MAHKÛM ADALET

Bir ülkeyi  ayakta tutan nedir? Milletidir, bayrağıdır, milli kültürüdür, birlik beraberliğidir, kardeşliğidir, vatan sevgisidir ...  Peki bu ülkede eşitliği sağlayan ,herkese hak ettiğini veren nedir ? Bu sorunun sayabileceğimiz bir sürü cevabı yoktu tek bir cevap hüküm sürebilirdi .

Hepimizin yada bir çoğumuzun içinden " Adalet " dediğini duyar gibi oldum ve o anda yutkundum. Adalet gerçekten var mıydı ? Etrafıma şöyle bir bakıyorum ve saklanan adaleti arıyorum ona sesleniyorum , mazlumların kanını gösteriyorum belki ortaya çıkar ümidiyle lakin o sesini çıkarmaya çekiniyor  ve sesizce ülkeyi izliyordu. Ölen çocukları , ülkeye hizmet eden canımız olan askerlerimizi, şehir içinde güvenliğimizi sağlayan polislerimizi , hayvanlara edilen eziyeti ve daha nicesini bıkmadan usanmadan ses çıkarmadan izliyordu. Acaba izlerken içi kanıyor muydu ?   Geleceğimizi görmeye çalışıyordum son günlerde bizi nasıl bir ülke bekliyordu?  Adaleti olmayan bir ülkede kimsenin kimseye saygı duymasını bekleyemezdiniz ya da insanların herhangi bir yerlerde sakince oturmasını ... Öyle ki incinmiş ve intikam ateşi ile yanıp tutuşan, akıtılan kanlar için var olmayan adaleti arayan pek çok insan vardı. Mahkûm adalet ses çıkartamadığı için de insanlar kendi aralarında adalet üretmeye başlamıştı . Bu olağanüstü davranış bir virüs gibi ilerlemiş sürekli yayılmaya devam etmişti. Artık yollarda yürürken gördüğümüz şeyler anormal değilmiş de normalmiş gibi davranıyorduk , sadece izleyip geçiyorduk ses çıkarmaya gücümüz yetmiyordu Adalet mahkumken kim ses çıkartmaya cesaret edebilirdi ki? Artık onun bir hükmü yoktu. Olanları yazarken ellerim titriyor içimde uçsuz bucaksız bir boşluk hâkim oluyordu sanki açıkta olan yaram gün geçtikçe kanıyordu. Her şeye rağmen emin olmak istiyorduk  canımızdan ,  huzurunuzdan , kanımızdan , masumlardan, hayvanlardan , çevremizden, kardeşlerimizden, dostlarımızdan ...  Emin olarak güne başlamak ve öylede bitmesini istiyorduk. Bizler birinin insafına kalmak zorunda değiliz . Canımı bağışlayacak mı ? , bana ceza kesecek mi ?  diye düşünmek de zorunda değiliz adalet bize kendini sevdirmek zorundaydı . Bu olasık hangi zamanda olurdu bilemiyorum ,  düşüncelerimi bağırıp mahkûm adalete duyuyordum. Zihnimin derinlerinde onun ortaya çıktığını gördüm. Ellerini önüne bağlamış başını yana yaptırmıştı yargılanmaya hazır gibiydi. Bu sefer insanlar yerine mahkum olan adalet huzurda yargılanacaktı. Onunda kendince savunacağı birkaç kelime vardır diye beklemeye koyulduk ama o sessizliğini korudu  ve işte o anda onun önüne serdik ülkede olanları. Bağırış ve haykırış sesleri öyle yüksek geldi ki ona yaptıklarından pişman önümüzde eğildi. Af mı bekliyordu yoksa kendince özür mü diliyordu? Faydasız özürlerin bu saaten sonra ne yararı olacaktı  yüreği sızlayan bir annenin iyileşmesi mümkün müydü? , öksüz ve yetim kalan çocuklara yeni bir anne ve baba verilebilir miydi ? , sevdasından mahrum kalanlara sevdiklerini geri getirebilir miydi? Belki hepsine hayır diyecekti. O da biliyordu geçmişin değiştirilemeyeceğini .

Mahkum adalet bir şeylerden pişmandı peki biz insanlar yaptıklarınızdan pişmanlık duyuyor muyduk Hz . Mevlana'nın bir sözü vardır : " eğer adil olursan Adalet bulursun " der ve ekler " eğer hile yaparsan eline bir şey geçmez." Hile ve sahtekarlığın hat safa olduğu bir ülkede adaleti mahkum edenlerde bizlerdik önce kendimizi değiştirmeliydik. Sosyal farkındalık oluşturmak elbette ki kolay değildir insanlar genellikle çoğunluğun yanındadır azınlıkta kalan taraf siz olsanız bile adaletten vazgeçmeyiniz çünkü ancak o zaman bizim adaletimiz mahkûm olmaktan çıkar. Ve ancak o zaman kanlarımızın bedeli ödenir.