Yargılamak

On üç, on beş yaşlarında olmalıydım. O yaz sıcağında, babamın işyerinin kapısında oturuyor, gelen geçeni izliyordum. Bu arada kahveci çırağının, elindeki çayı bırakırken o gün giydiği oldukça kalın kışlık pantolonu dikkatimi çekti. O gittikten sonra karşı dükkanın önünde oturan yaşlı komşumuza, hani söz olsun, bu sıcakta da böyle giyinilir mi, diye konuya girmeye çalıştım. Adam bir süre yüzüme baktı, sonra da başını bilgece sallayarak, sanki kendi kendine sordu:

-Acaba bu çocuğun giyecek bir başka pantolonu var mıdır?

Utanmıştım. Hiç sesimi çıkaramadan, başımı önüme eğdim, sustum.

Aslında o gün önemli bir ders almıştım: Bir başkası için yorumda bulunmadan, onu eleştirmeden, kendimizi onun yerine koymalıyız!

Bir Kızılderili atasözünü anımsadım:

“Bir insanın ayakkabısını giyip yarım mil yürümeden onu yargılamayın!”

Yargılamak bizler için yapabildiğimiz en kolay şeydir. Sebebini sonucunu düşünmeden bize göre olanını çatır çatır söyleriz. Karşımızdakini tanımadan, halini vaktini bilmeden, imkanlarından bir haberken acımasızca eleştiririz.

Nedir derdi, ne haldedir vakti demeyiz. Dersek iyi bir insan falan olur aman diyeyim. Dış görünüşe göre yorum yapmak, alay etmek, can yakmak varken ne işimiz olur iyi insan olmakla. Birilerinin yarasına elimizde tuzlukla koşmak varken ne diye merhem olalım. Kendi imkanlarımızla övünmek dururken neden başkalarına da o imkanları sağlamakla uğraşalım….

Bu duygu ve düşüncelerimim hepsini yazmaya kalksam sayfalara sığmaz. İşin özü bizi iyi olmaya ne caba harcarız nede zaman. Bizim içimiz fitne fesat dansı. Nifak tohumunu eker filizlenmesini ellerimizi ovuşturarak bekleriz. Çünkü bizler kötüyüz. İyiyi unuttuk kötüye kapıldık.

Diyeceksiniz herkes mi kötü? Size diyebilirim ki hayır herkes kötü değil ama evet herkesin kötü olduğu durumlar var. Yani herkes herhangi bir konuda kendine hak görüp kötü olabiliyor.

Allah iyi olduğumuz günleri iyiliklerle yarıştığımız zamanları da yaşatır inşallah…