Hayat ne kadar acımasız…

İşimiz gereği haberlerle içli dışlıyız orası malum. Kendi haberlerimiz kadar başkalarının haberlerini de takip edip değerlendirmek de bir o kadar önemli tabi. Dün haber sitelerine göz atarken bir haber sitesindeki haber dikkatimi çekti. Dikkat çekince üstünkörü başlık spot bakıp geçmek yerine baştan sona okudum. Okuyunca üzüldüm. Oysa günde bu tarz haberlerden kaç tane servis ediliyor hatta bir o kadar da servis edilmeyen haber yapılmayan olaylar yaşanıyor ki üzülmemek elde değil. Haberin detayı da başlığı da içi de dışı da bana hayat ne kadar acımasızsın dedirtti. Gerçi acımasız olan hayat mı biz insanlar mı ayıramıyorum artık. Kısaca sizlere haberden bahsedeyim.

Ankara'nın Çankaya ilçesinde, 46 yaşında ki İnşaat mühendisi bir baba 11 yaşındaki kızını ve 14 yaşındaki oğlunu tabanca ile öldürdükten sonra kendini de başından vurarak intihar ediyor. Öğrenilen bilgiler arasında eşi ile boşanma aşamasında oldukları psikolojik sorunları olduğu ve ilaçlarını kullanmadığı var. İnşaat mühendisi baba kayınbiraderinin evine gidip iki çocuğunu ve kayınbiraderinin çocuğunu rehin alıyor. Daha sonra kayın biraderinin çocuğunu bırakıp eşini ve kayınpederini arayarak çocukları öldüreceğini söylüyor. Onlar ise buna ihtimal vermiyorlar kendi çocuklarına bunu yapamayacağını düşünüyorlar. Ama maalesef baba kendi çocuklarına da acımadan ateş ediyor. Çocuklarını öldürdükten sonrada kendi başına ateş ederek intihar ediyor ve hayatını kaybediyor. Olay yerine gelen sağlık ve polis ekipleri maalesef acı tablo ile karşılaşıyor. 3 cansız beden. Hele ki 2 si hiç suçu olmayan daha hayatın ne olduğunu bile anlamamış çocuklar. Onları bu hayattan kopartan ise öz babaları. Anne ise feryat figan. Yürek mi dayanır bu acıya. Evlat sahibi olmasını sağlayan adamla evlatlarını alan adam aynı kişi…

Hayat bizi nereye getirdi. Bizler neler yaşıyoruz. Etrafa bir bakınca sorunları olmayan ilaç desteği almayan sıkıntıya düşmeyen kimse kalmamış. Herkes kendi derdin de çünkü herkesin derdi var. Dertsiz tasasız insan olmaz elbette ama bizim son zamanlarda yaşadıklarımız daha ne kadar normalleştirilecek. Kafası atan canı sıkılan can alıyor. Üstelik haklı haksızlık falan derdi de değil bu kadın erkek yaşlı genç çocuk hayvan hiç fark etmiyor. Her yerde can alma işkence eziyet darp var. Kimin gücü kime yeterse kim kimi alt ederse diye bir yaşam stili ortaya çıkmış. Ne vicdan sızlıyor ne merhamet ediyoruz.

Biz insan mıyız şimdi. İnsanlık böyle bir şey mi. Biz miyiz dünyanın yaradılış sebebi? Bu dünya inancımız gereği bizim için yaratılmışsa eğer yıkılsın, yansın, yok olsun. Biz hak etmiyoruz. Gerçekten kopsun kıyamet.

Diyeceksiniz herkes aynı değil diye. Evet değil ama yazımda biz diye başladım biz diye de devam ettim. Çünkü inancım kalmadı kendime dahi. İnsanlıktan çıktık illaki vardır iyiler ama görünmüyorlar. Çocuğu sev hayvanı sev insanı sev tamam seviyorum diyoruz ama en ufak zarar görsek canımız yansa can almasak da can yakıyoruz maalesef. Bunu görünce ya da böyle olunca onlar bunlar diye ayırmak gelmedi içimden kusura bakmayın. Bu sorun sen ben derdi değil tüm insanlık derdi. Ama kimin umurunda kim bunun farkında bende bilmiyorum. Bu hayat bizi acımasız mı yaptı hayatın kendisi mi acımasız bilemedim. Ama bildiğim bir şey var ki Ya biz bu hayatı hak etmiyoruz ya da garibim bu hayat bizi hiç hak etmiyor. Bizden çektiklerini eminim ki oda sindiremiyor. Bu vicdansızlığın sonu gelmeli artık yada bizim sonumuz…