Gerçek sevgi

Sevgi insan olmanın insanları sevmenin temel gerekliliklerinden biridir. Yaşamak için nasıl yemek,  su, nefes gerekliyse sevgi de bir o kadar gereklidir.

Bu gün şöyle dönüp etrafımıza baktığımız zaman, her şeyin uydurma, her şeyin menfaat üzerine kurulduğu, dostlukların bile çıkar menfaat üzerine kurulduğu bir dönemdeyiz.

Bir gün bir ermişe sevgiyi gerçekten yaşayan bir kişi ile onu dilinden kalbine indirmemiş olan bir kişiyi birbirinden nasıl ayırt ederiz diye sormuşlar.

Ermiş bakın göstereyim demiş.

Önce sevgiyi sözde yaşayan kişileri çağırarak onlara sofra hazırlamış.

Hepsi yerlerine oturmuşlar.

Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar ve arkasından derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar gelmiş.

Ermiş davetlilere kaşıkların ucundan tutarak yemeleri gerektiğini söylemiş.

Davetliler, çorbaları içmeye çalışmışlar ama kaşıkların sapları o kadar uzunmuş ki çorbayı dökmeden ağızlarına götürmeyi bir türlü becerememişler.

En sonunda sofradan öylece aç kalkmışlar.

Bunun üzerine ermiş;

 “Şimdi sevgiyi gerçekten bilenleri yemeğe çağıralım.” demiş.

Bu defa yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen insanlar sofrada yerlerini almışlar.

“Afiyet olsun” denince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısında oturan kardeşine uzatarak ona çorba içirmiş.

Böylece her biri diğerini doyurmuş ve sofradan şükrederek kalkmışlar.

 Ermiş yanındakilere dönerek

 “İşte, kim ki gerçek sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaktır ve kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Gerçek pazarında daima alan değil, veren kazançtadır.”