İBADET-2

Peygamberi­miz bu ince nokta husu­sunda şöyle buyurur:

“Hiçbir insanı ibadeti cennete koyamaz. Allah’ın lütuf ve merhameti sarmadıkça beni bile ibadetlerim cennete götüremez. O halde ibadetlerinizde aşırılıktan sakının ve Allah’a yaklaşınız.”([1])

Ecir ve mükâfatlar; ibadetin çokluğuna göre değil, ni­ye­tin saflığına göre tayin ve takdir edilir.

Aşkı olan aşk oduna alışır                                                                                                                                           Sâdık olan erenlere karışır                                                                                                                                    Meyhaneden çıkar gelir ulaşır                                                                                                                                Dünyada gör nice merdaneler var

Saâdet güneşi doğunca üstüne                                                                                                                            Bakmazlar zâhirde ayığa meste                                                                                                                                      İtibar eylerler rûz-i elest’e                                                                                                                                      Sedefte gizlenmiş dürdâneler var

Hakkı gel eyleme sırrını zâhirÖyle bir yol tut ki olasın mâhirHarâbat ehline hor bakma şâkir                                                                                                                             Defineye mâlik viraneler var

Bu şiirin konumuzla ilgili bir hikâyesi var. Rivayet olu­nur ki; Erzurum ulemasından ve ehlullahtan olan bir zatın Şakir ve Mahir isimli iki oğlu vardır.

Şakir; ehl-i taat, ibadetlerinde hassas, takvalı, yağız bir delikanlı, Mahir ise ehl-i harabat, içki mübtelası, mücrim bir delikanlı.

Zaman geçer, iki delikanlı da kendi yollarında hemen hemen zirveleri ya­şıyorlar ve Kırk'lardan bir yer boşalır, o yere de Şakir taliptir. Muhterem baba­sına bu hususta rica da bulunur, babası ise emin değildir o kıvama geldi­ğinden Şakirin. Babası Şakirin niyetinin biraz da bulanık olduğunun, ibadetlerine güvenip biraz mağrur tavırları­nın farkındadır, bu sebeple nasihat eder, bekle­mesini ister, vaktin gelmediğini söyler amma Şakir talebinde ısrar eder. “Peki” der Babası, ve Kırk'lara karışması için imtihan edileceği tepeye doğru yola koyulurlar.

Yolda giderken meyhanenin önünden geçerler, Mahir içerde demlen­mektedir, Babası kimseye görünmeden içeri gi­rer ve Mahirin borcu olup ol­madığını sorar,  olduğunu öğre­nince hepsini öder ve yola devam ederler. Ma­hir meyhaneden çıkarken hesabının ödendiğini öğrenir, ba­bası olduğunu anla­yınca hemen eve uğrar annesinden durumu öğrenir ve onların gittiği yere o da koşarak varır.

Erenlere katılacakları tepeye gelince, Babası Şakire son nasihatlerini eder, “evladım bir daha kontrol et, emin misin der gibi uyarır.” Şakir ısrar edince “peki o zaman at kendini şu uçurumdan aşağıya der...” Şakir uçuru­mun yüksekliğini görünce birden kalbine korku düşer, tered­düt eder, bir kaç kez yeltenir amma yapamaz. Mahir ar­kada manzarayı sey­retmektedir, zaten içindeki pişmanlık onu yakmış bitirmiştir, Babacığım der emredin ben atla­yayım. Babası hiç tereddüt etmez, "Atla evladım" der. Mahir de tereddüt et­meden at­lar...ve Mahir kırklara ka­rışır... Onu kabul ederler. İşte o şi­irde bu durum anlatıl­maktadır...

Dipnot:

1- Buhârî, Rikâk 18.