Milletin sırtında yükselip Millete/Devlete laf  etmek

1961 yılı..Türkiye’den Almanya’ya giden ilk işçilerimiz..Düşünün ekmeklerini kazanmak için düştükleri gurbet ellerde en ağır işlerde çalışıp didinmişler, Ülkelerine sitem de edebilirlerdi zira vatanlarında iş yokluğu nedeniyle yollara düşmüşlerdi ancak vatanlarını, milletlerini asla unutmamışlar, sitem  etmemişler, kazançlarını ülkelerine, vatanlarına aktarmakta bir an bile düşünmemişler üstelik ana vatanlarında bile adları “Alamancı” olmasına rağmen. Bugün de ülkemin yetişmiş gücü yaban ellerde çalışıyorlar, çoğunu bu ülke yetiştirmiş, hatta özel meslekte olanları  yurt dışı eğitime bedellerini karşılayarak göndermiş ancak bugün çoğu yurt dışında. Gurur duymak istiyorum elbette yaban ellerde ülkemi temsil edenlere; gönlüm oralarda Türkiye lobisi oluşturmalarında ancak çoğu maalesef ülkemi , milletimi kötülemek, küçümsemek derdinde. Bunlara saygı duyamıyorum maalesef. Ülkemi yurt dışına jurnallemeyi meziyet, büyüklük kabul edenler hep olagelmiş tarihimizde ancak son yıllarda bu moda artış eğiliminde ne yazık ki. 13 Ekim 1994 -Amerika’nın Sesi radyosuna konuşan İnsan Haklarından sorumlu Devlet Bakanı Azimet Köylüoğlu’nun  600 köy ve 800 mezranın yakıldığını açıkladığı tarih. 15 Nisan 1995-İnsan Haklarından sorumlu Devlet Bakanı Algan Hacaloğlu “Türkiye’de işkence ve yargısız infazlar vardır” sözüyle tarihe geçti. Son yıllarda örnekler çok. Türkiye’de kazanan, ülkemde servet edinen şimdi yurtdışında yaşamayı ve ülkeme her fırsatta saydırmayı marifet sayan o kadar çok kişi var ki eski siyasetçi/sözde sanatçı/ yazar ; ne ararsanız, bunlar yaşadıkları ülkelerde onların hoşlarına gidecek şeyleri söyleyerek.yaşamaktalar ve ne yazık ki bu davranışları ülkemde bir milli refleks oluşturmuyor , onların ülkemde reklam yüzü, dizi yıldızı olmaları, eserlerinin satışları devam ediyor elbette milletimin sırtından servet edinmeleri de. Bir komedi oyuncusu ve yazarı yurtdışı konuşmasında ülkemde işini yapma zorluğundan söz ediyor, gülmenin zor olduğunu vurguluyor ve daha çok gülme imkanı ve daha fazla demokrasi arzusunu dile getiriyor. Ülkemde geçim sıkıntısı gibi nedenlerle gülemeyenler var, zaten dört yanımızdaki terör, İsrail katliamları hepimizi kahrediyor aslında kahrolması gereken insanlık ve tüm dünya; komedi yazarımız sırça köşkte, bugüne kadar ağzından İsrail telini ben duymadım, duyan varsa özür dilerim ama keşke konuşma şöyle devam etseydi “gülmek zor, yanı başımızda katliam ve terör var, aslında bu duruma sizler de destek vererek ortaksınız, sizde gülmemelisiniz” deseydi keşke; demokrasi istiyor ya demokrasinin sözde beşiğinde onların duymak istemedikleri cümleleri söyleseydi de görseydi demokrasi anlayışlarını. İklim aktivistleri bile ülkemde ülkeme saydırınca makbul oldu oysa İsrail protestoları nedeniyle linçler yemişti, bir dünyaca ünlü sanatçımız İsrail’e eleştiri getirdi diye yurtdışı konser iptalleri yaşadı da gördü demokratik Batı’yı.. Ülkeme giydirirseniz makbul olursunuz, alanınızda ödüller alırsınız, yüceltilirsiniz ama bence milletin en azından bir kısmının gönlünden uzaklaşırsınız keşke   sayesinde bir yere geldiğiniz milletinizi unutmasanız ve keşke milletimiz kendisine şaşı bakan gözlerin servetlerine servet katmalarına, reklam yüzü olmalarına tepki koyma milli refleksine sahip olsa. Bir de moda halkın cahil bulunması. İyi okullarda okuduğumu düşünüyorum, müfredatımda deprem ülkesi olduğumuz yoktu. Bu ülke deprem gerçeğini 1999 depreminden sonra rahmetli Ahmet Mete Işıkara’dan öğrendi, hocamız her yerde eğitimlerle bilinçlendirme yaptı; halkımı cahil bulan dünyaca ünlü hocalarımız var acaba halkın bilgi düzeyini yükseltmek için ne yaptılar merak ediyorum. Ben artık her önemli olduğunu düşünen kişi için “milletten ne almış, millete ne vermiş?” onu değerlendiriyorum. Bu ülkenin canla başla milletine, ülkesine hizmet eden çok değerli vatanseverleri var ama çalışmakta  ama emekli olan ve inanıyorum  ülkem onlara, bu isimsiz kahramanlara çok şey borçlu.