MİADI DOLAN TARIM İL MÜDÜRLÜĞÜ BİNASI

Hangi yılda yapıldığını neredeyse bilen yok.

Belki vilayetin envanterinde olabilir. Onu öğrenmek istesen de bir sürü soru sorarlar adama “Ne yapacan, ne edecen” gibilerinden. Tabi bir de muhatabı bulmak lazım. Muhatap bulmak da başlı başına bir sorun bu devirde. Zaman içerisinde yüzlerce defa girip çıktığımız kurumda çalışan arkadaşlara sorduk, bu bina kaç yıllık diye.

Bilen yok.

Ama binadan duyulan genel bir rahatsızlık var.

Bizim tahminimize göre bahsedeceğimiz kamu binası 50 belki de 60 yıllık bir bina.

Bina ilk yapıldığında o bölgede kimse yokmuş. Bir rivayete göre bölgede yer yer mezarlıklar varmış. Bunu 1970’li yıllarda Konya Belediye Başkanlığı yapan Yılmaz Kulluk ’tan defalarca dinlemiştim. Sonra bölge imara açıldı. 4-5 katlı binaların yapıldığı şık ve sevimli bir mahalle oldu.

Yazıya konu kamu binasının hangi yılda yapıldığını kurum içinde bilen yok. Belki kurumun müdürü de bilmiyor olabilir. Adam oturup binanın tarihine bakacak değil ya. Sonra müdürler sık aralıklarla değişiyor. Bir bakıyorsunuz Ali, Veli müdür bir de bakıyorsunuz Selami müdür yapılıvermiş. 40 yıldır böyle maalesef. Hatırlı kişilerin yakınları ve akrabalar müdür yapılıyor. Müdürlük koltuğuna ehliyet ve liyakattan ziyade arkası sağlam olanlar gelip oturuyor. Bunun istisnaları var mı? Olabilir…

Orası köşe başında sıkışıp kalan üç katlı küçük bir bina.

Otoparkı falan yok. Çünkü binanın yapıldığı yıllarda şehirde otomobil yok denecek kadar azdı.

Demek ki o devrin adamları tarihin birinde herkesin bir otomobili olacağını düşünememişler.

Bırakın her insanın bir otomobilinin olacağını düşünmek, yaptıkları binanın bir süre sonra işlevsiz kalacağını ve ihtiyaca cevap veremeyeceğini de düşünememişler. Belki de dönemin şartları, siyaset ve ekonomi ancak bu kadarına elvermiş de olabilir.

Neden mi bahsediyorum?

Konya İl Tarım ve Orman Müdürlüğü’nün hizmet binasından bahsediyorum.

Öğretmen Evlerinin karşı köşesinde kalan ve günümüzde küçük bir ilçe belediye binası kadar bile olmayan İl Tarım ve Orman Müdürlüğü binasından bahsediyorum.

Üç katlı ve toplamda bir kaç bin metre hizmet alanı olan ya da olmayan bu binayı gidip görmeniz lazım. Binanın oldukça dar olan koridor genişliği 1.50 cm. Kadar. Odalar 2.50 çarpı 3.50 cm. kadar. Buna göre odaların büyüklüğü 9-10 metre. Bu odaların bazılarında 3, bazılarında 2 çalışan oturuyor. Şube müdürleri de 9-10 metrekare büyüklüğündeki odaları makam odası olarak kullanıyor. Erkek ve bayan personel yan yana. Göz göze ve karşı karşıya. Aralarında masa olmasa dizleri birbirine değecek. Hangi açıdan bakarsanız bakın bu odalarda çalışmak personel için bir eziyet olmalı.

İl Tarım ve Orman Müdürlüğü’nde yüzlerce personel var. Çoğu da bir kaç yıllık Ziraat Mühendisi olan gepegenç insanlar. Düşünüyorum da bu bina 50-60 yıl önce yapıldığı yıllarda belki 1-2 Ziraat Mühendisi vardı. Belki 5-10 tane de idari personel vardı. Bugün ise yüzlerce mühendis ve yüzlerce idari personel var kurumda. İleriyi düşünemezsen gelecek kuşaklar yaşamak zorunda kalır bu gibi ve daha başka sorunları.

Yüzlerce mühendis,

Yüzlerce idari personel,

Türkiye’nin tahıl ambarı olan bu şehirde çalışılması güç bu hizmet binası başta olmak üzere, daha başka olumsuz şartlar altında hizmet üretmeye çalışıyor. Burada çalışan insanların sosyal ihtiyaçları nasıl karşılanıyor. Otomobilleri varsa nereye ve nasıl park ediyor. Kuruma iş için gelen vatandaşlar aynı şekilde ne yapıyor? İşleri görülürken oturacakları bir sandalye var mı? Yoksa koridorlarda mı bekliyor?

Gidip bakmak lazım.

Gidip  görmek lazım.

Ama kim gidecek?

İl Tarım ve Orman Müdürlüğü’nde bir sürü şube de var. Tarımsal Altyapı ve Arazi, Bitkisel Üretim ve Bitki Sağlığı, Hayvan Sağlığı ve Yetiştirme, Koordinasyon ve Tarımsal Veriler, Kırsal Kalkınma ve Örgütlenme, Gıda ve Yem, İdari ve Mali İşler, Çayır Mera ve Yem Bitkileri, Balıkçılık ve Su Ürünleri Şube Müdürlükleri gibi. Bu şubeler gerekli ve kıymetli. Hatta daha fazlası da olmalı. Özellikle de tarımın her alanında araştırma ve geliştirme konularına ağırlık veren birimler oluşturulmalı.

Dünyadaki gelişmiş ülkeler gelecek kuşaklar için toprak, tarım, su, bitki ve hayvansal üretimi “Kurtuluş reçetesi” olarak yazmaya başladı. Bu çerçevede AR-GE çalışmaları için büyük paralar harcıyorlar. Denemeler yapıyorlar. Sonuçlar elde ediyorlar. Bu işlerde çalışanlara başta mekan ve teknik ekipman olmak üzere her türlü desteği veriyorlar.

Biz tarım sektöründe hizmet veren kurumlara, mühendislere, teknik elemanlara ne kadar imkan veriyoruz? Konya’ya bakın. Adamcağızların oturacağı doğru dürüst bir binaları dahi yok. Birçok mühendisin masasının üstünde bilgisayar bile yok.

Başka önemli bir sorun daha: İl Tarım ve Orman Müdürlüğü’nün Meram ve Karatay İlçe Müdürlükleri kuruldu. Selçuklu ’da da var mı bilmiyorum. İl Tarım Müdürlüğü bünyesinde şehrin muhtelif semtlerinde hizmet veren başka önemli birimlerde var. Öte yandan Ziraat Odaları da farklı semtlerde bulunuyor. Bu kurumlarda işi olan vatandaş ordan oraya koşuşturup duruyor. Bir dolmuştan in. Öteki dolmuşa bin. Aracın varsa gideceğin yere git. Akşama kadar gideceğin kurumu ara dur. Sonra akşam oldu yarın bir daha gel.

Tarım sektörüne önem veriyorsak ilk önce tarım sektörünün hizmet binalarını yenileyerek yola çıkmamız gerekiyor. Diğer iller nasıl bilmiyoruz ama Türkiye’nin tahıl ambarı olan Konya’daki tarım teşkilatlarının binasını iyi biliyoruz. Yetersiz ve miadı dolmuş olan bir binada tarım sektörünün bugünü ve geleceği için hizmet üretmek oldukça zor.

Konya’da tarım teşkilatlarının tüm paydaşlarının Ziraat Odaları dâhil belli ve büyük bir alanda bir kampüs çatısı altında toplanması gerekiyor.