Büyüyor muyuz?

Yaşımız küçüktü, kalbimizde kötülük yoktu. Her bir arada oyunlar oynar gün boyu eğlenir yorulurduk. Sokaklarda mahalle aralarında top, misket saklanbaç oynayan hayal dünyasında yaşayan mutluluğu oyunda arayan saf çocuklardık hepimiz.

Bir yerimiz acıdığında yada kanadığında birbirimizi teselli ile acılarımızı unuturduk. Şimdilerde acının ne denli gerçek olduğunu öğrendik. Ağladığımızda ise hemen her şeye kanar küçük bir öpücükle kandırılırdık.

Liseye gidenlere imrenirdik, bir an önce büyüyüp lise, üniversite bitirip büyük adam olmayı hayal ederdik. Şimdi mahallemizdeki çocuklar bize imreniyor gibi geliyor.

Artık çocuk değiliz ve her yıl bir adım daha büyüyoruz. Ölüme yaklaşıyoruz. Artık çocukluk platonik aşklarımız yok. Cam kavonoz da sakladığımız misketlerimiz patlamasından korktuğumuz kırmızı balonlarımız,bez bebeklerimiz yok; en önemlisi hayalden uzaklaştık oyun dünyasında yaşamıyoruz artık sorumluluk sahibi olmuş birer birey olduk ve zaman bize artık çocukça düşüncelere hoş çakal demenin vaktinin geldiğini hissettirdi.

Tabi sokaklarında oyun oynağımız mahallelerde kalmadı, o çocukluğu yaşayacak nesil de. Kimse çocuğunu sokağa salamaz oldu. Oyunlar sanallaştı. PC ve cep telefonlarındaki oyunlarla vakit geçirilir oldu. Büyüdük ama özlediğimiz oyunlardan yoksun olan miniklerimizin ne değerler yitirdiğini bilmeleri gerekir.