25 yıl sonra bile acıyor
17 Ağustos 2024, Cumartesi 00:32O gece Marmara’nın kalbi bir kez daha durdu. 17 Ağustos 1999 sabahı, saatler 03:02’yi gösterdiğinde, Türkiye’nin kalbine saplanan bir hançer gibi hissettik o sarsıntıyı. Yalnızca yerin altındaki fay hatları değil, milyonlarca insanın hayatı da kırıldı, parçalandı o an. Binalar çöktü, şehirler harap oldu; en önemlisi, insanlar kayboldu. O karanlık gecede ve sonrasında, sadece betonun soğuk yüzüyle değil, aynı zamanda kayıpların sıcak anılarıyla yüzleştik. Birçok aile o sabaha sevdiklerinden mahrum uyandı, birçok çocuk yetim kaldı. Bu kayıplar bir ülkenin vicdanında derin yaralar açtı; her yıl 17 Ağustos’ta o yaralar yeniden kanıyor, yeniden sızlıyor. Fakat, felaketin ardından gelen acı ve yıkım, beraberinde umudu da getirdi. Komşular birbirlerine sarıldı, tanımadıkları insanlara kucak açtılar. Yardım kamyonları, gönüllü ekipler, devlet kurumları tek yürek oldu. O günlerde bir kez daha anladık ki, en zor zamanlarda bile insanlık ışığını kaybetmez; birbirimize olan bağlılığımız, bizi ayakta tutan güçtür. Bugün, Marmara Depremi’ni hatırlarken, kayıplarımızı yâd ediyoruz. Ancak aynı zamanda, o günlerden kalan dayanışma ruhunu da anımsıyoruz. Bizler, bu acıyı unutmamalı; unutturmamalıyız. Çünkü geçmişi hatırlamak, geleceğe hazırlanmak demektir. Deprem değil, ihmaller öldürür. Bu gerçeği, her 17 Ağustos’ta tekrar tekrar hatırlamalı, yeni nesillere aktarmalıyız. Marmara Depremi, bize acıyı öğretti, ama aynı zamanda umudu da. Ve bu umut, yarınlara daha güçlü bir şekilde yürümemizi sağlıyor. Kaybettiklerimiz hatıramızda, yaralarımız ise iyileşme sürecinde. Ancak her şeyden önemlisi, birlikteliğimiz, dostluğumuz, dayanışmamız, bizi yarına taşıyan en değerli mirasımız.
Yorum Yazın
E-posta hesabınız sitede yayımlanmayacaktır. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişdir.