ŞEHRİN ADI, KÖYÜN TADI

Şehir derken hürceye mi? Mahkum olduk bilemedim. Hangi şehirden dostlarla muhabbet etsem mutsuzlar. Hangi gönüle dokunsam. Keder ki; ne keder. Hep dünya suçlandı da acaba dünyanın suçu yokta biz de ki; rahat batması mı? Herşey elimizdeyken daha fazlasına mı? Göz diktik. İstediklerimiz olmadı diye mi? Mutlusuzluğun şeytanını sevindirdik. Şehirler de ulaşım fazlasıyla avm' ler, sayısız hastaneler daha neler neler. On tane alamazsakta sevdiğimiz bir şeyi bir tane de olsa eninde sonunda alabiliyoruz ya.. İnsanlar tembelleşti, hareketsizlikten, hedefsizlikten her şeyin hazır olmasından. Az veya çok bir şekilde sahip olmalarından.

Düşünüyorum acaba köylere mi? Yerleşsek. Sabahın buz gibi tertemiz havası, yumurtanın en gerçek tadı. Avm'lerin yokluğu ya da çoğu köyde ulaşımın bile zor sağlanışı. Kimseden de öyle şikayet yok. Pankart açıp yürümüyorlar bile. Olursa olur. Olmaz ise depresyona da girmiyor amcalar, teyzeler. Bizim bu şehirlerde de en çok psikologlar iş yapıyor mesela; bunalımdayım yetiş doktor. Vah vah vah..

Hiç duymadım ben Ali emminin hasadı yarım kaldı diye bunalıma girip doktor doktor gezdiğini. Ya da toprağın suyu az geliyor diye bileklerini kestiğini.

Bir gün hiç unutmuyorum. Ergenlik çağımdayken çok uzun yıllar önce Neslihan havuza gidemedim diye tam sekiz tane ilaç içmişti. Şükür ki; yaşadı. Bu kadar mı? Zayıfladık yoksa şehirlerdeki betonlaşma mı? Sağlığımızdan etti bizi. Belki de neyle yapıldığı belli olmayan hazır yiyecekler.

Birileri oynadı bizim genlerimizle ama kimler. Toprak ana da yaşayan can'a geldi. Toprağa basmayan canından bezdi. Sanırım şehirlerin de taşı toprağı altın değil olsaydı zaten kıymeti olurdu. Altın ya hani.

Yeşilin ömrü uzattığı, toprağın sifa verdiği huzurun aslında masa da değil de sofra bezinin üstün de karpuz, peynir yemek olduğunu anladığımdan beri. Görüntüsü güzel şehir adı altındaki hücrelerden bende usandım. Hemde çok usandım.

Soruyorum şimdi size ya siz..

DİLEK GÖRÜR