Alimin Sonu

Geçmiş vakitlerin birinde alimin biri, boğazın öbür yakasına geçmek için bir sandalcının yanına gelerek ona sorar:

– Karşıya geçirmek için ne kadar para alıyorsun?

– Garşuya bir liraya geçürüm efendü.

Alim, sandalcının bu bozuk Türkçe ile verdiği cevabı beğenmez.

– Bu ne biçim konuşma böyle? Yoksa sen dilbilgisi bilmiyor musun?

– Yok ağam, güççükken haytalık ettük, okuyamaduk!

– Tüh, yazık sana! Desene gitti hayatın dörtte biri!

Bir müddet gittikten sonra dil alimi tekrar sorar:

– Allah bilir şimdi sen, matematik de bilmezsin!

– Yok beğüm! Onu da bilmem! Dedik ya, güççükken haylazluktan okula gidemedük!

– Tüh yazık, yazık! Hayatının dörtte biri daha boşa gitti!

Bir müddet daha yol aldıktan sonra alim, tekrar sorar:

– Sakın fizik ve kimya okumadum deme!

– Belki hayatımın dörtte birü daha boşa getti; ama o dediklerini de bilmem efendü, vaktinde öğrenemedük işte!

– İyi de sandalcı! Dilbilgisi bilmezsin; matematik, fizik ve kimya da bilmezsin; sen ne diye yaşarsın?

Bu arada hava bozulmaktadır. Sandalcı büyük bir fırtınanın geleceğini anlar. Alime sorar:

– Efendü, yüzme bilüsünüz deel mi?

Dil alimi, sandalcının bu sorusundan endişeye düşer, bir korkudur başlar. Sandalcıya yalvaran gözlerle cevap verir:

– Sandalcı ağa! Ben yüzme bilmiyorum! Çocukluktan beri o ilmi öğren, bu ilmi öğren derken yüzme öğrenmeye fırsat bulamadım.

– Aha! N’apcan şimdi! Şimdiden başla dua etmeye! Çünkü gittü hayatunun dörtte dördü!

Bildikleriyle övünen insan, bilmediklerinden dolayı dövünmeyi de hak eder.

İnsan olmak hakikaten zor ya. Hayatını bir şeylere adayacaksın adadığın şeylerde alim olacaksın. Bu alimlikle bilgisi olmayanları lafınla sözünle ezeceksin. Sonra beklenmedik bir yağmur seni de alimliğini de yerle bir edecek. Eee ne diye uğraştın bir ömür. Alimlik şeker mi de bir yağmurla fırtınayla eridi yok oldu gitti. Oysa ne alimlik şeker ne yağmur eriten. Meselenin özü insan olmak. Alim olmak kolay ye iç ezberle asıl olan öğrendiğini uygulamak. Sözde değil özde alim olabilmek. Ağzınla değil yüreğinle konuşabilmek. Zaten bunları da yaptıktan sonra alim olmaya ne hacet…  Övünmeyi, aşağılamayı, hor görmeyi, böbürlenmeyi bırakırsak alim de biziz veli de…