Orada bir köy var uzakta…

Her şey çok hızlı akıyor, değil mi? Şehirde yaşıyoruz, ama ne kadar yaşıyoruz, işte orası tartışılır. Gökyüzüne bakmaya, bir ağacın gölgesinde oturup sessizliği dinlemeye hasretiz. Eskiden köy hayatını küçümserdim. Şehri "gelişmiş" ve "modern" görürdüm. Ama şimdi köydeki o saf ve yalın yaşamı özler oldum.

Köyde sabahlar bir başka olurdu. Horozların sesiyle uyanmak, temiz havayı solumak... Kendi bahçenden koparıp sofraya getirdiğin domatesin, biberin tadı bambaşkaydı. Her şey doğaldı, her şey kendiliğinden güzeldi. Sıkışık apartman dairelerinden, gürültülü trafikten uzak, insan kendini gerçekten özgür hissederdi.

Bir de o komşuluk ilişkileri... Köyde herkes birbirini tanır, herkes birbirinin derdini bilir, yardımına koşardı. Şehirde ise yan dairede kim oturuyor, bilen var mı? Herkes bir telaş içinde, birbirine yabancı. Oysa köyde bir fincan kahvenin, paylaşılan bir yemeğin tadı bir başkaydı. İnsanlar birbiriyle vakit geçirir, birbirini gerçekten dinlerdi.

Teknoloji ve modern yaşam bizi bir yandan kolaylaştırırken, bir yandan da köydeki o sıcaklığı elimizden aldı. Ekranlara bakarken birbirimizi görmeyi unuttuk. Doğaya, toprağa olan bağlılığımızı kaybettik. Şimdi her sabah işe giderken, sıkışık trafikte, stresle mücadele ederken, köy hayatını, o huzurlu günleri özlüyorum. Belki bir gün, tekrar o sessizliğe, o doğallığa döneriz. Ama o güne kadar, köy hayatının sıcak anılarını içimde yaşatmaya devam edeceğim.