Bize ne oldu böyle?

Hayat bu kadar mı acımasız olmalıydı? Küçük Narin’in ölüm haberi geldiğinde boğazım düğümlendi. Hani derler ya "kendi çocuğun gibi üzülürsün," işte öyle. Koca dünyada bir küçücük yavruya kıyıldı. Daha hayatı anlamaya başlamadan, hayalleri elinden alındı. İnsan nasıl bu kadar zalim olabilir?

Her gün televizyonu açıyoruz, gazeteyi okuyoruz ve bir acı haber daha... Ama bu bambaşka bir acıydı. Narin’in yüzüne baktım haberlerde, o masum gözlerine. O çocuk, neden böyle bir sonu hak etti? Kendi çocuklarımı düşündüm, ya bir gün o da... Düşünmek bile istemiyorum.
Kimse bu olayın arkasındaki acıyı anlamıyor sanki. Sadece bir rakamdan ibaret oldu Narin. Bir cinayet daha, bir kurban daha. Çaresiz kalıyor insan. "Adalet yerini bulsun" demek yetmiyor bazen. Çünkü hiçbir ceza, bir çocuğun canını geri getirmeyecek. Bize ne oldu böyle? Neden artık küçücük çocuklar bile güvende değil? Sokaklar mı tehlikeli, insanlar mı? Bu soruları kendime sormaktan yoruldum ama cevaplarını bulamıyorum. Herkes kendini korumaya çalışıyor, kimse kimseye güvenmiyor. Ama Narin gibi çocuklar bizim en savunmasız varlıklarımız, onları koruyamıyorsak neyi koruyabiliyoruz?
Bu dünyada insanlık nereye gidiyor, bilmiyorum. Tek bildiğim, Küçük Narin’in gözleri hep aklımda olacak. O masum gözler bize ne kaybettiğimizi hatırlatacak.