydınız bu sizin canınızı yakıyordu her geçen gün birbirinizden uzaklaşıyordunuz. Belki fiziksel olarak hep yan yanaydınız ama kanayan ruhlarınız ve üstelediğiniz yalanlarınız sizi bir yabancıya dönüştürüyordu. Keşke uzaklaşmalar sadece mesafelerle kalsaydı o zaman bu katlanılabilir bir şey olurdu zamana bırakırdık kendimizi ve sabrederdik ya da duygularımız hiçbir haliyle dalga geçilecek, küçümsenecek bir hâl almasaydı, kişiliklerimize ön yargıyla başvurulmasaydı... Keşke İnsanlar da sadece insan kalsaydı ne bir yabancı ne de yalancı olsaydı.

Uzaktık diye başlamıştım cümlelerime şimdi ise oldukça yakındık (ruhlarımızın bir arada olmasının yakınlığı) şimdi yabancı da değildik yalancıda. Zamanının akışına bırakmıştık her şeyi belki de en iyisini yapmıştık. Bu sefer yollarımız ıssız değildi el ele tutuşmuş ruhlarımız zihnimin uçsuz bucaksız köşelerinde en derine doğru yol alıyorlardı ve bu yolculuk sonsuza dek vâr olmaya yelken açtı.