NE İŞE YARIYORLAR?

Ankara’daki Konyalılar Derneği, İzmir’deki Konyalılar Derneği ve İstanbul’daki Konyalılar Derneği bu şehirde adı ilk bilinen, hemşehri  dernekleriydi.

Araştırmaya değmez gördüğüm için başka hangi illerde hemşehri derneklerimizin olduğu ya da olmadığına bakmak istemedim. Fakat mutlaka vardır. Ülkede dernek ve vakıf kurma modasının zirve yaptığı bir dönemde , il dışında yaşayan Konyalılarda bu modaya ayak uydurmuş olmalılar.

Bizim çok uzun yıllar önce ilk tanıdığımız, tanıştığımız dernek başkanı  İzmir’deki, Konyalılar Derneğinin başkanıydı.

Bu derneğin başkan İzmir’de yaşayan ve iş yapanı Beyşehir/Doğanhisarlı olan Mehmet Aydoğan adında birisiydi. Aslen Beyşehirli olup da İzmir’de yaşayan çok insan var. İzmir’e gittiğiniz zaman bir hayli Beyşehirli  insanla karşılaşırsınız. Öyle ki İzmir, ülkede en fazla Beyşehir’den  göç alan bir ilimiz.

Ankara’daki Konyalılar Derneğinin başkanı sık aralıklarla değiştiği için, ilk ve aradaki dernek başkanlarını hatırlamamız mümkün değil. Bir Karamanlı Hakkı Teke vardı. Hakkı bey ANAP döneminin önemli bürokratları arasındaydı. Kendisi Ak Parti döneminde de bürokrat olarak çeşitli kademelerde görev yaptı. Valilik bile yaptı. Ankara’daki Konyalılar Derneğinin başkanlığına yapan Teke şu sıralar nerde, ne yapıyor şahsen bilmiyoruz.(Belki derneğin başında bile olabilir)

Bir dönem siyasi beklentiler içerisine de giren Hakkı Teke, o aralar Konya ile sıkı temaslıydı.

Teke, siyasette ve bürokrasinin yüksek kademelerinde  aradığını daha fazlasıyla bulamamış olmalı ki, Konya ile temasını zamanla askıya aldı. 35-40 yıl önce tanıdığımız Teke’nin yüzünü bugün görsek, hatırlamamız mümkün değil. Adı kaldı yalnız hafızamızda.

Bizim hatırladığımız dönemde İstanbul’daki Konyalılar Derneğinin Başkanı Mehmet Özsandıkçı’ydı.

Mehmet bey 1. Organize Sanayi Bölgesi’nde son derece başarılı ve sosyal ilişkileri de güçlü olan bir sanayiciydi.

Mehmet bey işinin bir kısmını İstanbul’a nakletmişti.

İstanbul’daki Konyalılar Derneğinin başkanlığını yaptı.

Bahsettiğimiz bu üç dernek de, hemşehricilik dernekleriydi.

Hemşehricilik dernekleri , hemşehri dernekleri.

Böyle binlerce dernek var, ülkemizin her şehir ve ilçesinde kurulan.

Konya’da da var çok sayıda böyle dernek.

HEMŞEHRİ DERNEKLERİNİN AMACI

Bu derneklerin bilinen ilk amacı, sahiplenmek/sahip çıkmak/bir araya gelmek.

Bu anlayışa göre Elazığlılar Derneği, Elazığlılara sahip çıkacak.

Yozgatlılar Derneği, Yozgatlılara sahip çıkacak mesela. Bu örneklerin sayısını çoğaltmak mümkün. 81 il, 800 küsur ilçe var çünkü bu ülkede.

Yaşadığı memleketten çıkıp gelen hemşehrisine sahip çıkmak.

İşsiz bir hemşehrinin iş bulmasına yardımcı olmak.

Yatacak/barınacak yeri yoksa, bu konuda ona yardımcı olacak.

Hemşehrisinin yeni geldiği şehirle entegre olmasına ve sosyal ortamda yer edinmesine yardımcı olmak.

Yaşadığı şehirden çıkıp gelen öğrenciyse ona okul işlerinde, yurt/yatak/burs temininde yardımcı olmak.

Bu yönüyle hemşehri derneklerinin önemli kuruluşlar olduğundan şüpheye mahal yok.

Dayanışma yönü önemli hemşehri derneklerinin.

BÜROKRASİDE HEMŞEHRİ DERNEKLERİ

Bürokrasideki hemşehri bürokratlara, sahip çıkmak/sahiplenmek.

Bu olayın Ankara boyutu önemli.

Ankara: devletin, siyasetin ve bürokrasinin başkenti çünkü.

Bir ilin mesela Konya’nın başkentte ne kadar etkili siyasetçisi/devlet adamı/ bürokratı  varsa/olursa, bu Konya adına bir hayli önemli.

Şehrin prestiji bakımından önemli.

Şehrin itibarı ve devlet mekanizmalarındaki ağırlığı bakımından önemli.

Hizmetler açısından önemli.

Bu varlık ve değerlerin temini/ zenginleştirilmesi ve mevcut olanların kaybedilmemesi/elden alınmaması için başkentteki Konyalılar Derneği (vakıf da olabilir) teyakkuz halinde olması gerekiyor.  Bu konuda hassasiyet ve teyakkuz durumunun aynı şekilde bu şehirde de vücut bulması gerekiyor.

Peki var mı böyle bir anlayış, ruh ve canlılık?

Tabi ki yok.

Ülkenin doğusundan/güney doğusundan/batısından/ortasından/kara denizinden bizden çok küçük il derneklerinin, başkentteki etkinlik ve becerileri bizimkilerde yok.

Beceremiyor değil, becermek istemiyorlar.

Böyle bir kaygıları yok zira.

Uzayan kol, bizden olsun istemiyorlar.

Biz değil, ben olayım zihniyeti de söz konusu.

Yenilerin/ yeni yetişenlerin önemli bir kurumun başına gelmelerini sağlayamadıkları gibi, bu hakları  bir şekilde ellerinden alınan  devlet adamı vasıflı siyasetçilerimizin ve nitelikli bürokratlarımızın arkasında bile duramıyorlar.

Sahi, ne işe yarıyorlar?

Bilelim