POTALARIN ALTINDAN ÇIKIŞ

Yıkılan stadın girişinin sağ tarafında karşılıklı iki tribünü olan, 1000 kişilik kadar küçük bir kapalı salondu.

Sportif, sosyal  ve kültürel faaliyetler o salonda yapılırdı.

Basketbol ve  voleybol maçları orada oynanırdı.

Sosyal ve kültürel etkinlikler mesela partilerin il kongreleri, sendika ve derneklerin genel kurulları aynı salonda yapılırdı. Ben ilk gençlik yıllarında bazı partilerin il kongrelerini  o salonda takip etmiştim. Ayrıca  konferanslarda  verilirdi o salonda. Önünde Gelincik sigarası paketi  bulunan Necip Fazıl Kısakürek’in bir konferansını da  katılmıştım. Bir hayli sigara düşkünüydü rahmetli. Sigarasını neredeyse hiç söndürmemişti konuşurken.

Ülkemizin alanında dünya markası olan Hazreti Mevlana’yı Anma Törenleri de işte o salonda ve potaların altında yapılırdı.

O yıllarda dillere pelesenk olan sözcük, potaların altı sözcüğüydü.

Diğer etkinliklerde öyle ama..

Hiç değilse Mevlana gibi yüce ve önemli bir şahsiyeti vuslat yıl dönümlerinde potaların altında anmamak gerekiyordu.

Potaların altı bu anlamda ülkenin ve şehrin insanlara dehşet verici ayıbıydı.

Anma törenlerinin yeni ve eskisine göre konforlu bir salonda yapılması gerekiyordu..

Düşünüldü, taşınıldı ve bugün yıkılan stadın girişinin tam karşısına kapalı bir spor salonu yapıldı.

Yeni mekanda çok yönlü işlev amaçlıydı.

Basketbol ve voleybol maçları asıl maksattı.

İlk salonda olduğu gibi partilerin il kongreleri, sendika ve derneklerin genel  kurulları, konferanslar, kongreler ve tabi Mevlana Anma Törenleri yapılıyordu.

Çok parti kongresini izledim o salonda.

Siyasetin yüzünü ve yüzsüzlüğünü o salonda kürsüye çıkan hatiplerin konuşmalarından sonra anladığımı söyleyebilirim. Siyasette vaziyete göre liderlere ve ekip arkadaşlarına ihanet, entrika ve kulluk derecesinde bağlılığın örneklerini gördüm.

Mevlana Anma Törenlerine karşı o yıllarda ilgimiz fazlaydı.

Törenlere katılıyorduk özelliklede akşam yapılanlarına.

Başta her yıl törenlere katılmayı geleneksel hale getiren Vehbi Koç’u ve daha niceleri ile törenler esnasında merhabalaşmıştık. Vehbi Koç Tofaş marka arabası ile gelip katılırdı törenlere.

İş dünyasından, sanat, edebiyat ve siyaset dünyasından ünlü insanlar gelirdi anma törenlerine.

Koskoca ülke, koskoca şehir dar bir alanda ve gene potaların altına sıkıştırmıştı yüce şahsiyeti.

Mevlana Anma Törenlerinin potaların altında yapılması son derece yakışıksız bulunuyordu.

Yeni bir salon yapmanın vakti çoktan gelmiş ve geçiyordu.

Eski başbakanlardan Mesut Yılmaz’ın, Özal hükümetlerinde Kültür Bakanlığı yaptığı dönemde ilk olarak gündeme geldi Mevlana Anma Törenleri için fazla özel olmasa da nitelikli ve modern bir salon yapılması.

O dönemin yerel yöneticileri “ Ankara’nın ak dediğine kara, kara dediğine de ak” diyen, tip insanlardı.

En başta yeni salon için yer konusu polemiğini başlattılar.

Ankara yolu, Aslanlı Kışla civarına yapılsın gibilerinden.

Yeni salonun yapılması için ideal olan yer  Ankara yoluydu olmalıydı.

Bir de yeni salon yapılırken, topun kimde olacağı meselesi vardı.

Bir ara salonun yapım işi malum bir holdinge bile havale edilmişti.

Yerel yöneticiler yani belediyeler topu Ankara’ya kaptırmak istemiyordu. Topun Ankara’nın elinde olması halinde buradaki zevat siyasi rant elde edemeyecekti. Böyle düşündüler. Bu yüzden yeni salonun yapımı geciktikçe gecikti. Bu süreçte de anma törenleri potaların altına mahkum vaziyette icra edildi.

Tahir Akyürek 2004 yılında Büyükşehir Belediye Başkanı seçilir seçilmez bu meseleye el attı.

Tahir bey olması gereken şekilde Ankara’nın desteği  ile Mevlana Kültür Merkezi’ni yapımını gerçekleştiren başkan olarak tarihe geçti. Bunun böyle bilinmesi ve bu hakkın teslim edilmesi gerekiyor.

Tahir bey Mevlana’yı potaların altında, özünden uzak ve ilkel denebilecek ortamlardan yapılmasından kurtaran başkan oldu. Bilinmesinde fayda mülahaza ettiğimi söylemeliyim. Gelecekte de olması için, varsa böyle hak teslimlerinin olması için.

Potaların altı ve potaların altından çıkış hikayesini yazdık ama çok kısa oldu.