İFRAT ? MÜBALAĞA (1)

Sakın zannetme İslâmı o eski bildiğin İslâm

Gezer şimdi dillerde yalnız iman ya Resülallah  

Ne kaldı Mescid-i Aksâ, ne İran, ya Resülallah

Trablusgarb’ı da ister İtalyan, ya Resülallah

Nifak âteşleri yaktı seraser mülk-i İslâm’ı

Bizi biz kendimiz ettik perişan, ya Resülallah

Bugün evlâd-ı Yakûb-ı yalan düzmek husu­sunda

İder bu ümmet-i merhûme hayrân ya Resülallah

Bizi mahveyleyen ancak cehalet oldı âlemde

Ne Moskof’dur, ne İspanyol, ne Alman, ya Resülallah

İnâyet eyleyen hep fakirlerdir donanmaya

Ganîler açmadı vallâhi cüzdan, ya Resülallah([1])

                                                                  Dehrî

İslâm ilim ve itidal dinidir. Her şeyde, her işte, her hususta orta ve normal yolu tavsiye eden, irat ve tefriti, bugünkü tabirle fanatizmi ve radikalizmi asla tasvip et­meyen bir dindir.

Cenâb-ı Allah mukaddes kitabının birçok yerinde “haddi aşmayın”([2]) iba­resini kullanarak her hususta ifrat ve tefriti men etmiştir. Peygamber Efen­dimizin de bu hususta şöyle hadisleri vardır: “Her şeyin hayırlısı orta ve normal olanıdır.” ([3]), “Allah her işte rifkı (yumuşak mua­meleyi)  sever”([4]), “…Aşırılıklar (ifrat-tefrit) gözü kör, kulağı sağır eder.”([5])

Fakat maalesef ve maalesef bütün bu emir ve tavsi­yelerin aksine bugün Müslümanlar bu konuda şampi­yonluğu kimseye vermemektedirler. Her hu­susta ve her konuda sanki itidali unutmuşuz, mutlaka uçlardan birin­deyiz, sanki ortada mayın var. Fikirde ve fiilde taassup deryasında yüzmekte, ifrat   girda­bında kıvranmakta, ce­halet anaforunda dönmekteyiz…

Cenâb-ı Allah: “Allah (gerçek) müminler üzerin­den kâ­firlere hiçbir yol vermeyecektir”([6]) buyurduğu halde, bu­gün Ehli Salip tepemizde değirmen çekiyor. Gerçekten giriş bölü­münde şairin dediği gibi, İslâm o eski bildiğimiz İslâm değil, daha doğ­rusu İslâm aynı İslâm da, onun münte­sipleri aynı Müslümanlar değil.     

Dipnotlar:

1- Cemil Çiftçi, Maktul Şairler, Kitabevi Yayınları, İst. 1997, s. 640.

2- Nisa Sûresi, 30, 154; Maide Sûresi, 2, 87; En’am Sûresi, 108.

3- Buhârî”, Edeb 86, Savm 51; “Tirmizî”, Kıyâmet 21, Zühd 64, (2415).  

4- Tirmizî, Birr, 55; Müsned, 5-153.

5- Ebu Dâvud, Edeb 125, (5130).

6- Nisâ Sûresi, 141.