Özler mi ölüler insanı…

Son yaklaştıkça, nasıl kokar gökyüzü. Toprak? Özler mi, ölüler insanları. Kabri başına gelenleri tanırlar mı?

Mezarı yanından geçenlere nasıl bakarlar? Buğulu bir akşamüstü yalnızlığında ürperir, gecenin geç saatlerinde karanlıktan korkarlar mı?

Kontrol mekanizmaları yine çalışır mı? Soru sormayı özlemiş bile olabilirler! Ölüler. Var olmakla yok olmak arasında gidip gelen hayatımızın sonuna yaklaştığımız da hiç ölüm aklımıza gelmese bile öldükten sonra nelerin olabileceğini merak etmiyor değil insan.

Yaşama hırsıyla dolu olan kalplerimizin özgürce haykıran bedenlerimizin uzun uzaya yürüyen ayaklarımızın her berinin ayrı ayrı hesap vakti geldiğinde mi, hatırlayacağız ölümü…

Kimsesizlerin kimsesi olmak yerine, kendi benliğimiz içinde hırslarımızla yok mu oluyoruz. Neler oluyor bizlere…

Televizyon ekranlarında izlenme rekoru kıran, utanç verici hayatların reyting rekorları kırması üzmüyor bu bizleri. Bunu da mı görecektik dediğimiz mesnetsiz yaşantılara şahit oluşumuz nereye kadar sürecek.

Varlık ve yokluk arasındaki uçurumun kenarında yaşadıklarımızın muhasebesini yapmadan göçüp gittiğimiz de mi, anlarız hayatın değerini.

Yaşadıklarımızın hiç sorgusu olmayacaksa, bugünün kısıtlanması ne denli doğru sizce. Kemik kurusu kirli ellerin verdiği zararların, pis ayakların dolaştığı kaldırımların, kanlı ölü evlerinin önünden geçerken kirlenen ruhumuzun ayıpları mı kurtaracak bizleri.

Söz dinlemeyen ve ne olacaksa olsun mantığı ile yaşayan ruhlarımızın bizi kirlettiğini fark etmesek de, esiri olduğumuz maddenin “Firavun” versiyonu olan yaşlanmış bir köpek gibi atılmışlığını hiç düşünmeden ölme arzusu…

Bütün arzuların arkasından gelse de bırakmayacak bizleri. Kimi zaman, kimi gün, kimi vakit…

Gel bugün der gibi bakan ellerimiz görmeyen gözlere inat. Gitmeyen yüzsüzlere inat. Sahi!... Nasıl kokar gökyüzü…

Göz yaşı gibi koksa da gökyüzü. Koruyuculuğunu sürdürse de görünmeyen eller, unutulmamak olsa da arzularımız…

Özler mi ölüler insanı…