Cömert Fakir    

Cömertliği dillere destan olan Hatim-i Tai’ye derler ki:

- Kendinden daha cömert birini gördün mü?

- Evet gördüm.

- Kimmiş o?

- Yetim bir gence misafir olmuştum. Bana bir koyun kesip ikram etti. Koyunun bir yeri çok hoşuma gitti. Yemin ederek (burası çok lezzetliymiş) dedim. Genç, dışarı çıktı. On koyunu varmış. Birisini daha önce kesmişti. Dokuzunu da şimdi kesmiş. Benim sevdiğim kısımları pişirip önüme getirdi. Ben olanların farkında değildim. Giderken kapının önündeki kanları görünce sitemle sordum:

- On koyunun onu da kesilir mi?

- Sübhanallah bunda şaşılacak ne var? Bir şey sizin hoşunuza gitmiş. Bunu yapmak da benim gücüm dahilindedir. Bunu sizden esirgemem hiç uygun olur mu?

Bunu dinleyen arkadaşları tekrar sorarlar:

- Yetim gencin ikramına karşılık siz de ona bir şey verdiniz mi?

Hatim-i Tai der ki:

- Verdim ama pek mühim sayılmaz.

- Ne verdiniz?

- Üç yüz deve ile beş yüz koyun.

- O halde sen ondan daha cömertsin.

- Hayır o genç benden daha cömerttir. Zira o malının tamamını verdi. Ben ise malımın çok azını verdim. Bir fakirin, yarım ekmeğinin tamamını misafire vermesi mi mühimdir, yoksa bir zenginin sürüsünden bir deveyi misafirine ikram etmesi mi?

Hatim-i Tai ne güzel ne doğru söylemiş. Cömertliği bir cümle ile nasılda ifade edivermiş. Ne kadar da doğru cömertlik servetinden bir parça vermek mi yoksa tek varlığın olanı vermek mi diyerek. Şimdi bizler öyle bir kibirle dolduk ki yaptığımız ikramları, iyilikler nasılda göze sokar olduk. Mal varlığımızın yanında verdiğimiz belki de devede kulak ama nasılda ballandıra ballandıra anlatır ve anlatılmasını isteriz. Çünkü bir iyilik yapmışızdır ve bunu herkes bilmeli bu kişi çok iyi biri demelidir. Eli açık ve cömert olduğunu herkese duyurmalı. Bunun içinde zaten böyle insanların etrafında pervane olan şakşakçıları mutlaka vardır. Ama gerçekten bu yapılan iyilik, cömertlik midir acaba? On deveden birini vermek mi cömertlik tek ekmeğini vermek mi? elbette tek ekmeğini vermek. Ama işte bunu yapabilecek kudret var mı bizlerde? Ben olduğunu sanmıyorum. Bize kadar, bana kadar, bana da yetmiyor, kendime yok ki sana olsun…. Bu cümlelerin hepsi zaten cömert olmadığımızın ispatı değil mi? az çok demeden yardım edeceksin diyoruz. Doğru etmeliyiz. Ama biz az çok demeden diyerek değil de çok malımızı az etmeyecek kadar yardım ediyoruz. Kendimizi düşünüyoruz, eşimizi düşünüyoruz, çocuğumuzu hatta torunumuzu düşünüyoruz, anamızı, babamızı, kardeşlerimizi daha kimleri kimleri. Soy sop düşünüp üçün beşin hesabını yapıyoruz yaptığımız iyiliği yaparken elimiz titriyor düşünmem gerekenler var diye. Sonra bir bakıyoruz düşündüklerimizi de düşünmez olmuşuz. Kendi gözümüzü doyuramamışız ki başkalarının karnını doyuralım. Aç gözlülüğün, hırsın kurbanı olmuşuz da haberimiz yok. Birde kasılmaz mıyız ben gece gündüz çalışıyorum sizde çalışın sizin de olsun diye. Demez miyiz milletin eline bakmaya alışmış kendini sıkıp çalışmaz hazır yemeye alışmış diye. İmkanı gücü olmayanları da olanlarla aynı kefeye koymaz mıyız. Değmeyin keyfimize. Değmeyin de o keyif dünyalık işte. Kendimizi çeşitli bahanelerle kandırır vicdanımızı köreltiriz köreltmesine de… İlahi adalet karşısında boynumuz kıldan ince. Buna inanmasak da aklımızda yer etmesek de gerçek bu. Dünyalık malın dünyada kalacağına toprakla bedenimiz örtülünce inanıyoruz. İşte o vakit geçmişler olsun. Mal mülk dünya da kalıyor ama günah sevap bizimle geliyor. Hesap vakti artık terazi şaşmıyor… Hepimizin terazisi iyilikten yana ağır basar inşallah…