15 TEMMUZ: KALPLERDE YAZILAN DİRENİŞ DESTANI
12 Temmuz 2024, Cuma 00:3215 Temmuz 2016 gecesi, Türkiye’nin karanlık bir kâbusa uyandığı geceydi. O gün, FETÖ terör örgütü, devletin kalbine hain bir saldırı düzenlemiş ve halkın iradesine darbe vurmak istemişti. Ancak, bu gece aynı zamanda bir direniş destanının yazıldığı, milletin vatanına ve devletine sahip çıktığı unutulmaz bir gece oldu. O gece, İstanbul Boğaziçi Köprüsü'nde (şimdiki adıyla 15 Temmuz Şehitler Köprüsü) tanklar halkın üzerine sürülmüş, Ankara'da savaş uçakları alçak uçuş yapmış ve Meclis bombalanmıştı. Amaç belliydi: millet iradesine el koymak ve ülkeyi kaosa sürüklemek.
Ancak bu hain planın karşısında duran bir halk vardı. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, halkı meydanlara çağırmış, devletine ve demokrasisine sahip çıkmaya davet etmişti. Bu çağrı, Türkiye’nin dört bir yanında yankı buldu.
15 Temmuz 2016 gecesi, Türkiye'nin kalbi derin bir yara aldı. Bu gece, ülkenin dört bir yanında yankılanan çığlıklarla ve gözyaşlarıyla hatırlanacak bir direniş destanının başlangıcıydı. Karanlık bulutların altında, hain bir darbe girişimiyle karşı karşıya kalan Türkiye, kendi kahramanlarını çıkarmıştı.
O gece İstanbul'da, Boğaziçi Köprüsü'nde bir babanın hikâyesi yazılıyordu. Mehmet, iki çocuk babası sıradan bir vatandaştı. Akşam yemeğini yedikten sonra televizyonu açtığında, gözlerine inanamadı. Köprüde tanklar, sokaklarda silahlı askerler vardı. Kalbi korkuyla sıkıştı, ama aynı zamanda bir şeylerin yapılması gerektiğini hissediyordu.
Eşi Ayşe, gözyaşları içinde, "Gitme Mehmet, çocuklarımız var," diye yalvardı. Ama Mehmet'in gözlerinde kararlılıkla parlayan bir ışık vardı. "Bu vatan bizim, çocuklarımızın geleceği için gitmek zorundayım," dedi. Küçük oğlu Ali’nin elini sıktı, ona umut dolu bir bakış attı ve "Sakın korkma, baban vatanı için gidiyor," dedi.
Mehmet dışarı çıktığında, İstanbul'un dört bir yanından gelen insanların aynı amaçla sokağa döküldüğünü gördü. Boğaziçi Köprüsü'ne doğru yürürken, kalabalığın içindeki her yüz, cesaretin ve vatan sevgisinin birer aynasıydı. Yaşlı bir adamın titrek elleriyle tuttuğu Türk bayrağı, genç bir kadının gözlerindeki inanç, Mehmet'e güç veriyordu.
Boğaziçi Köprüsü'ne vardığında, askerlerin silahlarının karşısında durdu. Bir an için korku kalbini sardı, ama hemen ardından çocuklarının yüzleri gözlerinin önüne geldi. Onların güvenli bir ülkede büyümesi için, burada olmalıydı. Halkın üzerine ateş açıldığında, Mehmet yere yığıldı, ama kalktı ve kalbindeki inançla ilerlemeye devam etti. Her adımı, yüreğindeki imanın ve vatan sevgisinin bir yankısıydı.
O sırada Ankara'da, genç bir mühendis olan Ali de Cumhurbaşkanlığı Külliyesi'nin önünde aynı kararlılıkla duruyordu. Alçak uçuş yapan savaş uçaklarının sesleri, kalabalığın çığlıkları ve patlamalar arasında, Ali'nin yüreği demirden bir iradeyle doluydu. Yanındaki insanlar, birbirlerine sarılarak güç buluyordu. Bir anne, kucağındaki bebeği sıkıca tutarken, "Bu ülke bizim, kimse elimizden alamaz," diye fısıldıyordu.
Sabahın ilk ışıklarıyla, darbecilerin kontrolü kaybettiği ve halkın iradesinin galip geldiği haberleri yayıldı. Mehmet, köprüdeki direnişin bir parçası olmanın gururuyla evine döndü. Ayşe, kapıyı açtığında gözyaşlarını tutamadı ve Mehmet'e sarıldı. "Biz kazandık," dedi Mehmet, gözlerinde yaşlarla. "Bu vatan bizimdir, çocuklarımızın geleceği güvende."
Ali, Külliye'nin önünde sabahlayan diğer kahramanlarla birlikte, güneşin doğuşu zaferlerinin bir simgesi gibi yüreklerini aydınlatıyordu. Bu destan, milyonlarca insanın kalplerindeki inancıyla ve vatan sevgisiyle yazılmıştı. 15 Temmuz gecesi, Türkiye'nin dört bir yanında Mehmet ve Ali gibi isimsiz kahramanlar, kalplerinde vatan sevgisi ve gözlerinde cesaretle, bir direniş destanı yazdı. Bu destan, gelecek nesillere, özgürlüğün ve bağımsızlığın ne kadar değerli olduğunu hatırlatacak bir miras olarak kaldı.
Yorum Yazın
E-posta hesabınız sitede yayımlanmayacaktır. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişdir.