BİR TÜR UYANIŞ

Kasım’a girmek demek, hayatın ritminin hafiflediği, hüzünle yoğrulan bir dinginliğe adım atmak demek. Sararan yaprakların sessizce toprağa düşüşünü izlerken, aslında hepimizin bir döngüde olduğunu fark ederiz. Bir yanda biten yazın coşkusu, diğer yanda yaklaşan kışın soğuk gerçekliği... Kasım, bu ikisinin arasında bir köprü gibi; hem geçmişin tatlı anılarını hem de geleceğin belirsizliğini yan yana getiriyor. İnsan, bu aylarda içindeki kırılganlıkları daha çok hisseder belki de. Yağmurlar başladı mı pencerelere daha bir uzun bakarız. Her yağmur damlasında içimizdeki hatıralara dokunuruz. Eski dostları, uzakta kalan sevdiklerimizi düşünürüz. Kasım; bizi, içimize dönüp hayattaki değerleri yeniden gözden geçirmeye, eksik bıraktıklarımızı hatırlamaya davet eden bir ay gibi.

Sabahları havada hissedilen keskin soğuk, bir tür uyanış gibidir. İnce montlarla idare etmeye çalıştığımız bu günlerde aslında kışın tüm ağırlığıyla yaklaştığını biliriz. Bu belki de bize hayatın geçişlerini, kabullenmenin zarafetini öğretir. Her şeyin bir mevsimi olduğunu ve zamanın her geçen gün bizden bir şeyler alırken başka bir şeyler kattığını hatırlatır. Kasım, sokakları daha sessizleştirir; kalabalıklar yavaş yavaş azalır. Evler sığınak haline gelir; insanlar sevdikleriyle daha fazla zaman geçirmek, birlikte ısınmak ister. Geceler uzar, gündüzler ise kısa bir tebessüm gibi gelir geçer. İşte o kısacık gündüzlerde hayatı daha çok severiz belki de. Çünkü kaybetmeye başladıkça, elimizde olanların kıymetini anlarız. Kasım, aynı zamanda geçmişe ve geleceğe dair özlemlerimizin birleştiği aydır. Bir yandan geçen yıllara özlem duyarız, diğer yandan geleceğe dair umutlarımızı tazeleriz. Yaşanan her şeyin bir hatırası vardır; bu yüzden Kasım’da geçmişle barışırız, yarım kalan hikayeleri içimizde tamamlarız. Bir fincan sıcak çay ya da kahve eşliğinde yapılan sohbetler, içimizde birikmiş duyguları dökmemize vesile olur. Kasım, duyguların derinleştiği, içimizin ısındığı ama bir o kadar da hüzünlendiği bir aydır.