DEPRESYON: BAHÇEMİZDEKİ YABANİ OTLAR            

Zaman zaman kendimizi bir çıkmazda hissettiğimiz sorunlar ile başa çıkamadığımızı düşündüğümüz, içimizden atamadığımız huzursuzluk hali hissetmemiz uzun süreli olmadığı taktirde olağan duygulardır. Depresyon tanısının en belirleyici özelliği çökkün duygu durum denilen genel mutsuzluk halinin uzun süreli devam etmesidir. Günlük rutin işlerimizi yapmamıza engel olacak boyutta değersizlik/suçluluk hissinin devamlılık göstermesi depresyon tanısının ilk maddesidir.

Depresyon hali kısa vadede içinde bulunduğumuz zor ve sıkıntılı sürecin bir sonucu olarak doğabiliyor. Ya da kronikleşmiş dediğimiz depresyon hali kişide uzun yıllar kendini gösterebiliyor. Ama depresyonla ilgili gözden kaçırdığımız bir konu var. Bizi depresyona iten sebeplerin en önemlisi içinde bulunduğumuz zamanın dışında, geçmişten gelen aslında vaktini bekleyen birikmiş duygularımızdır... Yaşadığımız olaylar, anılarımız, hayatımızla ilgili alıp veremediğimiz bütün hesaplarımız günü geldiğinde bilinçaltımızdan hesap sormak için ben geldim diyor. Bir nevi vaktinde halının altına süpürdüğümüz ne kadar hapsedilmiş duygu varsa en ufak bir rüzgârda etrafı toz dumana çeviriyor. Her şey yolunda gibi göründüğünde ‘hayatımda hiçbir sorun yok ama neden mutsuz hissediyorum’ dediğimizde aklımıza ilk gelen konu bu olmalı ‘ben neleri halının altına süpürdüm?’

Vaktinde bahçemizden temizlemediğimiz her yabani ot günü geldiğinde büyüyerek o bahçeyi sarmaya başlayacaktır. Var olana zarar vererek büyümeye devam edecektir. Bu yüzden yaşadığımız her duyguyu, başımıza gelen olumsuz her olayı ertelemeden yüzleşerek, kabullenerek ve baş etmenin yollarını arayarak ilerlemeliyiz.

Ayırt etmemiz gereken en önemli konu, başımıza gelen üzücü durumlarda değiştirebildiklerimiz ve değiştiremeyeceklerimizin farkında olabilmek. Kilit nokta burada başlıyor. Elimizden gelebileceklere yoğunlaşarak çabalamak ve durumu değiştirebilmek ya da elimizde olmayan, bizim dışımızda gelişen durumları kabullenerek baş edebilme gücümüzü arttırmaya çalışmak. İki durumda da ertelemek veya kaçmak sadece bahçemizdeki yabani otları görmezden gelmeye benzer…

Bahçemizde unuttuğumuz yabani otlar kendini göstermek için zamanını kollar. Tıpkı ertelediğimiz bilinçaltımızda hapsettiğimiz bizi üzen duygularımızın sonbaharın gelişiyle kendini belli etmesi gibi. Havaların en bozuk olduğu, güneşin kendini göstermediği, sonbaharın iyiden iyiye başladığı yağmurlu günlerde kendini göstermeyi sever hapsettiğimiz her olumsuz duygu. Bazen genel mutsuzluk hali ile bazen içimizden hiçbir şey yapmak istememekle bazen de sebepsiz yorgunluk haliyle gösterir kendini. Bu gibi durumlarda dış dünya ile iletişimi kopartarak sosyal izolasyon dediğimiz sürece girmek yerine içimizden gelmese bile olabildiğince dış dünyaya kendimizi dahil etmeye zorlamamız gerekiyor. Sevdiğimiz kişilerle vakit geçirmek, yürüyüş yapmak gibi sosyalliğimizi aktif tutmaya çalışacak adımlar atmalıyız. Birçok danışanımdan duyduğum tek cümle ‘ama içimden gelmiyor’ Gelmez evet doğru ama gelmesini beklemek de yanlış o hareket hali kendi içimizde başlıyor. İçimizden hiçbir şey yapmak gelmediği zamanlarda isteğin gelmesini beklemeden o istediği kendimize zorla da olsa oluşturacağız. Bataklığa saplanmış birisi bataklığın kurumasını beklemek yerine oradan kurtulmanın yollarını aramaya yoğunlaşırsa daha hızlı sonuç aldığı gibi bizlerde kendimizi depresyonda hissettiğimiz durumlarda içimizden gelmesini beklemeden çıkış yollarını aramak için çabalamalıyız. İçinde bulunduğumuz durumla ilgili farkındalığımızı arttırmak ve çözüm yolları üretebilmek için yapılan her çaba bizi depresyondan bir adım daha uzaklaştıracaktır.

Bahçemiz yani ruh sağlığımız en değerli varlığımız. Bahçemize yağmurlar yağsa her yer çamurlaşsa bile küçük yabani otlar etrafı sarsa bile tekrar bahçemizde çiçekleri açtırabilmek, bahçemizi temizlemek yine bizim elimizde