İŞGALCİ SİYONİST DEVLET

Mayıs ayı 1948 yılı İngiltere’nin himayesinde kurulan bu Siyonist ırkçı Yahudi devleti, BM nezdinde de yine İngilizlerin siyasi nüfuz baskısıyla yapılan oylama sonucunda 37 lehte 12 aleyhte ve 9 çekimser oyla BM üyeliğine kabul edilmiştir. Müslümanların katili kan ve gözyaşı üzerine zorla Filistin topraklarında terör devletine kuruluş zemini hazırlanan bu edepsiz ve kan dökücüleri ilk tanıyan ülkelerin başında Türkiye olduğunu söylemek istiyorum zaman ki Dışişleri Bakanı olarak görevde olan Necmettin Sadak; İsrail’i otuzdan fazla devletin tanıdığını, Arap temsilcilerin kendileriyle konuştuklarını, Türkiye’nin de bugünkü durumumuzu da yeniden gözden geçirmek ve değiştirmek gerektiğini söyleyerek İsrail’in tanınacağı konusunda ilk sinyali vermiştir.

Bu sinyalden sonra 28 Mart 1949 tarihinde bu eli kanlı vahşi kabile terör devleti bizim tarafımızdan tanınmış, 9 Mart 1950 tarihinde de ilk siyasi temsilciler maslahatgüzar seviyesinde ilişkiler başlatılmıştır.

Şimdi benim kafama takılan soru şu: “Müslümanların ilk kıblesi, Allah’ın(c.c.) çevresini bereketli kıldığı ve son peygamber Hz. Muhammed Mustafa’nın(s.a.v.) Miraca yükseldiği bu mübarek toprakların kalbine bir hançer gibi saplanan bu sürünün ileride bizimde başımıza bela olacağı hiç mi akıl edilmedi.   Bilinmiyor muydu o dönemler de bunların arzı mev’ud dedikleri bir hayalleri bir idealleri var ve bunun yeryüzünde mücadelesini veriyorlar. Kim olursa olsun kim karşı çıkarsa çıksın bu ideallerinden asla vazgeçmeyecekleri ve bu idealleri olan topraklarının sınırlarının içinde bizimde Fırat boylarına kadar olan sahanın var olduğu ve bizimde eninde sonunda başımızı ağrıtmak isteyecekleri gerçekten o dönemde hiç düşünülmedi mi?

Bu tanıma Türkiye’li Müslümanlara ve Dünya Müslümanlarına karşı girişilen bir olumsuz adım değil midir? Hatta ihanet değil midir? Ellerindeki sermaye ile zorla ve baskı ile yüksek vergilerle satın alınan bu topraklarda şimdi oluk oluk Müslüman kanı dökülüyorsa bunun sorumluları arasında bu devletin tanınmasına evet diyen bizimde vebalimiz yok mudur?

Türkiye o dönemde halkın hassasiyetini göz ardı eden ve halkını hiçe sayan değer vermeyen bir politik karara imza atmıştır. Gerçekten Müslüman Türk halkının hangi siyasi partiden olursa olsun birazcık değerli olduğu bu konularda hassas olduğu düşünülseydi eminim ki bunlar olmazdı. Hatta bir iyilik yapılıp bir halk oylaması yapılıp halka sorulsaydı İsrail tanınsın mı tanınmasın mı diye? Eminim halkımız bu terör devletini asla tanınmasını istemezdi.

Türkiye yönünü batıya döndürdükten sonra tamamen onların kontrolüne kapı aralamış hatta gözü kapalı oradan gelen her şeyi irdelemeden olduğu gibi kabul etmiştir. Bunu da geçmişe olan Osmanlı düşmanlığından kaynaklandığı kanaatindeyim. Osmanlının İslam hassasiyeti ne kadar üzerinde titrenilen ve elzem görülen bir durum ise yeni yönetim de tam tersine aynı toleransı ve hassasiyeti batıdan gelen ve alınan tüm devrimlere kapı açarak farkını ortaya koymuştur. Bu haliyle bakıldığında o zamandan günümüze kadar her zeminde her kulvar da Türkiye batının arka bahçesi, uygulama alanı ambargo konulan ülkesi, üretimde sanayide tamamen batıya bağımlı onların tüketim satış ve Pazar alanına dönüştürülen bir emir eri ülkesi konumuna bile isteye dönüştürülmesidir. Biz kurtuluş savaşında sömürgeci devletlere karşı mücadele verdiğimizi öve öve söylerken verdiğimiz bu ülkelerin bir gün Pazar alanı olacağımızı niye hesaba katmadık ya da dediklerimizi ne çabuk unuttuk. Yoksa biz balık hafızalı mıyız?

Mücadele verdiğimiz batılı sömürgecilere karşı tekrar kurtarıcı gözüyle bakmak ne denli mantıklı bir girişimdir? Hani mazlum devletler bizleri örnek almış ya da bizler onlara örnek olmuştuk? O dönemde mazlum ve toprakları elinden zorla baskı ile güç kullanarak alınan bu topluma karşı bizler ne yapabildik? Biz o topraklar da dört yüz yıl birlikte yaşamadık mı? Fransızlara karşı ölüm kalım mücadelesi veren mazlum Cezayir halkını neden en son tanıyan oluyoruz da zalim Siyonist çadır devletini ilk tanıyanlardan biri biz oluyoruz? İşin tuhaf yanı ne biliyor musunuz? Menderes döneminde İsrail ile ilişkilerin çok çok daha geliştirilmesidir. Gizli olarak geliştirilen bu ilişkiler aman Araplar haberdar olmasın korkusuyla birlikte yürütülürken günümüzde artık Arap Liderleri de İsrail’in nerdeyse arka bahçesi oldular İngiltere ve USA korkusuyla.

Ve bir anekdot 28 Ağustos 1958 tarihinde Tel Aviv’den kalkan uçağın tam Türkiye semalarında iken motor arızası uydurmasıyla Türkiye’ye zorunlu indirilmesi ve uçakta İsrail Başbakanı, Dışişleri Bakanı, Genelkurmay Başkanı, Uçağın pilotunun ise daha sonra Cumhurbaşkanı olan Ezer Weizman’ın olmasıydı. Sizce bu tesadüf müdür? Artık bizler geleceğimizle ilgili kararlar alıp verirken şunu mu düşünüyoruz “Her yola gelirim, her renge girerim, bu benim rehberim/kaderim/geleceğim.

Sizce bizler böyle mi olmalıyız? Bizim bir duruşumuz ve misyonumuzun olması gerekmez mi? Tarih bize böyle bir görev yüklememiş midir? Atalarımız geçmişte Nizam-ı Âlem için dava yürütmediler mi?